Πως πάει;
Άκου τι μου ζήτησαν: Να γράψω γράμμα σε σένα, στον 16χρονο εαυτό μου. Είναι λίγο ειρωνικό βέβαια να γράψω κάτι τέτοιο, γιατί ακόμα και τώρα, 27 χρόνια μετά, ακούω συχνά να μου λένε «σταμάτα να φέρεσαι σαν 16χρονο» ή “ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ”. Η αλήθεια είναι πως μερικά από αυτά που έκανα τότε, συνεχίζω να τα κάνω ακόμα και τώρα. Σιγά μη τους απολογηθούμε όμως έτσι; Σταμάτα λοιπόν για λίγο να σκέφτεσαι τον κώλο της Μαίρης, τα βυζιά της Σοφίας ή τι μουσική θα ακούσεις μετά και διάβασε αυτά που έχω να σου πω.
Σε θυμάμαι να λες πως το σχολείο σαν concept δεν σε αφορούσε. Έβλεπες όλους αυτούς τους βαριεστημένους, σχεδόν παραιτημένους από τη ζωή καθηγητές σου, οι οποίοι δεν μπορούσαν να σου μεταδώσουν φωτιά και έλεγες πως ότι είναι να μάθεις, θα το μάθεις από τα ταξίδια που θα κάνεις, από τα βιβλία που θα επιλέξεις εσύ να διαβάσεις και από τους ανθρώπους που θα συναναστραφείς. Γυρνούσες σπίτι, έβαζες κάτι να παίξει στο πικάπ και ονειρευόσουν τη στιγμή που δεν θα υπήρχε σχολείο στη ζωή σου, θα ήσουν 100% αφοσιωμένος στη μουσική και θα ζούσες από αυτή. Αναπόφευκτα τα μαθήματα δεν σε αφορούσαν ( και το πλήρωσες χάνοντας πολύτιμο χρόνο) , αλλά σκέψου ότι το πρώτο σου dj set μπροστά σε κόσμο το έκανες στα 16 σου στον ετήσιο σχολικό χορό στο ξενοδοχείο President.
Είχες όνειρα και ήσουν εντελώς focused σε αυτά που ήθελες να κάνεις με τη μουσική και τα κατάφερες κάποια στιγμή. Σε εκνεύριζαν από τότε οι άνθρωποι χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς πάθος, χωρίς όνειρα. Μη νομίζεις, δεν έχει αλλάξει ούτε τώρα αυτό. Τότε, σου έλεγαν κάποιοι “βαριέμαι” και τους λυπόσουν, τώρα απλά το γράφουν στο ίντερνετ (θα εξηγήσω τι είναι αυτό αργότερα) . Είχες άγνοια τότε από το τίμημα που θα πλήρωνες αργότερα: Το στομάχι σου θα γίνει σχεδόν κομμάτια από την στεναχώρια και το άγχος, θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να γίνεις «κάτι» και θα σε υποτιμούν αυτοί που τώρα έχουν εξαφανιστεί και δεν τους θυμάται κανείς πια.
Θα περάσει καιρός μέχρι να μπορέσεις να ζήσεις πραγματικά μόνο από τη μουσική. Θα σε προδώσουν. Θα σε πληγώσουν. Θα σε “πουλήσουν” υποτιθέμενοι φίλοι. Θα τα περιμένεις όλα από όλους. Θα ευχόσουν η απάθεια να ήταν η καλύτερη σου φίλη (και μερικές φορές θα είσαι κοντά στο να το καταφέρεις), αλλά είναι τέτοιος ο χαρακτήρας σου που όταν η αδικία σε πνίγει ή μυρίζεις τη βρώμα και τη δυσωδία γύρω σου, δεν κρατάς το στόμα σου κλειστό και φωνάζεις.
