Στα γκρεμνά
ΕΧΩ ΣΥΝΔΕΣΕΙ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ με τους στίχους ενός παλιού φίλου
Τώρα που η ξάστερη
νύχτα μονάχους
μας ηύρε απάντεχα,
και εκεί στους βράχους
σχίζεται η θάλασσα
σιγαλινά.
Τώρα που ανοίγεται
κάθε καρδία
στη λύπη,
ακούσετε
μίαν ιστορία,
που την αισθάνονται
τα σωθικά.
Αυτά τα βράχια πιστεύω εννοεί ο Σολωμός― κοντά στην Αναφωνήτρα. Τώρα βέβαια, το Ναυάγιο είναι άλλο παραμύθι. Βαριέμαι και να γκρινιάξω. Πήγα σήμερα και ήμουν σχεδόν μόνος. Τα σύννεφα είχαν το υπόκωφο τριανταφυλλί που έχω δει σε πίνακες των Ιταλών δασκάλων (όχι το σαφές ροζ του Φραγκονάρ που κάπως με πλήττει). Δέντρα με λαμπάκια στο παράθυρο των σπιτιών, χωριά ασυνάρτητα, αραχτοί νέοι άντρες με τα ρούχα της δουλειάς ακόμα, κοιτάνε με αρπακτικό βλέμα το αυτοκίνητο του ξένου― λιμασμένοι ήδη για κακοκαίρι και τουρίστριες.
Μεγαλώνοντας έχω αποκτήσει μια σχετική υψοφοβία. Οικονομίες του γήρατος. Όσο λιγοστεύουν τα χρόνια, γίνονται πιο πολύτιμα. Εξ ού και είναι ποίηση (δηλαδή ευχή) ο περίφημος στίχος του Τόμας―
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Πλησιάσα λοιπόν στην άκρη, αλλά δεν κρέμασα στο μισό κορμί μου στο κενό, όπως παλιά. Φυσικά φωτογράφησα. Τα τεκμήρια νά ΄τα. Όταν με το καλό εμφανιστούν και τα φιλμ, θα επανέλθω.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
