Αντίστροφη Μέτρηση προς το Μέλλον του Ουρανού

Αντίστροφη Μέτρηση προς το Μέλλον του Ουρανού

Στην Αθήνα, καθώς κυλάει ο κόσμος, και χοχλακίζει ο χρόνος, και πάλλεται η πόλη, η Νόρα με τον Οδυσσέα, μετά τη Συναυλία που Συντάραξε το Σύμπαν, μετά τη Λαίλαπα του Λουζιτάνια, βαδίζουν στην Πατησίων του Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Εφτά και μιλάνε για τα όσα πέρασαν και χάθηκαν και για τα όσα θα έρθουν και θα βρεθούν και για τη λογοτεχνία και για τον κινηματογράφο, και ο Οδυσσέας, που έχει ήδη διαβάσει τη Νατζά και τον Τρελό Έρωτα του André Breton, διαισθάνεται ότι η Νόρα είναι μια Ελληνίδα Νατζά της Δεκαετίας του Εβδομήντα και ότι η τρέλα και ο έρωτας θα σημαδέψουν τις επόμενες νύχτες και ημέρες του. Και δεν πέφτει έξω.

Στην Αθήνα, αλωνίζουν οι αύρες τα πρωινά, και τα μεσημέρια, κάτι τεθωρακισμένα καταβρεχτήρια της αστυνομίας, αλωνίζουν μπάτσοι και μπασκίνες, μοιάζουν πιο πολύ με τους χωροφυλάκους μιας ταινίας με τον Κούρκουλο και τον Καζάκο και τον Βόγλη παρά με τις Μονάδες Αποκαταστάσεως της Τάξης που ξέρουμε σήμερα, χοντρουλοί και μυστακοφόροι και ασθμαίνοντες και καπνιστές και λιγδιασμένοι.

Στην Αθήνα, υπάρχουν δύο πραγματικότητες, από τότε. Η πραγματικότητα των άλλων και η δική μας πραγματικότητα. Των άλλων είναι μια πραγματικότητα γκρίζα και σκυθρωπή, μουντή και βλοσυρή. Η δική μας πραγματικότητα, απεναντίας, είναι ιλιγγιωδώς χρωματιστή, είναι μια πραγματικότητα κλαρωτή, φεγγερή. Εμείς είμαστε ακόμη ειρηνόφιλοι, ερωτευμένοι, εαρινοί. «Ό,τι χρώμα κι αν έχουν τα μάτια μας, το βλέμμα μας είναι πάντα γαλάζιο», διατεινόμαστε. Λέμε, επίσης: «Είμαστε οπαδοί της λήθης» (μια φράση που μας έρχεται από το όχι και τόσο μακρινό 1953). Κι ακόμα: «Θαν την τσακίσω εγώ τη νοσταλγία σου» (αυτό του Εγγονόπουλου είναι). Τέλος, ψάλλουμε: «Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη/ Τους προγόνους τους πουλούν/ Κι ό,τι αρπάξουν δεν θα μείνει/ γιατί ευθύς μελαγχολούν», κι όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε άλλο δεν κάνουμε από το να διαλαλούμε ότι το Sweet Movie είναι η Πρώτη Ταινία του Εικοστού Πρώτου Αιώνα, κι ας είμαστε ακόμη στην όγδοη δεκαετία του Εικοστού. Καμιά φορά, ύστερα από πολλά κονιάκ, λέμε ότι ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ο μεγαλύτερος μουσικός όλων των εποχών. Μια κοπέλα, μάλιστα, η Μόνικα είχε φτάσει να πει ότι το Last Exit to Brooklyn του Hubert Shelby Jr είναι το σημαντικότερο μυθιστόρημα της Μεταπολεμικής Εποχής. Μπορείς να πεις ότι ζούσαμε σ’ έναν στρόβιλο από strong opinions.

Στην Αθήνα, στα τέλη της Δεκαετίας του Εβδομήντα, καθώς αγκαλιάζει και φιλάει και θωπεύει και γλεντάει τη Νόρα, ο Οδυσσέας αισθάνεται ότι είναι The Last of the Teenage Idols. Και από ορισμένες απόψεις, όντως είναι.

Συνεχίζεται. Αύριο: Λαβύρινθος και Σκακιέρα