Τζάμπα «μαθητεία», μισθοί-χαρτζιλίκι και μετά σας φταίει το brain drain

Τζάμπα «μαθητεία», μισθοί-χαρτζιλίκι και μετά σας φταίει το brain drain Facebook Twitter
Άνθρωποι με προσόντα πάνε σε συνεντεύξεις για παλιοδουλειές, για να ακούσουν με ειρωνεία ότι έχουν υπερβολικά πολλά προσόντα ή για να ερωτηθούν αν τη δουλειά τη θέλουν από ανάγκη ή αν ήταν το όνειρό τους να γίνουν υπάλληλοι σε κακοπληρωμένες θέσεις.
32

Διάβασα κι εγώ αυτές τις μελέτες που λένε ότι δεν μπορούν να βρουν ταλέντα οι εργοδότες στην Ελλάδα σήμερα. Έκλαψα λίγο. Δεν αμφισβητώ ότι οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν αυτό που χρειάζονται, απλώς αναρωτιέμαι αν κοίταξαν καλά.

Πρότειναν αξιοπρεπείς μισθούς ή τίποτα ψίχουλα, που με το ζόρι καλύπτουν το πανάκριβο ρεύμα, το πανάκριβο Ίντερνετ, το νοίκι στη διαλυμένη απ' το Αirbnb γειτονιά και τα ψώνια στο πανάκριβο σούπερ-μάρκετ; Επικρατούν σ' αυτές τις δουλειές επαγγελματικές συνθήκες όπως τις αντιλαμβάνεται ένας νέος επαγγελματίας σήμερα ή είναι περιβάλλοντα τοξικά, με αδικαιολόγητες απαιτήσεις (θα έρθεις και λίγο Σάββατο), ανοχή σε πεσιματάκια, σεξιστικά αστειάκια και αφεντικά μόνο άντρες στην τρίτη ηλικία;

Μήπως είναι περιβάλλοντα με αρρωστημένη ομοιογένεια, κάτι σαν κλίκες, αντί για επιχειρήσεις με ανοιχτότητα και όραμα; Μήπως είναι τίποτα κολλημένοι στο 1990 που προτιμούν τηλεφωνήματα αντί για e-mail; Βέβαια, κάποιοι εργοδότες θεωρούν θείο δώρο το άκουσμα της φωνής τους και ίσως γι' αυτό καλούν στο κινητό Κυριακές, αργίες και απογεύματα. Μήπως τα νέα ταλέντα τούς γυρνάνε την πλάτη γιατί δεν δίνονται ευκαιρίες, κουμάντο κάνει η «εμπειρία», οι υπερωρίες δεν πληρώνονται και γενικώς η φάση μυρίζει φθηνό ξεζούμισμα;


Στοιχειώδεις παροχές υπήρχαν απ' αυτούς τους εργοδότες που δεν βρήκαν υπαλλήλους; Γιατί κάμποσα γραφεία και εταιρείες σ' αυτήν τη χώρα απασχολούν το προσωπικό όλη μέρα και δεν βγάζουν ένα πιάτο φαγητό ή έναν αξιοπρεπή καφέ. Να το δήλωσαν, άραγε, κατά την πρόσληψη ότι οι υπάλληλοι υποχρεούνται να ξοδεύουν τον πενιχρό μισθό τους στα καφέ, όπου κολλημένοι στο λάπτοπ-μαγκανοπήγαδο ουσιαστικά συνεχίζουν να εργάζονται και την ώρα του μεσημεριανού;

Άνθρωποι με προσόντα πάνε σε συνεντεύξεις για παλιοδουλειές, για να ακούσουν με ειρωνεία ότι έχουν υπερβολικά πολλά προσόντα ή για να ερωτηθούν αν τη δουλειά τη θέλουν από ανάγκη ή αν ήταν το όνειρό τους να γίνουν υπάλληλοι σε κακοπληρωμένες θέσεις.


Δικαιολογίες βρίσκονται. Η φράση-κλειδί είναι «αυτό βοηθάει το βιογραφικό σου». Δεν ήξερα ότι το βιογραφικό πληρώνει νοίκι, ΔΕΗ και περνάει και για νόμισμα στο σούπερ-μάρκετ. Άλλη προσφιλής δικαιολόγηση είναι ο ισχυρισμός ότι «από δω θα πάρεις επαφές για το δικό σου μαγαζί», λες και υπάρχει αξιόπιστος τραπεζικός τομέας που να στηρίζει την είσοδο νέων παικτών στην αγορά, ώστε οι μικρές επιχειρήσεις ή οι άνθρωποι χωρίς δικό τους κεφάλαιο να έχουν χρηματοδότηση και την ευκαιρία να υλοποιήσουν την ιδέα τους.

