Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου; Facebook Twitter
«Κάθε ρόλος είναι μια ευκαιρία για μένα να κολυμπήσω σε άγνωστα νερά και δεν θέλω να την αφήνω να πηγαίνει χαμένη. Αυτή είναι η ζωή που έχω επιλέξει να κάνω. Θέλω να κοιτάω άφοβα το κοινό και να επιτρέπω στον εαυτό μου να χαίρεται. Για να συμβαίνει αυτό δεν θα πρέπει να φοβάμαι και για να μη φοβάμαι θα πρέπει να έχω κολυμπήσει σε αυτά τα άγνωστα νερά». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου;

0

Ντίβα παλιάς κοπής στη σύγχρονη εποχή. Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό από την πρώτη φορά που γνώρισα τη Μαρία Ναυπλιώτου μια χειμωνιάτικη συννεφιασμένη μέρα στον Φλοίσβο, όπου είχαμε συναντηθεί για να μας μιλήσει για τη γειτονιά της, το Παλαιό Φάληρο, για ένα παλιότερο θέμα της LiFO.

Η σπάνια ομορφιά της, η τόσο ήρεμη και χαρακτηριστική χροιά της φωνής της και η εκφορά του λόγου της είναι στοιχεία που δεν μπορείς να παραβλέψεις, τόσο όταν μιλάς μαζί της όσο και όταν την παρακολουθείς στο θέατρο.

Βρισκόμαστε ξανά στο Φάληρο που αγαπά και την πετυχαίνω ευδιάθετη, αλλά σε φάση δημιουργικού αναβρασμού. Είναι κομβική περίοδος για εκείνη, καθώς μέσα σε διάστημα έξι μόλις μηνών, από την αρχή του έτους μέχρι το καλοκαίρι, θα έχει ασχοληθεί με Τένεσι Ουίλιαμς, Μπέρκγμαν και Σοφοκλή, τρεις ογκόλιθους, σε τρεις φιλόδοξες παραστάσεις.

Το Τραμ με το Όνομα «Πόθος» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, το «πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει ως τώρα», ολοκληρώθηκε με επιτυχία πριν από λίγο καιρό στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ακολουθεί το Μετά την Πρόβα στο Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη.

Όταν προετοιμάζομαι για έναν ρόλο, δεν είναι ότι προβάρω συνέχεια τα λόγια, χρειάζομαι όμως λίγη ησυχία ‒και το κατάλαβα αργότερα στη δουλειά‒, γιατί σε αυτά που δεν λέγονται και σε αυτά που δεν σκέφτεσαι συμβαίνει τελικά ο ρόλος. Ας πούμε, η Μπλανς με διέλυσε.

«Νομίζω ότι έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου» της λέω και γελάει. «Η κούραση έχει χτυπήσει ταβάνι, όμως τα πράγματα που κάναμε και κάνουμε είναι τόσο ενδιαφέροντα, οπότε κάπως ισορροπεί η κατάσταση. Δεν ήταν αυτός ο αρχικός χρονικός προγραμματισμός, δεν γίνεται κάποιος να δουλεύει τόσο πολύ, ειδικά αν έχει δουλέψει γενικά πολύ στη ζωή του. Είμαι κατάκοπη και ευχαριστημένη».

Εκατό χρόνια μετά τη γέννηση του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη και ανατόμου της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, η Μαρία, μιλώντας για τον Μπέργκμαν, κάνει λόγο για ένα σύμπαν που την ελκύει και τη μαγεύει, αλλά το νιώθει πολύ μακρινό ως θεατής και ως καλλιτέχνης:

«Ο κόσμος των Βόρειων ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό μας και από τα πράγματα που μπορούμε να κατανοήσουμε βιωματικά. Θα πρέπει να διανύσεις μια απόσταση για να καταλάβεις τον τρόπο που εκφράζονται και τις διαδρομές που ακολουθούν.

»Πρέπει να σου πω ότι σε όλη τη διάρκεια των προβών, όσο πλησιάζω στο να καταλάβω τη μια μέρα, τόσο μακριά είμαι την επομένη. Ο προτεσταντισμός στις διάφορες εκφάνσεις του, η σχέση τους με τον Θεό που τους πλακώνει και τους καταδυναστεύει, το σκοτάδι... Εμείς ρίχνουμε και κανένα μπινελίκι, τα βάζουμε με τον Θεό και μετά πάλι είμαστε φιλαράκια. Στους Βόρειους δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.

»Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Θεός επιλέγει ερήμην τους αν θα τους δώσει τη Θεία Χάρη, και όσες προσπάθειες και να κάνουν, αν δεν το έχει επιλέξει Εκείνος, δεν θα τη λάβουν ποτέ. Με άλλα λόγια, γιατί να ζω, δεν υπάρχει λόγος! Μηδενιστικό; Μόνο; Από την άλλη, αναγκαστικά προβαίνουν σε περισσότερες εσωτερικές διεργασίες απ' ό,τι εμείς. Και το κλίμα σαφώς παίζει σημαντικό ρόλο».

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου; Facebook Twitter
Με τον Περικλή Μουστάκη που παίζει και σκηνοθετεί το έργο «Μετά την Πρόβα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας

Το Μετά την Πρόβα είναι μια τηλεταινία του 1984, κατέχει ωστόσο σημαντική θέση στη φιλμογραφία του Σουηδού σκηνοθέτη. Κατεξοχήν διαλογικό έργο, αναδεικνύει τις ανασφάλειες των καλλιτεχνών καθώς και την πολυσύνθετη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού.

«Η αλήθεια είναι ότι ο δικός μου ρόλος μπαίνει σε πιο προσωπικά επίπεδα, είναι πιο επιθετικός και δεν κάθεται να αναλογιστεί τις σχέσεις. Μπαίνει μέσα και λέει "γιατί". Συνεχώς ένα "γιατί"» περιγράφει για τη Ράκελ, που είναι «ένα φάντασμα, μια ανάμνηση, μια καταπληκτική, θεότρελη, χειριστική γυναίκα».

Η Μαρία έχει την αίσθηση ότι για τον Μπέργκμαν ο χώρος της τέχνης είναι μια αφορμή για να πραγματευτεί τα μεγάλα ερωτηματικά, την ύπαρξη, τον θάνατο, τη ζωή, τη χαρά, την ωριμότητα, τη δημιουργία, τη φθορά. Πώς όμως προσεγγίζει αυτά τα θέματα μια γυναίκα, επιτυχημένη ηθοποιός, που, πλέον, διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της ζωής της, έχει στις βαλίτσες της καταξίωση, συνεργασίες με όλη την αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου και διεθνή ανοίγματα;

«Όσο μεγαλώνεις, προκύπτουν καινούργια ζητήματα. Όταν μπαίνεις σε αυτή την πυρηνική δεκαετία της ζωής, το σοκ που δέχεσαι στην αρχή είναι τρομακτικό. Όμως, μετά, κάπως ησυχάζεις, αν το δουλέψεις επαρκώς. Με έναν τρόπο είναι καλύτερα από πριν. Αρχίζεις να ζεις τη ζωή σου καλύτερα στο τώρα. Οι ανασφάλειες δεν φεύγουν ποτέ, όμως γνωρίζεις πώς να τις χειριστείς».

Μια και η συζήτηση έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, εκφράζω στη Μαρία μια ενδεχομένως αφελή απορία αναφορικά με τη διανομή της Ηλέκτρας, της καλοκαιρινής της συνεργασίας με το Εθνικό Θέατρο και τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, για την οποία, όπως μου λέει, ανυπομονεί, όπου εκείνη θα υποδυθεί την Κλυταιμνήστρα και η Αλεξία Καλτσίκη την κόρη της. Οι δύο ηθοποιοί, ωστόσο, είναι κοντά ηλικιακά και δεν διαθέτουν τη συνήθη διαφορά μάνας-κόρης.

Η απάντησή της είναι σαφής: «Ε, και; Καταρχάς, στην Επίδαυρο δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, ότι πρέπει να πείσουμε άμα τη εμφανίσει. Νομίζω ότι σημασία έχει τι φέρεις πάνω στη σκηνή σε σχέση με τον ρόλο σου και σε σχέση με τις δυναμικές που μπορούν να αναπτυχθούν μεταξύ δύο ηθοποιών. Το ζήτημα δεν είναι να έχεις 20 χρόνια διαφορά με την ηθοποιό που παίζει την Ηλέκτρα ‒που κι αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε έναν πιο κλειστό χώρο ας πούμε‒ αλλά αυτό που κουβαλάς.

»Όταν ήμασταν στην Πειραματική, μια ομάδα νεότατων ανθρώπων, παίζαμε ρόλους διαφορετικών ηλικιών και πείθαμε όλο τον κόσμο. Δεν ισχύουν αυτά τα στερεότυπα. Αν το πάμε έτσι, την Αντιγόνη πρέπει να την υποδύονται δεκαεξάχρονα κορίτσια – κάτι τέτοιο δεν γίνεται, γιατί αυτοί οι ρόλοι χρειάζονται πείρα, όχι μόνο στην υποκριτική αλλά στη ζωή. Εξάλλου, όπως λέει και ο ίδιος ο Μπέργκμαν, "μόνο οι κριτικοί ξέρουν την αντικειμενική αλήθεια". Οι καλλιτέχνες δεν την ξέρουν και δεν θα έπρεπε να την ξέρουν».