Επίσης, είναι πέρα από την φαντασία σου τώρα, αλλά θα υπάρξει ένα μαγικό τεχνολογικό επίτευγμα που θα λέγεται internet και θα συνδέει όλο τον κόσμο μέσω υπολογιστών. Γαμάει η φάση έτσι? Μη βιάζεσαι. Και ναι και όχι. Από τη μία πράγματι, έφερε τον κόσμο πιο κοντά και θα είναι και το καλύτερο εργαλείο δουλειάς όπως θα δεις, αλλά ταυτόχρονα έδωσε καταφύγιο στον κάθε ανώνυμο κομπλεξικό να γράφει ότι θέλει. Και θα χτυπήσουν και σένα. Σε καθημερινή βάση. Γιατί αν δεν μπορούν να πουν κάτι αρνητικό για τη δουλειά σου, θα πιάσουν την προσωπική σου ζωή. Και θα στη ξεσκίσουν. Από τα 10 πράγματα που θα γράφουν, το 1 θα ισχύει και τα 9 θα είναι ψέματα και σενάρια με σκοπό να σε χτυπήσουν, μπας και επηρεάσουν κάποιους αφελείς και σταματήσουν να έρχονται στα dj set σου. Ναι, τέτοια είναι η ξεφτίλα τους.
Τα όμορφα όμως που θα έρθουν θα είναι αυτά που θα μετράνε πραγματικά και θα σε κάνουν να συνεχίζεις. Πέρα από το γεγονός ότι θα παίζεις non stop , κάθε εβδομάδα στην Αθήνα, θα σε καλέσουν να παίξεις στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, σε μικρότερες πόλεις επίσης, άλλα τόσο πανέμορφες , μέχρι και στην Αμερική θα σε καλέσουν να παίξεις. Το φαντάζεσαι? Από την πρώτη φορά που θα παίξεις στο Los Angeles θα λατρέψεις τους ανθρώπους και την πόλη. Το LA θα γίνει η αγαπημένη σου πόλη που άνετα θα έμενες και θα δούλευες εκεί ( ούτε αυτό το πιστεύεις τώρα, αλλά θα σου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψεις σαν dj στο LA σε μόνιμη βάση και θα πρέπει να αποφασίσεις το σωστό σε αυτό το δίλημμα. Τελικά αποφάσισες το σωστό ή τουλάχιστον έτσι δείχνει προς το παρόν ή δεν θα το μάθουμε ποτε) .
Kαι ναι, τα ταξίδια σου θα σε κάνουν αυτό που είσαι πραγματικά όπως έλεγες και τότε. Θα κάνεις το Λονδίνο δεύτερο σπίτι σου και θα ταξιδέψεις ακόμα και για 1 μέρα μόνο για να δεις μία συναυλία και να γυρίσεις πίσω την επόμενη για το dj set σου. Το ήξερα πως τα αεροδρόμια, τα αεροπλάνα και τα ξενοδοχεία θα τα λάτρευες. Αυτή η αίσθηση μη μονιμότητας είναι τόσο εσύ. Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα βέβαια έχω να κάνω διακοπές δυόμιση χρόνια, αλλά αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω και δεν μετανιώνω, γιατί όλα έγιναν στο όνομα της δημιουργίας. Και του ξεκαθαρίσματος στις ανθρώπινες και επαγγελματικές σχέσεις. Θυμάμαι που έβλεπες κάτι εγκαταλειμμένες αποθήκες και έλεγες «αυτό θα γινόταν και γαμώ τα clubs» . Στεκόσουν μέσα στο Ρόδον και έβλεπες τον Paul Roland, τους Ramones, τις Girlschool και τους Mission και αναρωτιόσουν με αφέλεια ποια είναι η διαδικασία για να γίνει μια συναυλία.
