Εθνική Γαλλίας: Το θαύμα της πολυπολιτισμικότητας

Εθνική Γαλλίας: Το θαύμα της πολυπολιτισμικότητας Facebook Twitter
Στο 51' λεπτό του χθεσινού ημιτελικού μεταξύ του Βελγίου και της Γαλλίας, o γεννημένος στο Καμερούν Σαμουέλ Ουμτιτί έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και χάρισε στην ομάδα του την πρόκριση.
11

Στο 51' λεπτό του χθεσινού ημιτελικού μεταξύ του Βελγίου και της Γαλλίας, o Σαμουέλ Ουμτιτί πρόλαβε τον κατά δώδεκα πόντους ψηλότερό του Μαρουάν Φελαϊνί, πετάχτηκε στο πρώτο δοκάρι και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Τιμπό Κουρτουά.

Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που οι «τρικολόρ» βρέθηκαν στον τελικό και είκοσι χρόνια από εκείνη τη νύχτα που ο νυν προπονητής τους Ντιντιέ Ντεσάν σήκωνε το τρόπαιο ψηλά στον ουρανό του Παρισιού, ένας 24χρονος, γεννημένος στη Γιαουντέ του Καμερούν, έστειλε την ομάδα του στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. 

Και δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Συνολικά, το 78,3% του ρόστερ της Εθνικής Γαλλίας, δηλαδή 17 από τους 23 ποδοσφαιριστές, αποτελείται από παιδιά μεταναστών (σ.σ. το αντίστοιχο ποσοστό μεταναστών επί του πληθυσμού της Γαλλίας είναι 6,8%), σε ένα Μουντιάλ, στο οποίο οι 82 από τους 736 ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν δεν έχουν γεννηθεί στις χώρες που εκπροσώπησαν.

Συνολικά, το 78,3% του ρόστερ της Εθνικής Γαλλίας, δηλαδή 17 από τους 23 ποδοσφαιριστές, αποτελείται από παιδιά μεταναστών (σ.σ. το αντίστοιχο ποσοστό μεταναστών επί του πληθυσμού της Γαλλίας είναι 6,8%), σε ένα Μουντιάλ στο οποίο οι 82 από τους 736 ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν δεν έχουν γεννηθεί στις χώρες που εκπροσώπησαν.

Μια ποδοσφαιρική διοργάνωση που θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί γιορτή της πολυπολιτισμικότητας και της πολυφυλετικότητας, σε μια εποχή μάλιστα που το (αντι)μεταναστευτικό αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα θέματα συζήτησης, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. 

Η πολιτισμική ποικιλότητα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου αποτελούσε πάντοτε πηγή υπερηφάνειας για τους περισσότερους Γάλλους, αλλά όχι για όλους. 

Τη νύχτα της 12ης Ιουλίου του 1998, εκατομμύρια άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους του Παρισιού και των υπόλοιπων μεγάλων πόλεων της χώρας για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από μια ομάδα, επίσης, μεταναστών (σ.σ. με ρίζες από χώρες όπως η Σενεγάλη, η Γκάνα, η Μαρτινίκα), που είχε ως ηγέτη της έναν παιχταρά αλγερινής καταγωγής, τον Ζινεντίν Ζιντάν. 

«Yπάρχει καλύτερο παράδειγμα ενότητας και πολιτισμικής ποικιλότητας από αυτή την υπέροχη ομάδα;» δήλωνε ο πρωθυπουργός της χώρας Λιονέλ Ζοσπέν.

Μάλιστα, πολλοί ισχυρίστηκαν τότε ότι εκείνη η σούπερ ομάδα κατάφερε μέχρι και να αλλάξει τα τρία χρώματα της γαλλικής σημαίας –άσπρο, μπλε, κόκκινο– σε άσπρο, μαύρο και beur (σ.σ. γαλλικός όρος που χρησιμοποιείται για τους Βέρβερους, τους Άραβες που κατάγονται από τις χώρες του Μαγκρέμπ).

Η εφημερίδα «Le Monde» είχε, επίσης, χαρακτηρίσει την Εθνική Γαλλίας «σύμβολο πολυπολιτισμικότητας και ενότητας της χώρας».

Παρά την εκκωφαντική και εν πολλοίς ανέλπιστη επιτυχία εκείνης της Εθνικής Γαλλίας, δεν έλειψαν οι φωνές που έκαναν λόγο για μία ομάδα από την οποία απουσίαζε το γαλλικό στοιχείο. 

