Whiskey Sour, II
Δεν μπορείς να πεις ότι έλεγαν ψέματα εκεί στον Ένοικο, εκεί στην Καλλιδρομίου. Δεν έλεγαν σχεδόν ποτέ ψέματα. Κανείς τους δεν έλεγε ψέματα. Ενίοτε υπό την επήρεια του δέκατου τέταρτου whiskey sour/ ουίσκυ σάουρ (ή, στην περίπτωση του Λάμπρου Λιάγκου, υπό την επήρεια ενός εξάωρου πόσης μίας τεκίλας, τεσσάρων μπέρμπον, δύο σκοτσέζικων, δώδεκα μπιρών, εφτά ούζων και τριών κονιάκ) έλεγαν καμιά απίστευτη ιστορία για να περνάει η ώρα. Αλλά και πάλι, η εν λόγω απίστευτη ιστορία δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ήταν και ψευδής, ίσως ήταν ελαφρώς φουσκωμένη.
Όχι, ψέματα δεν έλεγαν, κι ας είχαν πιει τον Βόσπορο όλο, και τον Δνείπερο και τον Δούναβη και τα Δαρδανέλια, κι ας είχαν βάλει φέσια σε είκοσι, τριάντα στέκια και καφενεία και μπαρ και μπακάλικα και κάβες, κι ας είχαν διαβάσει όλο τον Μπόρχες και τον Θερβάντες όλο και όλο τον Καλοκύρη και όλο τον Καχτίτση. Ούτε ο Στενός Κύκλος των Έξι, ούτε και οι εφτά, οχτώ δορυφόροι τους, ούτε ο Λάμπρος Λιάγκος, ούτε κι εσύ, Οδυσσέα Γεωργίου, λέγανε και λέγατε ψέματα. Ποτέ!
Τους αδύνατον να πούνε ψέματα, εκεί στον Ένοικο, στην Καλλιδρομίου εκεί, διότι «η ζωή δεν έχει πώμα», τους άκουγες να λένε επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά και πάλι κι ακόμα μια φορά τη ρήση/στίχο του Καρούζου, και η ζωή ήταν γι’ αυτούς ένα άνοιγμα στο αίνιγμα, όπως είχε επισημάνει η Μαρία Μήτσορα, η Μούσα μιας Άλλης Γενιάς που δεν έγραψε, δεν δημιούργησε, δεν άφησε σχεδόν κανένα ίχνος από το πέρασμά της, καν δεν ήπιε (ηναλώθησαν τα μέλη της στο διάβασμα, στις ατέρμονες αναζητήσεις που προξένησε ο σαββοπούλειος στίχος «Ποιος αλήθεια είμ’ εγώ και πού πάω/ με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό», στις απανωτές ατελέσφορες σχέσεις και σε λυόμενους δεσμούς που ξεκινούσαν μ’ έναν βρόντο ενθουσιασμού και τέλειωναν, σε ένα τρίμηνο το πολύ, μ’ έναν λυγμό ματαίωσης, και στο χασίσι – σε αντίθεση με τους Έξι και τον Λάμπρο Λιάγκο και εσένα, Οδυσσέα Γεωργίου, που σας διείπε μια αλλεργία για πάσα διασάλευση των αισθήσεων και για τα ναρκωτικά εν γένει).
Το ψέμα το είχαν στείλει στη γωνία να δει αν έρχονται. Το είχαν εξορίσει το ψέμα. Δεν έβαζαν ποτέ το ψέμα στο στόμα τους. Το περιφρονούσαν το ψέμα. «Το ψέμα και το ουίσκι σάουρ είναι ασύμπτωτα!» είπε με την λαμπίκο του φωνή ο Θάνος Σταθόπουλος ένα βράδυ.
Ψέματα ήσαν ανήμποροι να πούνε. Το είχε επισημάνει ο Βακαλόπουλος, σε άλλη περίσταση, με άλλον τρόπο, και για άλλον συνδαιτυμόνα, τότε που είχαν ακούσει, ο Βακαλόπουλος και ένας, δύο από τους Έξι, τον Χριστόφορο Δαμάζη, γνωστό καθηγητή και ποιητή και διευθυντή περιοδικού και πολυταξιδεμένο, να λέει άνετα ότι ο πατέρας του είχε στη Βραζιλία μιαν έκταση, φυτεία ή κάτι τέτοιο, ίσαμε την Πελοπόννησο! «Άλλοι δεν λένε ψέματα γιατί είναι πιωμένοι όλη μέρα, άλλοι δεν λένε ψέματα γιατί δεν έχουν φαντασία», είχε αποφανθεί, ελάχιστα αινιγματικά, ο Βακαλόπουλος.
Συνεχίζεται. Αύριο: Whiskey Sour, III
σχόλια