Πολύ σύντομα δύο επίπεδα δυστοκίας.Το ένα είναι ο προβληματικός Έλληνας νομοθέτης. Φοβούμενος να πάρει αποφάσεις μόνος του που μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος έχει αφεθεί την τελευταία δεκαετία σε απόξω προτάσεις και υποδείξεις.Το άλλο σκέλος είναι οι ιδεοληψίες ημών των εκλογέων του νομοθέτη. Ενώ στα δικαιωματικά ή σε άλλα κοινωνικά ζητήματα ταυτιζόμαστε με άλλες χώρες στ οικονομικά υποστηρίζουμε άλλα πακέτα.Αυτό σε στέλνει σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Και την πληρώνουν πρώτα οι ευπαθέστεροι και μετά οι πιο πάνω. Γιατί αν τολμήσεις να πεις ότι Έλληνας εν ζωή κροίσος έχει βγει από τη λίστα του forbes των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη όλοι θα σου πουν ότι δεν νοιάζονται. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτός ήταν εργοδότης.Σε μια παγκόσμια οικονομία μόνο να δελεάσεις μπορείς τα κεφάλαια (σ.σ. τους επενδυτές aka εργοδότες). Δεν μπορείς να τα εκβιάσεις.Όσο λιγότεροι εργοδότες τόσο πιο μισθοί πείνας και εξευτελισμού. Όσο περισσότεροι εργοδότες τόσο πιο αξιοπρεπείς συνθήκες και όροι εργασίας.Και όλα αυτά υπό τον όρο ότι έχεις έναν νομοθέτη που έχει ένα εθνικό όραμα ανάτασης και δεν κάνει απλά διαχείριση τετραετίας με όρους twitter.