Σε μία από τις πιο άθλιες και κακοπληρωμένες δουλειές που έχω κάνει ποτέ, σε οικογενειακό δικηγορικό γραφείο στο τέταρτο έτος των σπουδών μου, θυμάμαι να μου ανατίθενται τα πιο αλλόκοτα πράγματα, ό,τι πιο άκυρο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, και πάντα να ακολουθεί η επωδός «δες πόσα πράγματα μαθαίνεις».

Τα λεφτά ήταν πάντα μαύρα και πάντα λίγα. Η ασφάλιση ήταν αστεία ιδέα, δεν έπαιζε καν. Οι δουλειές τελείωναν μόνο απόγευμα και μόνο αφού θα 'χες φτύσει αίμα. Σωματικά και νοητικά η εργασία άνετα μπορούσε να συγκαταλέγεται στα βαρέα και ανθυγιεινά. Το μπούλινγκ πήγαινε σύννεφο μην τυχόν και ζητήσεις παραπάνω λεφτά. Ακολουθούσε κράξιμο των άλλων γραφείων του στυλ «αν πας εκεί, πληρώνουν λιγότερα», ώστε οι μισθοί να μένουν πάντα κάτω με μια αίσθηση αναπόφευκτου.

Η εκμετάλλευση φοιτητών ήταν σύστημα. Μόλις ζήταγες το παραμικρό, άκουγες ένα «κάτσε πρώτα να τελειώσεις τη σχολή». Το πιο αστείο ήταν όμως η φράση «μαθαίνεις πολλά, ε;»στο τέλος της ημέρας. Σίγουρα μαθαίνεις πολλά σε τέτοιες δουλειές, εγώ, για παράδειγμα, έμαθα αυτά που γράφω τώρα.


Προτού αρχίσει η διαρροή εγκεφάλων στο εξωτερικό, υπήρχαν κάποιες ευδιάκριτες τρύπες στο πώς λειτουργούσε η αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Διαρροές στα εργασιακά δικαιώματα, διαρροές στους μισθούς, διαρροές στις προοπτικές των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων αυτής της χώρας που έχουν κατασυκοφαντηθεί από παντού.

Η κατάσταση παραμένει ίδια. Άνθρωποι με προσόντα πάνε σε συνεντεύξεις για παλιοδουλειές, για να ακούσουν με ειρωνεία ότι έχουν υπερβολικά πολλά προσόντα ή για να ερωτηθούν αν τη δουλειά τη θέλουν από ανάγκη ή αν ήταν το όνειρό τους να γίνουν υπάλληλοι σε κακοπληρωμένες θέσεις.


Οι αγγελίες για δουλειές μιλάνε από μόνες τους. Ντελιβεράδες που τους λένε να έχουν δικό τους παπί και δική τους βενζίνη. Υπάλληλοι στην εξυπηρέτηση πελατών που τους στραγγίζουν τον εγκέφαλο με εξαήμερη απασχόληση. Γραμματείς που τρώνε κράξιμο όποτε το κακόκεφο αφεντικό θέλει με κάποιον να τα βάλει και ακούνε πολύωρες αρλούμπες, όποτε το κεφάτο αφεντικό ζητάει ακροατήριο. Δικηγόροι που καλούνται να ντύνονται σαν λόρδοι, ενώ ο μισθός τους φτάνει για κοστούμι από τα Zara.

Εν τω μεταξύ, η αντοχή στα δωρεάν και στα υποαμειβόμενα έχει προφανή ταξικά χαρακτηριστικά. Οι υποαμειβόμενες θέσεις δεν δυσκολεύουν το ίδιο έναν άνθρωπο που είναι ιδιοκτήτης σπιτιού ή που έχει κεφάλαιο να καταναλώνει κι έτσι μπορεί να «χτίζει» βιογραφικό, επαφές, δίκτυο, χωρίς να αιμορραγεί οικονομικά, με όλους αυτούς που πιέζονται για λίγη μισθολογική ασφάλεια, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα με τα έξοδά τους.


Αν δούμε λίγο τους μισθούς-χαρτζιλίκια, την έλλειψη τραπεζικής στήριξης και άρα πρόσβασης σε κεφάλαιο των νέων επιχειρήσεων, τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και τα καθεστώτα «μαθητείας» που τεχνηέντως παρατείνονται επ' άπειρον, μπορούμε να αμφιβάλλουμε για τη δήθεν απουσία ταλέντου και ορεξάτων δουλευταράδων σ' αυτόν τον τόπο. Πολλοί και πολλές ψάχνουν για δουλειά. Ίσως οι θέσεις που μένουν άδειες να βρομάνε εκμετάλλευση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
32