Πως φτάνει ένα ξένο συγκρότημα πάνω στη σκηνή στην Αθήνα; Ούτε αυτό το πιστεύεις τώρα, αλλά θα διοργανώσεις και εσύ συναυλίες, πάντα με την σκέψη να φέρνεις groups που αγαπάς ή σου αρέσουν, αλλιώς δεν έχει νόημα να γίνεται ένα live. Θα φέρεις μουσικούς που αγαπάς σε ρόλο dj και θα παίξετε μαζί. Θα γίνουν φίλοι σου. Θα κοιμούνται σπίτι σου. Και εσύ στα δικό τους στο Angel. Όταν θα αποφασίσεις πως η Αθήνα είναι έτοιμη (και εσύ πιο τολμηρός στις δουλειές) θα κάνεις τα πρώτα fetish events στην πόλη Έχεις φόβο για τις βελόνες το ξέρω, αλλά θα τον διώξεις κάνοντας tattoo και τα tattoos θα σημαίνουν κάτι για σένα, δεν θα τα κάνεις για να τα κάνεις. Ναι, μην αναρωτιέσαι, ειδικά αυτό στα πλευρά πόνεσε πολύ, αλλά είναι σαν να είναι γραμμένο με αίμα. Ή κραγιόν.
Θα δοκιμάσεις να κάνεις σχέσεις, αλλά θα δεις πως δεν σου ταιριάζουν (μάλλον κάτι στο έλεγε από την αρχή anyway) και πως τελικά μόνος σου είσαι πιο ολοκληρωμένος. Θα παίξεις με τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος και θα ανακαλύψεις πόσο ανθεκτικό είναι. Και πόσο ευάλωτο ταυτόχρονα. Καλά, όχι πως δεν το ήξερες αυτό από τα 16 σου. Ξέρεις πάντως που να σταματήσεις και που είναι τα όριά σου. Πολύ σημαντικό αυτό όπως θα δεις στην πορεία. Δεν είναι αντιφατικό να σε κατηγορούν για την «άγρια ζωή», όταν ταυτόχρονα έχεις και πειθαρχία? Όλα όσα είχες στο μυαλό σου τότε και στα χρόνια που θα έρθουν, θα τα κάνεις τελικά και δεν θα έχεις απωθημένα. Πολύ σημαντικό αυτό. Γιατί αυτοί που θα σε κρίνουν θα είναι αυτοί οι οποίοι δυστυχώς έχουν απωθημένα. Γαμημένοι υποκριτές που θα έκαναν ακριβώς τα ίδια αν είχαν την ευκαιρία. Απλώς δεν την έχουν.
Τώρα πες μου το εξής: Ας υποθέσουμε πως με κάποιο μαγικό τρόπο, εκεί στα 16 σου, κάποιος σου έκανε μια λίστα με όλα τα άσχημα που θα σου συμβούν στα επόμενα χρόνια και είχες την ευκαιρία να τα αποφύγεις, αλλά με αντάλλαγμα να μην ασχοληθείς με το djing, με τη μουσική γενικά. Τι θα έκανες? Άσε, ξέρω. Φυσικά και θα έλεγες “ε τότε ας συμβούν”. Μην απασχολείς όμως άλλο το κεφάλι σου με αυτά που σου γράφω τώρα εγώ. Δεν κρατιέσαι να πας στο σπίτι της Μαίρης. Ή να πας να παίξεις ποδόσφαιρο. Ή στο Happening όπου και ακόμα αν δεν έχεις λεφτά, τουλάχιστον θα ακούσεις καινούριες μουσικές και εκεί. Και αν κάποιοι πάλι σου αρχίσουν το κήρυγμα του καθωσπρεπισμού και της by the book ζωής ( δεν θα αλλάξει αυτό ούτε στο μέλλον, μόνο τα ονόματα και τα πρόσωπα αλλάζουν) , ξέρω ότι θα τους απαντήσεις όπως πρέπει. Ξέρω ήδη πως δεν θα με προδώσεις. Και είναι το μόνο πράγμα στη ζωή που είμαι σίγουρος.
________________
Ο Γιώργος Φακίνος είναι Dj και Promoter στο Second Skin Club (Δαμοκλέους 8, Γκάζι).
σχόλια