Κυνικός, καυστικός, βαθύτατα πολιτικός, µάστορας της ανθρώπινης ψυχολογίας και κατ’ εξοχήν «ατακαδόρος» ο κορυφαίος ιταλός γελοιογράφος Αλτάν µιλάει στο «Βήµα» λίγο µετά την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ιταλία, σχολιάζοντας τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι καθώς και την κρίση αξιών στην Ιταλία. «Ο µπερλουσκονισµός τελείωσε µε την αποχώρηση του Καβαλιέρε;» ρωτήσαµε τον «καλύτερο γελοιογράφο του κόσµου», όπως τον αποκαλούν κάποιοι φανατικοί θαυµαστές του.
Η απάντηση ήταν άµεση και κατηγορηµατική:«Ως πολιτική έννοια, καθόλου. Οι Ιταλοί είναι ένας λαός πολύ εγωκεντρικός και κακοµαθηµένος, γι’ αυτό θέλουν να ψηφίζουν έναν πολιτικό που υπόσχεται ότι θα τρέξει αυτός για όλες τους τις δουλειές και ότι θα τους λύσει όλα τους τα προβλήµατα»
.png)
«Μπορεί ο Καβαλιέρε να έφυγε, στοιχεία της πολιτικής παρακαταθήκης του όµως έχουνκληροδοτηθεί στο τωρινό πολιτικό σκηνικό» µας λέει στο τηλέφωνο ο 69χρονος Φραντσέσκο Τούλιο Αλτάν, χωρίς πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την αντιµετώπιση της κρίσης από τους τεχνοκράτες της κυβέρνησης του Μάριο Μόντι.
Και µας εξηγεί:«Πολλοί πολιτικοί, βλέποντας την απήχηση που είχε ο µπερλουσκονικού τύπου λαϊκισµός, είναι διατεθειµένοι να πορευθούν πάνω στα πολιτικά του βήµατα και να κάνουν προτάσειςγια λαϊκιστικά µέτρα αµφίβολης κοινωνικής αποτελεσµατικότητας. Ο κόσµος που τον ψήφιζε από παλιά, συνέχισε να τον ψηφίζει ακόµη και στις λιγότερο δηµοφιλείς εποχές του. Και νοµίζω ότι θα εξακολουθούσε και σήµερα να τον ψηφίζει, αν έβαζε ξανά υποψηφιότητα».
Είναι ο «επίσηµος γελοιογράφος της εποχής Μπερλουσκόνι», αφού τα τελευταία 25 χρόνια έχει επιδοθεί, µέσα από τα σκίτσα του, σε έναν ανηλεή αγώνα εναντίον του Καβαλιέρε και των πολιτικών τακτικών του.
Αρκούντως ασεβής, ο Αλτάν δεν δείχνει διατεθειµένος να λειάνει τον «τσεκουράτο» σαρκασµό του για χάρη κανενός, ιδίως του... «Σίλβιο Μπανάνα», όπως αποκαλεί στα σκίτσα του τον Καβαλιέρε εδώ και 11 χρόνια, από την άνοιξη του 2001, τότε που ο µακαρίτης κροίσος Τζιάνι Ανιέλι, ο ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιοµηχανίας Fiat, αναφερόµενος στα σκάνδαλα οικονοµικής διαφθοράς της κυβέρνησης του Καβαλιέρε, είχε πει το περίφηµο και άκρως αµφιλεγόµενο «η Ιταλία δεν είναι Μπανανία».
«Ο κυνισµός µου δεν είναι το καταφύγιό µου από την πραγµατικότητα αλλά, αντιθέτως, αυτό που µου δίνει το κουράγιο να ξυπνάω καθηµερινά και να κοιτάζω κατάφατσα τη µουντή πραγµατικότητα» επισηµαίνει ο ιταλός σκιτσογράφος.
«Η οικονοµική κρίση είναι ανησυχητική, όπως τη βιώνουµε εδώ στην Ιταλία τουλάχιστον»λέει, προσθέτοντας: «Επειδή δεν είµαι ειδικός επί οικονοµικών θεµάτων, δεν µπορώ να σας µιλήσω για τις ισορροπίες που δηµιουργούνται πλέον, σε χρηµατοοικονοµικό επίπεδο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τα αφήνω για τους οικονοµολόγους αυτά και προτιµώ να µιλάω για χιούµορ και πολιτική».
Τι χρειάζεται για να γίνει κανείς καλός πολιτικός γελοιογράφος;» τον ρωτήσαµε.
«Πρώτον, χρειάζεται να έχει αδιάλειπτο πάθος. ∆εύτερον, χρειάζεται να παρακολουθεί τα πάντα, να επιδεικνύει καθηµερινή προσοχή στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόµενα. Εγώ θα προσέθετα κάτι ακόµη: µια προδιάθεση του σκιτσογράφου να “πατήσει” πάνω σε άγνωστα γι’ αυτόν χιουµοριστικά εδάφη, δηλαδή να µιλήσει γι’ αυτό που δεν έχει µιλήσει κάποιος άλλος πριν από αυτόν».
Στα σκίτσα του στρατηγοί, κληρικοί, πολιτικοί, γέροντες, µεσήλικοι και νεαροί ξεγυµνώνονται µε µεθοδικότητα επαγγελµατία ψυχοθεραπευτή. «Ασέβεια!» φωνάζουν πολλοί συντηρητικοί. «Η ασέβεια είναι σύµφυτη µε το χιούµορ»απαντά ο Αλτάν σε όσους τον κατηγορούν ότι «ξεφτιλίζει» θεσµούς όπως ο στρατός και η Ρωµαιοκαθολική Εκκλησία.
.jpg)
Πρόσφατα ο Αλτάν εξέδωσε ένα ακόµη άλµπουµ µε σκίτσα και γελοιογραφίες του, ονόµατι «Tunnel» (στην Ιταλία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gallucci Editore), µε θέµα τον µπερλουσκονισµό και τις επιπτώσεις του στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της γείτονος χώρας.
Ο Φραντσέσκο Τούλιο Αλτάν γεννήθηκε το 1942 στο Τρεβίζο και σπούδασε Καλές Τέχνες στο φηµισµένο Πανεπιστήµιο IUAV της Βενετίας. Το 1970, απαυδισµένος από την πολιτική κατάσταση στη χώρα του, µετακόµισε στο Ρίο της Βραζιλίας, όπου γνώρισε τη γυναίκα του Μάρα και αποφάσισε να µείνει µόνιµα εκεί. Τότε άρχισε να στέλνει τα πρώτα του σκίτσα σε ιταλικές εφηµερίδες. Το 1974 δηµιούργησε τον χαρακτήρα του Τρίνο, ενός Θεού που… προπονείται πώς να φτιάξει τον κόσµο. Το 1975 επέστρεψε στην Ιταλία λανσάροντας τους δύο ήρωες κόµικ που τον έκαναν διάσηµο: την Πίµπα, µια σκυλίτσα που κατόπιν πρωταγωνίστησε σε παιδικά κινούµενα σχέδια για την τηλεόραση, και τον Τσιπούτι, έναν κοµµουνιστή ιταλό εργάτη. Μόνιµος συνεργάτης της εφηµερίδας «La Repubblica», έχει συνεργαστεί µε τα περιοδικά «Panorama» και «L’ Espresso». Συνεχίζει να µοιράζει τον χρόνο του ανάµεσα στην Ιταλία και στη Βραζιλία.
σχόλια