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

19 σχόλια
Η χώρα είναι μικρή και συνεπώς και η αγορά εργασίας. Όμως και οι μισθωτοί όπως κι γω συχνά σπουδάζουμε για να βγούμε σε υπερκορσμένη αγορά εργασίας....Σημειώνω δύο παραδείγματα :Φίλη με σύζυγο ελαφρώς ανοϊκό αναζητεί χωρίς να βρίσκει, νοσηλευτή να φροντίζει τον σύζυγό της όλη την ημέρα ενώ εκείνη πρέπει να εργάζεται για να χρηματοδοτεί το σπιτικό τους. Μισθό : 1200 ευρώ. Στην πολυκατοικία μας θέλουμε εδώ και δύο χρόνια να αντικαταστήσουμε τον πίνακα του ΟΤΕ. Προϋπολογισμός : ό,τι μας ζητήσουν... γιατί ο πίνακας είναι του 1959. Δεν βρίσκουμε.Δικηγόροι, καθηγητές κλπ : Υπερσφορά Βιολόγοι, χημικοί, ειδικοί διεθνών σχέσεων, κλπ : απουσία αντίστοιχων θέσεων στη μικρή Ελλάδα
Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι έχω 6000 ευρώ καθαρό μισθό και χωρίς το άγχος, την κούραση, τις καταναγκαστικές υπερωρίες, τα κομπλεξικά αφεντικά που είχα στην Ελλάδα; Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι ναι μεν εγώ έχω φάει τη ζωή μου στα Πανεπιστήμια για να καθαρίζω αυτά τα λεφτά, αλλά πολλοί Έλληνες κάθε λογής ειδικότητας, σερβιτόροι, μπάρμεν, πωλητές/πωλήτριες, μάγειροι, πωλητές σε σούπερ μάρκετ, έχουν σχετικά ανάλογες οικονομικές απολαβές; Πώς θα σας φαινόταν αν τρίβατε στη μούρη του αφεντικού σας ένα μισθό που ξεπερνάει το δικό του και έχει κερδηθεί υπό ανθρώπινες συνθήκες; Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι παρόλα αυτά όλοι οι Έλληνες κάθε μέρα κλαίγονται και νοσταλγούν την Ελλάδα με τις εργασιακές συνθήκες που περιγράφει το άρθρο; Βάλτε κάτω τις προτεραιότητές σας. Αν θέλετε να ζήσετε στην Ελλάδα με το οικείο περιβάλλον, τη γλώσσα, και τους ανθρώπους θα πρέπει να ανεχτείτε αυτές τις συμπεριφορές. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Αν από την άλλη δεν σας κρατάει κάτι ιδιαίτερο πισω είναι χαζομάρα, ατολμία, και έγκλημα να παραμένετε σε αυτή την μπουρδελοχώρα. Πάρετε την τύχη στα χέρια σας, φύγετε, και αφήστε τους εργοδότες να ψάχνουν θύματα των 600 ευρώ και 12 ωρών την ημερα.
Άρα λοιπόν, να το κλείσουμε το μαγαζί, και να αφήσουμε τις πετρελαϊκές, της εταιρείες Ανανεώσιμων Ενέργειας, τους ξενοδοχειακού κολοσσούς, και την Τουρκία να κάνουν ο,τι γουστάρουν, σωστά;
"ανοχή σε πεσιματάκια, σεξιστικά αστειάκια" Πηγή: www.lifo.grΓια πολλές κοπέλες, αυτό ενδέχεται να είναι μάλλον το "καλό" σενάριο, γιατί υπάρχει και το κηλαϊδόνειο "και μέσ' την φούρια να σου πιάνει και τον κ...", αλλά και πολύ χειρότερα ακόμα...
Καλοκαίρι. Απαντάω σε μια ηλεκτρονική αγγελία για τη θέση του σερβιτόρου σε έναν πολυχώρο-δεξιώσεις γάμων. Στην συνέντευξη μου λέει 50 ευρώ(!), παθαίνω σοκ, λέω εδώ είμαστε, έπιασα το τζόκερ! Αμ δε. Απο τις 1 το μεσημέρι ως τις 7 το πρωί ήταν η δουλε(ί)ά. Όχι δεν διαβάσατε λάθος. 18ωρο βαρούσαμε σε ένα σύγχρονο Αουσβιτς στην Ελλάδα του 2018. Στον ίδιο χώρο λειτουργούσε-ει και ένα pool bar, και ο γ@μ* το σπίτι του μας είπε ότι τον καφέ θα πρέπει να τον πληρώνουμε 1 ευρώ αν θέλουμε! Έχει και συνέχεια, περιμένετε. Το ζόρι της όλης φάσης δεν ήταν το σερβιτοριλίκι καθεαυτό, αλλά η όλη φάση. Στην ουσία κάναμε μια μετακόμιση, μετά κρατούσαμε δίσκο και μετά ξανακάναμε μετακόμιση. Τραπέζια, σταντ, καρέκλες, μπαρ κλπ έξω και μετά από όλη αυτή τη πο**α, στο τέλος ξανά μέσα. Φανταστείτε εξοπλισμό και έπιπλα για 300 έως και 700 άτομα. Τη πρώτη μέρα πέτυχα μια κοπελίτσα να κλαίει σε μια γωνία, μια άλλη να λιποθυμάει και να μην συνέρχεται, κάποιον άλλον να λέει "που έχουμε το μπενταντίν? πρήστηκαν τα @@ του τάδε", ένα παλικάρι να φεύγει στο 12ωρο, ένα στο 14ωρο και κάπως έτσι πήγαινε η μέρα. Το κόλπο καλά στημένο. 