Εθνική Γαλλίας: Το θαύμα της πολυπολιτισμικότητας Facebook Twitter
Τίποτε από όσα γράφονται εδώ, πάντως, δεν εμπόδισε χθες τη νύχτα χιλιάδες Γάλλους να κατέβουν μέχρι τη λεωφόρο Ηλυσίων για να πανηγυρίσουν την πρόκριση της Εθνικής τους ομάδας στον τελικό.

Ένας Γάλλος πρώην σοσιαλιστής και πρόεδρος της περιοχής Λανγκτόκ-Ρουσιγιόν , ο Ζορζ Φρες (Georges Freches), είχε κάνει μια δήλωση που μάλλον απηχούσε την άποψη αρκετών Γάλλων της εποχής: «Ντρέπομαι για τη χώρα μου. Σύντομα (σ.σ. η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου) θα αποτελείται από 11 μαύρους, ενώ το φυσιολογικό θα ήταν να έχει 3-4». 

Τα λόγια αυτά ανάγκασαν τον τότε πρόεδρο Ζακ Σιράκ να εκδώσει την ακόλουθη ανακοίνωση, υπενθυμίζοντας τις αρχές του Συντάγματος της χώρας: «Η Γαλλική Δημοκρατία εγγυάται την ισότητα των πολιτών, χωρίς διακρίσεις με βάση την καταγωγή ή τη θρησκεία». 

Αν και τα χρόνια πέρασαν, η συζήτηση αυτή επανέρχεται συχνά-πυκνά στο προσκήνιο. Ακροδεξιοί πολιτικοί όπως ο Ζαν-Μαρί Λεπέν προσπάθησαν πολλές φορές να ρίξουν λάδι στη φωτιά με μισαλλόδοξες και ρατσιστικές τοποθετήσεις.

«Ίσως ο προπονητής υπερέβαλε με το ποσοστό των έγχρωμων παικτών και θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός» είχε πει κάποτε ο ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου, με τον γεννημένο στη Γουαδελούπη Λιλιάν Τουράμ, πρώην διεθνή ποδοσφαιριστή και παίκτη με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Εθνικής Γαλλίας, να του απαντά: «Τι να πω για τον κύριο Λεπέν; Είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει ιδέα πως υπάρχουν Γάλλοι που είναι μαύροι, Γάλλοι που είναι λευκοί, Γάλλοι που είναι σκουρόχρωμοι. Νομίζω ότι αυτό αντανακλά πολύ άσχημα σε έναν άνθρωπο που φιλοδοξεί να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας, αλλά προφανώς δεν ξέρει τίποτα για τη γαλλική ιστορία ή κοινωνία». 

To 2011, σε ένα ακόμη σχετικό περιστατικό, αξιωματούχοι της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας καταγράφηκαν να συζητούν το ενδεχόμενο να περιορίσουν τον αριθμό μαύρων και Αράβων ποδοσφαιριστών στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα κατά 30% από τις ηλικίες 12-13. 

Δεν είναι ξεκάθαρο πόσοι Γάλλοι απηχούν αυτές τις απόψεις ούτε από ποια στρώματα της κοινωνίας προέρχονται. Ίσως ο αριθμός των ψηφοφόρων που στηρίζουν ακροδεξιούς πολιτικούς, όπως η Μαρίν Λεπέν, να είναι ενδεικτικός, ίσως πάλι όχι. 

Τίποτε από όσα αναφέροντσι εδώ, πάντως, δεν εμπόδισε χθες τη νύχτα χιλιάδες Γάλλους να κατέβουν μέχρι τη λεωφόρο Ηλυσίων για να πανηγυρίσουν την πρόκριση της Εθνικής τους ομάδας στον τελικό. 

Όπως τίποτε δεν πρόκειται να εμποδίσει τους Γάλλους ποδοσφαιριστές να ουρλιάξουν από χαρά και να κλάψουν από περηφάνια σε περίπτωση που την Κυριακή κατακτήσουν το ιερό δισκοπότηρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, φορώντας τα χρώματα της χώρας που έχουν επιλέξει να εκπροσωπούν.

11

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ημερολόγια Μουντιάλ: Η ματαιότητα της μουντιαλικής πολιτικοποίησης

Αθλητισμός / Ημερολόγια Μουντιάλ: Η ματαιότητα της μουντιαλικής πολιτικοποίησης

Γίνεται εκνευριστική ώρες-ώρες η κακόβουλη εμμονή σε μια ιδεολογική / πολιτική ατζέντα όταν στην πραγματικότητα πρόκειται πάντα για μια ομάδα αθλητών που συγκροτούν υπό την καθοδήγηση ενός προπονητή ένα σύνολο το οποίο επιχειρεί να παρουσιαστεί όσο πιο αξιόμαχο και ανταγωνιστικό γίνεται μέσα στο γήπεδο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

