LIVE!

Αίγινα: Το νησί που με σημάδεψε

Αίγινα: Το νησί που με σημάδεψε Facebook Twitter
Για την Αίγινα, όμως, διακόσια χρόνια δεν είναι παρά ένα συμπαντικό (και πολύ λέω ίσως) μισάωρο. Φωτο: Shutterstock
0

Συνήθως τέτοια κειμενάκια δεν τα διαβάζουν όσοι πρόκειται ή σκέφτονται να ταξιδέψουν στους προορισμούς που αναφέρονται αλλά όσοι έχουν ήδη πάει.


Υπάρχει ένα είδος «ηδονοβλεπτικού replay», ένα μπαράζ επιβεβαίωσης: «πέσαμε μέσα;», «ανακαλύψαμε τα σωστά τα μέρη;».


Την Αίγινα την υιοθέτησα, θέλησα να γίνω μέρος της, αρχικά μόνος μου, κατόπιν (και μετά τον γάμο που τελέστηκε εκεί το 2002) μαζί με τη γυναίκα-σύζυγο-σύντροφό μου (wtf, πώς να το πω) και την οικογένεια που προέκυψε.

Η Αίγινα με έκανε να συνειδητοποιήσω αυτό που είμαι ή θα μπορούσα να γίνω και αν αυτό που έγινα είναι αυτό που φανταζόμουν.


Είμαστε αμφότεροι Βορειοελλαδίτες (η συμβία μου – αυτό είναι οk, νομίζω, με όρους πολιτικά ορθούς) και ως εκ τούτου η νησιωτική επικράτεια εξαντλούνταν στη Θάσο, στη Σκιάθο και στο υποκατάστατο της Χαλκιδικής.

Η Αίγινα, από το «σουβλάκι του Αργοσαρωνικού» (επειδή τα νησιά Σαλαμίνα, Αίγινα, Πόρος, Ύδρα και λίγο Σπέτσες, που ξεφεύγει, βρίσκονται σε τέλεια κάθετη διάταξη), μου παρέχει την απόλυτη συμπύκνωση των υπόλοιπων νησιών της χώρας, συμπύκνωση εν τέλει της ίδιας της χώρας.

Συμπύκνωση αρχετυπική, οικουμενική. Το εγώ, ο άλλος, το τότε, το τώρα, η θάλασσα, οι πέτρες, η τροφή, το φως, η τέχνη. Γιατί στην Αίγινα όμως; Ούτε μια παραλία της προκοπής δεν βρίσκεις, οι πιτσιρικάδες με τις κομμένες εξατμίσεις σου παίρνουν τα αυτιά, τη μυρωδιά στις ταβέρνες πίσω από την ψαραγορά δεν τη λες και ευωδιαστή.

Αίγινα: Το νησί που με σημάδεψε Facebook Twitter
Στα βράχια του ξενοδοχείου Apollo κάτω από την Αφαία, με το νερό της θάλασσας να μοιάζει με αρχαία κολυμβήθρα, εκεί (και μόνο εκεί νομίζω) ίσως βρεις λίγη γαλήνη, ένα απάγκιο, ένα φως παρήγορο για κάποια 24ωρα, όποτε το επιλέξεις. Φωτο: Shutterstock


Όμως, εκεί, στη Σουβάλα, βλέποντας τους συνταξιούχους παππούδες να προσέχουν τα εγγονάκια τους, στη Βαγία, κάτω από μια μεγάλη χαρουπιά και μια λάμπα φθορίου, ακούγοντας τον παφλασμό του χαλικιού και περιμένοντας να φας χειροποίητα σουβλάκια, στο κιόσκι του Συνεταιρισμού, όπου θα αγοράσεις το πρώτο σακουλάκι φιστικιού μόλις κατέβεις από το καράβι, στα βράχια του ξενοδοχείου Apollo κάτω από την Αφαία, με το νερό της θάλασσας να μοιάζει με αρχαία κολυμβήθρα, εκεί (και μόνο εκεί νομίζω) ίσως βρεις λίγη γαλήνη, ένα απάγκιο, ένα φως παρήγορο για κάποια 24ωρα, όποτε το επιλέξεις.


Η Αίγινα, αν και για σχεδόν διακόσια χρόνια «ελληνική», τόσο κοντά στην Αθήνα, δεν έχει δίκτυο για νερό, ρεύμα, αποχέτευση, τα οχήματα αποκομιδής απορριμμάτων ταξιδεύουν με το φεριμπότ, το κτίριο Βογιατζή στο λιμάνι καταρρέει την τελευταία δεκαετία, αλλά η δημοτική αρχή ξέρει να μανουριάζει για τη δωρεά από τον Βαρώτσο ενός γλυπτού του στην προβλήτα, στην Αιγινήτισσα κουφαίνεσαι από την ένταση των ηχείων, με τον Ρέμο να ξελαρυγγιάζεται καταμεσήμερο, και στην Πέρδικα η ψητή σαρδέλα πιάνει όπου να 'ναι διψήφια τιμή.

Αίγινα: Το νησί που με σημάδεψε Facebook Twitter
Φωτο: Shutterstock


Για την Αίγινα, όμως, διακόσια χρόνια δεν είναι παρά ένα συμπαντικό (και πολύ λέω ίσως) μισάωρο.


Η Αίγινα με έκανε να συνειδητοποιήσω αυτό που είμαι ή θα μπορούσα να γίνω και αν αυτό που έγινα είναι αυτό που φανταζόμουν.

Ταξίδια
0

LIVE!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
Ο τόπος μου, ο δρόμος

Ταξίδια / Ο τόπος μου, ο δρόμος

Με μέσο τις φωτογραφικές και βιντεογραφικές παραγωγές, ο Στέφανος Γώγος και η Μαρία Πασσαριβάκη του SteMajourneys χαρτογραφούν την Ελλάδα και τους μικρούς προορισμούς και συστήνουν βιωματικές περιηγήσεις σε Έλληνες και ξένους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