5-7 βασικοί/ες, οι οποίοι/ες δεν μοίραζαν ποτέ τα πουρμπουάρ τα παρτάλια και 5-7 άλλοι/ες που ανακυκλώνονταν συνεχώς λόγω των συνθηκών όπως είναι φυσικό. Αν ερχόταν έλεγχος, δούλευες από την τάδε ώρα.... Άκουγες 50 ευρώ, δεν σου λεγε ώρες και πάρε να 'χεις. Βασικοί/ες που δούλευαν ξανά (την ίδια μέρα, ΜΕΤΑ ΤΟ 18ΩΡΟ), δηλαδή μετά απο 5-6 ώρες κοιμόντουσαν στους καναπέδες γιατί δεν άξιζε να πάνε σπίτια τους. Περίπτωση που αν γινόταν γνωστή πριν 10-15 χρόνια ( Α ΡΕ ΑΝΔΡΕΑ, ΛΕΙΠΕΙΣ), θα έπαιζε μέρα νύχτα στα κανάλια, τη σημερινή εποχή είναι απλά Δευτέρα. Άλλη περίπτωση.Αρχίζω σε παιδότοπο. Μετά από 4 μεροκάματα δεν χτυπάει το τηλέφωνο για καμιά βδομάδα και παίρνω για να μάθω πότε θα κατέβω. Δεν το σηκώνει, οκ, ξαναπαίρνω την επόμενη, το ίδιο. Οκ το 'πιασα το μήνυμα. Έρχεται η μέρα της πληρωμής και λεφτά δεν βλέπω. Λέω οκ, μπορεί να μπουν σε λίγες μέρες. ΔΕΝ. Παίρνω τηλ την υπεύθυνη, την εργοδότρια, σιγή ιχθύος. Έπρεπε να περάσω 1 φορά απ' το μαγαζί, να στείλω 5 μηνύματα στο messenger, για να πληρωθώ μετά από 2μιση μήνες. Άλλη κολπατζού αυτή απ' ότι είδα και έμαθα λίγο αργότερα. 2 άτομα σταθερό προσωπικό και συνεχώς νέο προσωπικό χωρίς να το πληρώνει αν δεν την πρήξουν. Κοπέλα που πρόσεχε τα παιδιά, την σταμάτησε την ίδια περίοδο μαζί με μένα και 1 κοπέλα ακόμα. Και αυτές απλήρωτες. Η μία τα πήρε μετά από πρήξιμο και η άλλη δεν ασχολήθηκε. Και έμαθα από γνωστούς ότι το κάνει συστηματικά εδώ και χρόνια.Η ίδια εργοδότρια σε τεράστιο γκρουπ του φέησμπουκ σχετικά με προσφορά και ζήτηση εργασίας, παραπονιόταν της προάλλες ότι δεν είναι σωστό να κλείνονται συνεντεύξεις και οι υποψήφιοι να μην πηγαίνουν! Α, ξέχασα. Εννοείται ότι αν έπαιρνες καφέ ή οποιοδήποτε ρόφημα το πλήρωνες.Το έχουμε χάσει τελείως.
αυτά τα κουμουνιστικά που γράφεις δεν ισχύουν - απλώς κάποιες χιλιάδες "μεμονωμένα περιστατικά" από μερικές χιλιάδες εργοδότες βγάζουν κακό όνομα και στους υπόλοιπους εννιά...
Είμαι ''επιχειρηματίας'' κατά την Εφορία, ελεύθερος επαγγελματίας. Έχω δύο επιλογές: ή θα τα κάνω όλα μόνος μου, ή θα βρω κάποιον ''μικρό'' να του δίνω ένα χαρτζιλίκι και να του πουλάω και παπατζιλίκι ώστε να νιώθει ευτυχής που του κάνω την τιμή να εργάζεται για μένα, και εγώ να ''κάθομαι'' κάνοντας το αφεντικό. Προτιμώ την πρώτη επιλογή, ακόμη και αν εργάζομαι όλη την ημέρα. Τι θέλω να πω με αυτό; Κάποιοι ''επιχειρηματίες'' προσπαθούν να το παίξουν αφεντικά και να μην κάνουν τίποτε οι ίδιοι δίνοντας ψίχουλα. Όλα είναι θέμα επιλογής.