4 σχόλια
Υπάρχουν διαφόρων ειδών πολυπολιτισμικότητες. Στην Γαλλία είναι κυρίως θετική, στην Ελλάδα είναι κυρίως αρνητική.Στην Γαλλία είναι μια πολυπολιτισμικότητα γενεών επί γενεών, στην Ελλάδα μια πολυπολιτισμικότητα δεκαετίας με μηδενική αφομοίωση.Δυο σταθμά δυο κριτήρια
Δεδομένου ότι το πρώτο μεγάλο κύμα μετανάστευσης μας ήρθε το 90-92, μιλάμε για 15 προς 20 χρόνια και νομίζω ότι το πρώτο αυτό κύμα (και τεράστιο) αφομοιώθηκε εξαιρετικά καλά, συνιστώντας ενδεχομένως ευρωπαϊκή πρωτοτυπία.
Το πρώτο κύμα ήταν Αλβανοί, λοιποί Βαλκάνιοι και Ρώσοι. Άνθρωποι με τους οποίους έχουμε συνυπάρξει για αιώνες.Πάνε μείνε Αχαρνών ή Λιοσίων αν θες να δεις πολυπολιτισμικοτητες...Ο δε όρος είναι ήδη πασέ. Διαπολιτισμικοτητα θα λες. Πρόσθεσε δε και το λογικό άλμα που κάνουν όλοι οι πολυπολιτισμικοίνστην Ελλάδα: από όσους είναι εδώ κανείς δεν ήρθε νόμιμα. Αλλά ο νόμος είναι εθνικιστική έννοια, nes pas?
Μια μικρή λεπτομέρεια: Η Μαρτινίκα, η Γουαδελούπη και η Γουιάνα είναι υπερπόντια εδάφη της Γαλλίας και οι Μαύροι στην πλειονότητά τους κάτοικοί τους (απόγονοι των δούλων) είναι Γάλλοι πολίτες από το 1848, οπότε και ξέσπασε η τρίτη κατά σειρά επανάσταση στη Γαλλία. Αρα, είναι Γάλλοι εδώ και 4-6 γενιές, πολύ πιο "Γάλλοι", πολύ πιο "ντόπιοι" από ορισμένους Λευκούς όπως ο πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί (μετανάστης 2ης γενιάς από τον πατέρα του και 3ης γενιάς από την γιαγιά του) ή τον πρώην (υποτίθεται σοσιαλιστή) πρωθυπουργό Μανυέλ Βαλς (μετανάστης από την Ισπανία ο οποίος έφθασε στη Γαλλία ενήλικας, πολιτογραφήθηκε Γάλλος στη συνέχεια).
Η πολυπολιτισμικότητα είναι πράγματι θαύμα, αν είσαι υπερδύναμη, χωρίς εχθρούς που απειλούν τα σύνορα σου, δεν έχεις δημογραφικό πρόβλημα και δεν είσαι χρεοκοπημένη χώρα.
Ε βέβαια, αφού είμαι ένας αμόρφωτος ναζιστής που μισεί το διαφορετικό, ακούω Λαϊκούς τραγουδιστές με αιχμηρές φαβορίτες και έχω τατού Σπαρτιάτικες περικεφαλαίες.
Όταν κλωτσάνε καλά μία μπάλα είναι καλοί.Αν όχι είναι το πρόβλημα για το εθνικό μέτωπό και όχι μόνο. Όταν τελειώσουν τα πανηγύρια να δούμε τοdivines, Entre les murs, La Haine
Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το "εθνικό μέτωπο". Όλες οι αριστεροστροφες κυβερνήσεις στην Ελλάδα και αλλού έχουν πάρει μέτρα ελέγχου της μετανάστευσης, πιο χαλαρά μεν από την Δεξιά αλλά περιορίστικα δε. Επίσης δε βλέπω καμία αντίφαση με την παραπάνω θέση. Όλοι όσοι έχουν κάτι να προσφέρουν κάτι που έχουμε ανάγκη (ταλέντο, δουλειά, γνώση, κεφάλαια) είναι καλοδεχουμενοι. Από τους υπόλοιπους θα πρέπει να γίνει κάποια επιλογή, αφού προφανώς η Ευρώπη δε μπορεί να τους χωρέσει όλους - και επαναλαμβάνω, αυτο είναι κοινή παραδοχή ακόμα και στη κυβερνωσα Αριστερά. Το να μη θες μαύρους στη χώρα σου είναι ρατσισμός, το να θέλεις εκείνους τους αλλοδαπούς οι οποίοι θα ωφελησουν τη χώρα σου στο μέγιστο είναι αξιοκρατία.