Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο

Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο Facebook Twitter
2

Ε! Ναι. Ούτε άδειο ήταν το θέατρο, ούτε προσεβλήθη κανείς, ούτε υπήρξε μια πρόταση που δεν «ταίριαζε». Η Ελένη του Δημήτρη Καραντζά, δε συνάντησε την Κασσάνδρα των συντηρητικών, των προφητών της καταστροφής. Ο Καραντζάς δεν έχει καμία σημασία αν είναι 26 ή 50. Το ότι είναι 26 μόνο στα θετικά μπορεί να το βάλει κανείς.

 

Η Ελένη είναι ζόρικο έργο. Ούτε τραγωδία, ούτε κωμωδία, κάτι ανάμεσα, ούτε έργο για μεγάλες ερμηνείες.
Εδώ το ευχαριστηθήκαμε. Ακούσαμε την ιστορία σε μια έξοχη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, είδαμε μια ομάδα να δουλεύει σε ένα σύνολο σφιχτά δεμένο, τους ρόλους να παίζουν μπάλα, προστατευμένοι σε ένα σκηνοθετικό σχήμα, με κινήσεις μετρημένες, με σκηνές χωρίς υπερβολές. Μια παράσταση ευανάγνωστη σαν καθαρό νερό. Με σχόλιο όσο πρέπει στους λίγο σαχλούς ήρωες του Ευριπίδη. Με επιρροές φανερές, για τις οποίες ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι υπερήφανος, καμία δεν πρόδωσε, καμία δεν εξέθεσε.

Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Ακούσαμε την ιστορία σε μια έξοχη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, είδαμε μια ομάδα να δουλεύει σε ένα σύνολο σφιχτά δεμένο, τους ρόλους να παίζουν μπάλα, προστατευμένοι σε ένα σκηνοθετικό σχήμα, με κινήσεις μετρημένες, με σκηνές χωρίς υπερβολές. Φωτό: Εύη Φυλακτού
Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτό: Εύη Φυλακτού

Καθαρή φόρμα, απλά κοστούμια, μόνο το χώμα του κοίλου, ηθοποιοί που μιλούν κανονικά και δεν ερμηνεύουν φάλτσα, οι απαραίτητοι ήχοι. Μπορούμε να το πούμε μινιμαλιστικό; Ίσως. Σίγουρα θα το πούμε αποτελεσματικό ως θέαμα. Ευφάνταστο, πλουτίζει το θεατή, τον παρακινεί στο ρυθμό του.

Συμπέρασμα: Πως περνάει μιάμιση ώρα σαν νερό! Ούτε βιρτουοζιτέ, σκηνοθετίλες, πόζες. Ένα ωραίο θέατρο, πλούσιο, γενναιόδωρο στο θεατή, που τον παρασύρει, δε τους κουνάει το δάχτυλο, δε τον καθοδηγεί.
Ε! Ναι. Το αρχαίο δράμα μπορεί να είναι και έτσι και να είναι σύγχρονο, με αισθητική και συναίσθημα. Δηλαδή, ωραίο.Δηλαδή, μια Επίδαυρος με καθαρή αναπνοή.

Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτό: Εύη Φυλακτού
Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτό: Εύη Φυλακτού
Η "Ελένη" ενθουσίασε στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτό: Εύη Φυλακτού
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Γιάννης Μπέζος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπέζος: «Ίσως είμαι λίγο παλιομοδίτης»

Δεν έκανε ποτέ διαχωρισμούς ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό. Πιστεύει πως κάνει μια παράξενη και αιρετική δουλειά: να πείσει τον θεατή να ξεχάσει πως είναι ο Μπέζος που πάρκαρε το αυτοκίνητό του έξω από το θέατρο - και να τον ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τhis that keeps on – a personal archaeology –

Θέατρο / H ανασκαφή του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε μια γη που έχει το σχήμα της καρδιάς

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δημιούργησε ένα νέο πρότζεκτ κατόπιν ανάθεσης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης για τα σαράντα χρόνια από την ίδρυσή του, που το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει σε μια και μοναδική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Θέατρο / Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Διεθνείς σκηνοθέτες και σχήματα, δυνατά καστ, κλασικά και σύγχρονα έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων: Το φθινοπωρινό ρεπερτόριο των αθηναϊκών σκηνών το λες και φιλόδοξο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βέντερς, Σουίντον, Ροντρίγκες, Λάνθιμος και Αγγελάκας: Αυτό είναι το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Θέατρο / Σουίντον, Λάνθιμος, Βέντερς, Ροντρίγκες και Αγγελάκας: Το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Η Στέγη γιορτάζει τα 15 χρόνια της με ένα πρόγραμμα άκρως οικογενειακό, δημιουργικό και, όπως πάντα, με πολλές εκπλήξεις και απρόσμενες συναντήσεις δημιουργών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Θέατρο / Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Τέσσερις φορές βρέθηκαν στο ίδιο μέρος ο Χίτλερ και ο Φρόιντ. Τι θα γινόταν αν είχαν συναντηθεί; Αυτό επιχειρεί να διανοηθεί το θεατρικό έργο «Ο δρ Φρόιντ θα σας δει τώρα, κυρία Χίτλερ» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Λονδίνο.
THE LIFO TEAM
Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

1 σχόλια
Ενθουσίασε αυτούς πού έφευγαν κατά δεκάδες; Αυτούς που τελικά μείνανε και αμήχανα και χλιαρά χειροκροτήσανε.Τους πολλούς τουρίστες που χασκογελάγανε και παρά τους υπότιτλους αλίμονο και αν καταλάβανε τίποτα.Πράγματι με τόση διαφήμιση και προώθηση πού είχε αυτή η παράσταση για την μια μέρα που παίχτηκε είχε σχετικά κόσμο.Παρασύρθηκαμε πολλοί...
Πες τα, πες τα, αυτή δεν είναι αισθητική για ένα τέτοιο έργο. Καλή η απομυθοποίηση, ο μινιμαλισμός, κλπ κλπ, αλλά προσωπικάτις έχω βαρεθεί αυτές τις παραστάσεις που σώνει και ντε, αποτελούν "τομή" κλπ κλπ. Δεν ξέρω γιατί τέτοια αχρωμία, τέτοια έλλειψη μιας πιο συμπαγούς και στέρεας αισθητικής, αποτελεί προτέρημα. Άλλο η απλότητα, άλλη η ηθελημένη "τσαπατσουλιά" ως άποψη. Τι να πω...