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο του S.O.M.E.O.N.E. και με τα υπόλοιπα σχόλια.Ωστόσο, έχοντας μία καλή εργασιακή εμπειρία και σαν μισθωτός και σαν Ελ. Επαγγελματίας πιστεύω ότι τα πράγματα είναι απλά αν λειτουργούσε η Επιθεώρηση Εργασίας αμερόληπτα και με εντατικούς ελέγχους, δηλαδή ως όφειλε θα γινόταν μία καλή δουλειά ξεσκαρταρίσματος και θα μαζευόταν κάπως η κατάσταση. Επίσης, το φορολογικό σύστημα αν άλλαζε θα μπορούσε να εντοπιστεί ευκολότερα ο εργοδότης που είναι σε πραγματική αδυναμία από τον εργοδότη/εκμεταλλευτεί και να αντιμετώπιζαν τις ανάλογες συνέπειες, ο αδύναμος τη βοήθεια και ο εκμεταλλευτής την τιμωρία.Δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, καλή τύχη σε όσους Μένουμε Ελλάδα.
Όταν διάβασα το άρθρο ότι οι επιχειρηματιες δυσκολεύονται να βρουν το προσωπικό που θέλουν πραγματικά περίμενα τον αντίλογο.Κάντε σας παρακαλώ μια έρευνα το πως νιώθουν οι υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα για τον εργοδότη τους; Πόσο συχνά έπεσαν η πέφτουν σε υπερεκμεταλευση; Αξίζει ο μισθός τους; Ας κοιταχτουν οι εργοδότες λίγο στον καθρέφτη και ας αναρωτηθουν αν ο εργαζόμενος τους έλαβε όσα τουλάχιστον επιβάλλει το τυπικό του νόμου.Προσωπικά έπειτα απο σεζόν σε ξενοδοχείο όπου δούλευα μισό σχεδόν χρόνο χωρίς ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΡΕΠΟ, με μισθό μόλις 750€ χωρις να πληρώνονται οι υπερωρίες που ηταν καθημερινα 1.5 ώρες έπρεπε να νιώθω τυχερος που τουλάχιστον μου κόλλουσαν τσ ένσημα και πήρα τα ανάλογα δώρα;Ή τώρα που δουλεύω σε σουπερ μαρκετ 25 ωρο με 331 € βασικό μισθό; Αυτό που ζούμε είναι μια κοροιδια απλά
Αν και είναι αληθή όσα γράφει το άρθρο, είμαι της άποψης ότι για τη διαρροή ευθύνεται η γενική παθογένεια στην Ελλάδα. Να μείνεις σε μια χώρα που παιδιά αναγκάζονται να γλείψουν τουαλέτες και οι εκπαιδευτικοί τα τραμπουκίζουν μετά την αναφορά του συμβάντος, να κάνεις τι; Να μείνεις σε μια χώρα που παρακαλάς να φτάσεις σώος κάθε φορά που οδηγείς, γιατί ο απέναντι οδηγεί μεθυσμένος, "σβήνει" κλήσεις και απαλλάσσεται λόγω παραγραφής; Να μείνεις σε μια χώρα που φοβάσαι να κυκλοφορήσεις μη σου επιτεθεί κανείς μέρα μεσημέρι; Να μείνεις σε μια χώρα που αν αρρωστήσεις δε φτάνουν οι οικονομίες μιας ζωής για να εξεταστείς και να θεραπευτείς εγκαίρως; Να μείνεις σε μια χώρα που το παιδί σου δε θα μπορεί να σπουδάσει αυτό που θέλει, γιατί κάποιος καλύτερος ή "καλύτερος" δήλωσε τυχαία την ίδια σχολή σαν 5η επιλογή; Να μείνεις σε μια χώρα που η δικαιοσύνη χρειάζεται ένα-δυο χρόνια τουλάχιστον για απλές υποθέσεις; Όσοι μπορούν φεύγουν, κουράγιο σε αυτούς που μένουν. Στο σημείο που έχει φτάσει η κατάσταση νομίζω ότι δεν υπάρχει επιστροφή.
Η Ελλάδα νοσεί σε θέματα εργασιακής ηθικής από την πλευρά του εργοδότη. Το ερώτημα είναι γιατί; Νομίζω πέρα από την σκοπούμενη ανυπαρξία του σώματος επιθεώρησης εργασίας είναι και το μοντέλο της ελληνικής οικονομίας, η οποία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη μικρομεσαία επιχείρηση. Όσο πιο μεγάλη είναι μια επιχείρηση, τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες έχουν οι εργαζόμενοι της να αμυνθούν. Μπορούν πιο εύκολα να συνδικαλιστούν, η απεργία τους έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο και οι καταγγελίες τους ελέγχονται πιο εύκολα από τα αρμόδια όργανα. Αντίστοιχα οι καταναλωτές μπορούν να μπουκοτάρουν εταιρίες που ακολουθούν αθέμιτες πρακτικές. Όταν πέσει μια σοβαρή καμπάνα από το κράτος σε μια μεγάλη εταιρία, η εταιρία θα αναγκαστεί να συμμορφωθεί και χιλιάδες εργαζόμενοι θα δουν βελτίωση. Όταν έχεις πολλές μικρές επιχειρήσεις, εκεί πρέπει να κυνηγάς τους εργοδότες έναν-έναν. Άντε όμως τώρα να εξηγείς ότι οι κακές μεγάλες εταιρίες είναι καλύτερες για τα δικαιώματα του εργαζόμενου...
