Η Patti Smith υπό τους ήχους του Philip Glass ερμηνεύει ποίηση (και όχι μόνο) μιας από τις πιο αντιπροσωπευτικές φιγούρες της γενιάς των Beat, εκείνης του Allen Ginsberg ενώ εγώ κάθομαι στο λόφο του Calton Hill στο Εδιμβούργο, ατενίζω τα ερείπια ενός Παρθενώνα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και δεν έχω ιδέα - Αλίμονο.
Στο Edinburgh Fringe Festival βρέθηκα λόγω δύο παραστάσεών μου που παίζονται εδώ ενώ προηγουμένως είχαν παρουσιαστεί στο Λονδίνο: το «Vacuum Cleaner» στο οποίο συμμετέχω ως ηθοποιός με την κολλεκτίβα ονόματι Ferodo Bridges της οποίας είμαι μέλος, και το «2/3 Below», μια παράσταση την οποία έχω συν-σκηνοθετήσει και παίζω με ένα θίασο 4 γυναικών. Οι παραστάσεις μας ξεκίνησαν την προηγούμενη Δευτέρα 12 Αυγούστου και συνεχίζονται μέχρι και αυτό το Σάββατο, 24 Αυγούστου.
Η ατμόσφαιρα εδώ θα έλεγα πως είναι μάλλον χαοτική, αγχωτική κι εν γένει δύσκολη για τους συμμετέχοντες. Το Fringe περιλαμβάνει χιλιάδες καλλιτέχνες και χιλιάδες παραστάσεις, με την ευκολία των stand up comedies να έχει τρομερή επιτυχία και να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του θεάματος. Το κλίμα βέβαια για το κοινό είναι ξεχωριστό λόγω της διαφορετικής του θέσης: ένα πανηγύρι στήνεται καθημερινά στους κεντρικότερους δρόμους της πόλης, οι ντόπιοι προσπαθούν να προωθήσουν όσο γίνεται την αίσθηση μιας παραδοσιακής σκωτσέζικης ατμόσφαιρας με γκάιντες και κιλτς για τους τουρίστες (που είναι επίσης μυριάδες λόγω και του Διεθνούς Φεστιβάλ Εδιμβούργου), ενώ οι καλλιτέχνες οφείλουν να προσφέρουν ‘γῆν καί ὕδωρ’ στους περαστικούς κάνοντας ό,τι περνάει καλλιτεχνικά κι εμπορικά από το χέρι τους, εάν επιθυμούν να έχουν κοινό στις παραστάσεις τους. Η ποιότητα βέβαια του μεγαλύτερου μέρους των παραστάσεων είναι αμφίβολη.
Οι δικές μας δουλειές καλλιτεχνικά θα έλεγα πως πηγαίνουν πολύ καλά συνοδευόμενες βέβαια από τις προαναφερθείσες δυσκολίες στις οποίες δεν αποτελούμε εξαίρεση. Το «2/3 Below» έλαβε αρκετή δημοσιότητα λόγω και της Αλέξα, της ζωντανής κατσίκας- συμπρωταγωνίστριάς μας! Από την άλλη, το «Vacuum Cleaner», μία πολύ ειλικρινής παράσταση για την ύπαρξη του ηθοποιού πάνω στην σκηνή και τη σχέση του με το κοινό, ξεφεύγει από τα θεατρικά όρια και μιλά για την επικοινωνία γενικότερα. Με αυτόν τον τρόπο, αντιμετωπίζουμε κάθε βράδυ μιαν αγωνία για το αν θα δεχτεί ο θεατής το βλέμμα μας, άλλοτε μας συναισθάνεται κι άλλοτε αντιστέκεται… Δεν ξέρω, καμιά φορά μου φαίνεται να μοιάζει όλο αυτό σαν τις ατυχείς ερωτικές επαφές: δυο άνθρωποι που κοιτάζονται στα μάτια αλλά ο ένας δε βαστά και τραβάει το βλέμμα του γρηγορότερα. Κι ο άλλος απομένει να κοιτάζει.
Φεύγουμε σύντομα και νομίζω πως το πρώτο που θα νιώσω θα είναι ακόμη εντονότερη κούραση αλλά και ανακούφιση. Έπειτα, η επεξεργασία όσων έζησα εδώ θα έρθει μαζί με την αξιολόγηση της εμπειρίας, του μαθήματος αυτού. Γιατί το Fringe είναι μάθημα: αντοχής, συνειδητοποίησης ικανοτήτων και δεξιοτήτων, παραγωγής κι εν τέλει ίσως λίγης μεγαλύτερης σοφίας. Αυτό που κρατώ είναι οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί και το ότι όλο αυτό το περνάμε χρησιμοποιώντας πληθυντικό αριθμό.
σχόλια