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου; Facebook Twitter
«Ο κόσμος των Βόρειων ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό μας και από τα πράγματα που μπορούμε να κατανοήσουμε βιωματικά. Θα πρέπει να διανύσεις μια απόσταση για να καταλάβεις τον τρόπο που εκφράζονται και τις διαδρομές που ακολουθούν». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Με την Κλυταιμνήστρα, η Μαρία επανέρχεται σε «αντιπαθείς» χαρακτήρες, την κορωνίδα των οποίων κατέχει φυσικά ο ρόλος της στην Ψυχή στο Στόμα του Γιάννη Οικονομίδη, εκεί που επί ένα δεκάλεπτο, αγνώριστη, είχε κλοτσήσει τη γαλήνια μορφή της για χάρη μιας αξέχαστης σκηνής σωματικής και λεκτικής βίας.

«Εγώ την αγαπώ την Κλυταιμνήστρα, είμαι με το μέρος της μέχρι ενός σημείου» θα μου πει. «Εννοείται ότι έχει δημιουργήσει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, αλλά κατανοώ την αίσθηση αυτή, να σε πετάει κάποιος έξω από το παιχνίδι, ενώ έχετε συνεννοηθεί ότι είστε μαζί σε αυτό, σε έναν κόσμο που σε βάζει σε μια συγκεκριμένη θέση, την οποία εσύ δεν θες. Είναι θέμα εξουσίας».

Η Μαρία παραδέχεται πως υπάρχουν στιγμές κατά τη διάρκεια των προβών που δεν είναι πολύ καλή παρέα και αναγκαστικά χρειάζεται να αποτραβηχτεί:

«Όταν προετοιμάζομαι για έναν ρόλο, δεν είναι ότι προβάρω συνέχεια τα λόγια, χρειάζομαι όμως λίγη ησυχία ‒και το κατάλαβα αργότερα στη δουλειά‒, γιατί σε αυτά που δεν λέγονται και σε αυτά που δεν σκέφτεσαι συμβαίνει τελικά ο ρόλος. Ας πούμε, η Μπλανς με διέλυσε.

»Αφού μελετήσω πάρα πολύ καλά, μπαίνω στο στάδιο που ακούω και παρακολουθώ προσεκτικά τους άλλους, περισσότερο και από τον εαυτό μου, και τους επιτρέπω πολύ χώρο, μέχρι να ξαναμπώ στη διαδικασία να παρακολουθώ περισσότερο τον εαυτό μου για να καταλάβω αν αυτό που κάνω το στέλνω στη σωστή κατεύθυνση.

»Παρακολουθώ όχι μόνο τον σκηνοθέτη αλλά και αυτό που διαμείβεται πάνω στη σκηνή, γιατί από εκεί θα μπορέσω να αντιδράσω. Υπάρχουν πράγματα που γίνονται μόνο αν επιτρέψεις να δράσουν οι άλλοι. Τότε αντιδράς ακαριαία και φυσικά, χωρίς η αντίδραση να έχει περάσει από κάποια εγκεφαλική διεργασία.

»Κάθε ρόλος είναι μια ευκαιρία για μένα να κολυμπήσω σε άγνωστα νερά και δεν θέλω να την αφήνω να πηγαίνει χαμένη. Αυτή είναι η ζωή που έχω επιλέξει να κάνω. Δεν είναι θέμα τελειομανίας. Θέλω να κοιτάω άφοβα το κοινό και να επιτρέπω στον εαυτό μου να χαίρεται. Για να συμβαίνει αυτό δεν θα πρέπει να φοβάμαι και για να μη φοβάμαι θα πρέπει να έχω κολυμπήσει σε αυτά τα άγνωστα νερά».

Info

Μετά την Πρόβα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης

Με τους Περικλή Μουστάκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Πηνελόπη Τσιλίκα

Από τις 18/4, Τετ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής (Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη, 210 8217877)

Ηλέκτρα του Σοφοκλή

Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεύουν: Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Χρήστος Λούλης, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Νίκος Χατζόπουλος

20-21/7, 21:00

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Ευχαριστούμε το wine bar Villa Grigio 46 (Αγίου Αλεξάνδρου 46, Π. Φάληρο) για τη φιλοξενία.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραμ με το όνομα «Πόθος»: κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα

Θέατρο / Το τραμ με το όνομα «Πόθος»: κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός καταπιάνεται με το αριστούργημα του Τένεσι Γουίλιαμς αλλά η παράσταση δεν προκαλεί στο κοινό τα έντονα συναισθήματα που θα έπρεπε να δημιουργούν οι ήρωες του έργου
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