Υπερπληθώρα Πανεπιστημίακων Ιδρυμάτων και ανοιχτά σύνορα σημαίνει υπερπροσφορά εργατικού και εργασιακού δυναμικού όλων των βαθμίδων, άρα και χαμηλοί μισθοί. Έτσι γίνεται συνήθως στις αποικίες, κουμάντο κάνουν οι ιδιοκτήτες της χώρας.
(δεχόμενοι καταρχάς ότι τα πανεπιστήμια έχουν/πρέπει να έχουν συνδεση με την αγορά εργασίας), αν λιγοστεψει ο αριθμός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αυτό πως θα λύσει τους χαμηλούς μισθούς ; απλώς θα υπάρχουν περισσότεροι μη πτυχιούχοι και περισσότεροι ανειδίκευτοι (άρα με λιγότερα δικαιώματα και χαμηλούς μισθούς).
Ένα κράτος θα πρέπει να ρυθμίζει κάθε φορά τι χρειάζεται για να ρυθμίσει τα έσοδα και τα έξοδα της και να ευημερούν οι πολίτες του έτσι ώστε να διασφαλίζει την συνέχεια του.Η χώρα μας αντιθέτως, όντας πλέον αποικία, εργάζεται ώστε να ευημερούν άλλες δυνατές χώρες της Ευρώπης. Υπερπαράγει πτυχιούχους που χρησιμοποιούνται σε άλλες πλούσιες χώρες και εξαθλιώνει (το λένε και ανταγωνιστικότητα) το εργατικό της δυναμικό μέσω της υπερπροσφοράς που δημιουργούν τα ανοιχτά σύνορα. Το κράτος με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζει την παραγωγική του συνέχεια, σα να ήταν επιχείρηση, δίχως όμως να εξασφαλίζει την ευημερία των πολιτών του και τα εθνικά του χαρακτηριστικά που θα του επιτρέψουν τη συνέχεια του. Οι κάτοικοι αναγκάζονται σε μια διαρκή κινητικότητα για επιβίωση.
Από την δική μου εμπειρία και στις δυο πλευρές, του εργοδότη και του εργαζόμενου θα πω το εξής. Από όλες τις θέσεις αν έχεις ανοιχτά αυτιά και ματιά παίρνεις κάτι χρήσιμο. Αυτό το χτίζεις προϋπηρεσία δεν είναι παραμύθι. Απλά δεν είναι να το κάνεις για πολυ καιρό. Οι κόποι πρέπει να ανταμιφθουν. Όμως πόσο εύκολο είναι αυτό? Η αρθρογράφος προφανώς μίλα για το αντικείμενο της. Παρά πολλοί όμως δεν έχουν αντικείμενο. Φτάνουμε τα 30 και δεν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας. Γεμίζουμε βιογραφικα με άσχετα πράγματα γιατί σπουδάζουμε ότι να ναι ?Πόσο εύκολο σε αυτό το χάος είναι να ανταμιφθει κάποιος όπως πρέπει? Και από την άλλη δεν είναι και πολλές οι επιχειρήσεις οι πολυεθνικές. Με τους φόρους που έχουν πολλοί δεν μπορούν να δώσουν παραπάνω. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα μας και η κρίση απλά ήταν αηβαφορμη να
Και όσο χτίζεις προϋπηρεσία δουλεύοντας τζάμπα, ποιός θα πληρώνει το νοίκι σου; Υποθέτω ο μπαμπάς και η μαμά. Άρα, μόνο όσοι έχουν πλούσιους γονείς έχουν την πολυτέλεια να "δουλεύουν δωρεάν για την εμπειρία".
υπαρχει λυση για αυτο τις οποιες μαλιστα η πλειοψηφια της χωρας επικροτει ολοψυχα - να κλεισουμε την beat που απασχολει καμια 600ρια ανθρωπους με καλες αποδοχές - ωστε να εχουν οι θυμιοι των 60 ταξι πιο ευκολα κουρσες. Η αντιστοιχα να κλεισουμε την σκρουτζ γιατι ετσι αντιμετωπιζουν προβλημα τα μεγαλοκαταστηματα που απασχολουν κοσμο.Στην Ελλαδα κανουμε οτι δεν ζουμε στον 21 αι αιωνα οτι δεν χρειαζεται να παραγαγουμε διεθνως ανταγωνιστικα προιοντα και οτι αν δημιουργήσουμε πολλές θεσεις υποαπασχολουμενων στον δημοσιο τομεα ειναι ολα καλα...Περιεργως το μοναδικο που ειχε καταφερει η προηγουμενη κυβερνηση - και μεσα στην μνημειωδη ανικανοτητα τους ουτε αυτο καταφεραν να διαφημισουν - ηταν η λειτουργια της επιθεωρησης εργαασίας. Οι μακριες ωρες εργασίες και αυτη η κουλτουρα γενικα φανερωνει μη αποδοτικη δομηση της εργασίας
Πολύ σύντομα δύο επίπεδα δυστοκίας.Το ένα είναι ο προβληματικός Έλληνας νομοθέτης. Φοβούμενος να πάρει αποφάσεις μόνος του που μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος έχει αφεθεί την τελευταία δεκαετία σε απόξω προτάσεις και υποδείξεις.Το άλλο σκέλος είναι οι ιδεοληψίες ημών των εκλογέων του νομοθέτη. Ενώ στα δικαιωματικά ή σε άλλα κοινωνικά ζητήματα ταυτιζόμαστε με άλλες χώρες στ οικονομικά υποστηρίζουμε άλλα πακέτα.Αυτό σε στέλνει σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Και την πληρώνουν πρώτα οι ευπαθέστεροι και μετά οι πιο πάνω. Γιατί αν τολμήσεις να πεις ότι Έλληνας εν ζωή κροίσος έχει βγει από τη λίστα του forbes των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη όλοι θα σου πουν ότι δεν νοιάζονται. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτός ήταν εργοδότης.Σε μια παγκόσμια οικονομία μόνο να δελεάσεις μπορείς τα κεφάλαια (σ.σ. τους επενδυτές aka εργοδότες). Δεν μπορείς να τα εκβιάσεις.Όσο λιγότεροι εργοδότες τόσο πιο μισθοί πείνας και εξευτελισμού. Όσο περισσότεροι εργοδότες τόσο πιο αξιοπρεπείς συνθήκες και όροι εργασίας.Και όλα αυτά υπό τον όρο ότι έχεις έναν νομοθέτη που έχει ένα εθνικό όραμα ανάτασης και δεν κάνει απλά διαχείριση τετραετίας με όρους twitter.
Καλά όλα αυτά αλλά φαίνεται πως η αρθρογράφος ξεχνάει ορισμένα πραγματάκια. Και το βασικότερο όλων είναι ότι η Ελλάδα διαθέτει μία διαλειμένη οικονομία! Ότι οι επιχειρήσεις περισσότερο κλείνουν παρά ανοίγουν. το έχει προσέξει αυτό? Ότι οι επιχειρηματίες(πλην εξαιρέσεων)πιέζονται καθημερινά γιά κρατήσουν την επιχείρησή τους ανοιχτή. Ότι δεν αξίζει(Ναι, Δεν Αξίζει)να εχεις επιχείρηση στην Ελλάδα, αν υπολογίσεις τους απίστευτους φόρους, τις τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές, τη διαφθορα στις δημόσιες υπηρεσίες με τις οποίες αναγκάζεσαι να έρθεις σε επαφή θες δε θες, την τρομερή γραφειοκρατία που μονίμως οι κυβερνήσεις "τελειώνουν"(!) και εκείνη διαρκώς μεγαλώνει! Σε ποιό περιβάλλον ακριβώς θα δημιουργηθούν υγιείς επιχειρήσεις ώστε να δώσουν καλές συνθήκες εργασίες και καλές αποδοχές γιά τους εργαζόμενους? Ότι υπαρχουν εργοδότες που ενώ πηγαίνουν καλά, προσπαθούν να ξεζουμίσουν τους υπαλλήλους τους, ώστε να βγάλουν ακόμα περισσότερα το ξέρουμε το ξέρουμε, αλλά πόσοι είναι αυτοί? Και αυτοί ακόμα στην ουσία εκμεταλεύονται τη γενικότερη κατάσταση: Ότι δεν υπάρχουν ούτε πολλές, ούτε καλές δουλειές!Η λύση είναι μόνο μία. Εισροή επενδύσεων, νέες θέσεις εργασίας, περισσότερες επιχειρήσεις που θα αναγκαστούν να προσφέρουν καλύτερες θέσεις εργασίας λόγω ανταγωνισμού, όχι των πιθανών υπαλλήλων πια, αλλά λόγω των προσφερόμενων εργασιών! Όσο δεν κοιτάζουμε το πρόβλημα αυτό καθαυτό αλλά βλέπουμε μόνο τις παρενέργειες, θα κυνηγάμε αιωνίως την ουρά μας! Και όσο θα συνεχίσουμε να εκλέγουμε τις λάθος κυβερνήσεις που θα ακολουθούν τις λάθος επιλογές, τόσο θα παραμένουμε προσκολλημένοι στον πάτο!
Καμία ειδική συνθήκη (κατεστραμμένη οικονομία, κρίση, μνημόνια κλπ) δεν δικαιολογεί εκμεταλλευτικές συμπεριφορές όπως αυτές που ζούμε όσοι δουλεύουμε σε αυτή τη χώρα. Εξάλλου, συνέβαιναν και προ κρίσης. Απλώς μετά την κρίση, κάποιοι/ες απέκτησαν μια πιστευτή δικαιολογία για να συνεχίσουν τις λαμογιές τους. Δεν μπορεί ο άλλος να επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία τον κιτς νεοπλουτισμό του και να λέει μετά ότι δεν μπορεί να πληρώνει ένσημα. Σημαίνει ότι η αμαξάρα του πληρώθηκε με τον δικό μου κόπο και εις βάρος μου.Φυσικά υπάρχουν και τίμιοι εργοδότες. Αλλά δεν είναι η πλειοψηφία
Εάν είμαι εργαζόμενος και νιώθω ότι ο "νοεπλουτος" εργοδότης μου με εκμεταλευεται, έχω κάθε δυνατότητα να παραιτηθώ. Δεν μπορώ όμως. Γιατί λέτε? Μα γιατί οι δουλειές σπανίζουν, είναι ελάχιστες, οπότε προτιμώ να με εκμεταλευεονται πάρα να μείνω άνεργος.Εσείς μιλάτε περί ηθικής. Ο κακός εργοδότης απέναντι στον καλό εργοζομενο. Εγώ μιλώ περί ουσίας. Αν υπάρχουν δουλειές θα βρω μια που να μου κάνει. Αν δεν υπάρχουν, θα βρω μια με χίλια ζόρια, θα κακοπληρωνομαι και θα εργάζομαι με κακές συνθήκες, και πάλι θα φοβάμαι μην τη χάσω. Αυτό είναι το κλειδι: να υπάρχουν εναλλακτικές.
@Άρης ΚωνσταντινίδηςΞεχνάτε όμως τον ανταγωνισμό: Πως μπορεί ένας εργοδότης που παρ όλη την κρίση θέλει να τηρήσει τους υφιστάμενους νόμους να αντέξει όταν οι ανταγωνιστές του έχουν ανασφάλιστους εργαζομένους που δουλεύουν με απλήρωτες υπερωρίες; Μήπως η λύση του προβλήματος είναι ο αυστηρότατος έλεγχος και επιβολή κυρώσεων (χρηματικών και όχι μόνο) έτσι ώστε οι υγιείς επιχειρηματίες να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση;Κι αν στο τέλος της ημέρας κάποιος εργοδότης κρίνει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τίμια μέσα (που εφαρμόζονται για όλους χωρίς εξαιρέσεις) ας κλείσει την επιχείρηση του και ας ξεκαθαρίσει επιτέλους η αγορά από ανθρώπους ανίκανους που τα φορτώνουν όλα στην οικονομική κρίση!
Το άνοιγμα επιχείρησης είναι ένα ρίσκο και αν ο ιδιοκτήτης δεν έχει κάνει σωστή έρευνα για τη ζήτηση που θα έχει η επιχείρησή του, το ρίσκο είναι υψηλό ανεξαρτήτως των συνθηκών αγοράς. Και η ευθύνη για αυτό το ρίσκο είναι σε μεγάλο βαθμό δική του. Καταλήγουμε να βλέπουμε δρόμους με πέντε τατουατζίδικα, δέκα μπάρμπερ σοπ και τρία μαγαζιά ηλεκτρονικού τσιγάρου. Για να υπάρχουν καλές επιχειρήσεις πρέπει να υπάρχου και καλοί επιχειρηματίες. Γνώμη μου είναι οτι το βάρος δεν θα έπρεπε να δίνεται στην ανάπτυξη επιχειρήσεων, γιατί αυτό που έχουν πολλοί σαν επιχείρηση στο μυαλό τους είναι μια καλή αρπαχτή. Αντίθετα, θα έπρεπε να δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, η οποία θα τρέφεται από την έρευνα.
Μπράβο, Βίβιαν Στεργίου, ωραιότατο άρθρο.Αξίζει να πούμε ότι όλα αυτά προϋπήρχαν της κρίσης (το λέω με προσωπική εμπειρία) αλλά αφορούσαν λιγότερο κόσμο. Μετά το 2010 αυτές οι καταστάσεις έγιναν ο κανόνας.
Οχι μόνο έγιναν κανόνας, αλλά έφθασαν και σε σημείο παροξυσμού. Μάλιστα, ενθαρρυμένοι από την έλλειψη αντίδρασης των μισθωτών σε αυτές τις απαράδεκτες καταστάσεις, πολλοί επιχειρηματίες προσπαθούν να επεκτείνουν αυτές τις συμπεριφορές και στους ελεύθερους επαγγελματίες με τους οποίους συνεργάζονται