— Πώς νιώθεις όταν φοράς μάσκες γενικά;
Εξαρτάται για τι μάσκα μιλάμε και σε ποιο πλαίσιο. Από συζητήσεις που είχα με θηλυκότητες και queer υποκείμενα που βιώνουν πολλές φορές παρενόχληση στον δημόσιο χώρο, έχω αντιληφθεί πως το να φοράμε μάσκα μάς δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας, αφού δεν αναγνωρίζονται τα χαρακτηριστικά μας. Μέσα από την απόκρυψη δημιουργείται μια ιδιωτικότητα, η οποία αισθανόμαστε πως μας προστατεύει κατά κάποιον τρόπο.
Στο πλαίσιο της δουλειάς μου, μέσα από τις περφόρμανς και τις συμμετοχικές εγκαταστάσεις μου, όταν φοράω τις γλυπτικές μάσκες ή στολές που φτιάχνω αισθάνομαι πως μεταμορφώνομαι, μεταλλάσσομαι, αποκτώ την ταυτότητα που εγώ θέλω, βασισμένη στις επιθυμίες μου και τις αφηγήσεις που επιδιώκω να μεταφέρω στον κόσμο.
— Ποιες αντιδράσεις αυτών που φοράνε τις μάσκες σου;
Διάφορες, συνήθως χαίρονται, παίζουν ή νιώθουν hot.
Η ονομασία αναφέρεται στον μύθο Vagina Dentata που συναντάμε σε διάφορες κουλτούρες από διάφορα μέρη του κόσμου. «Dentata» σημαίνει οδοντωτό, οπότε ο μύθος αναφέρεται στο αιδοίο που έχει δόντια.
— Γιατί ονόμασες αυτήν τη σειρά έργων Fluffy Dentatas;
Τα πλάσματα που δημιουργώ μέσα από κάθε μάσκα είναι μέρος του Fluffy σύμπαντος που έχω φτιάξει (FluffyLand, Fluffy Library), μιας υβριδικής πλατφόρμας για όλες τις οντότητες που δεν έχουν χώρο στις κανονιστικές αφηγήσεις. Η ονομασία αναφέρεται στον μύθο Vagina Dentata που συναντάμε σε διάφορες κουλτούρες από διάφορα μέρη του κόσμου. «Dentata» σημαίνει οδοντωτό, οπότε ο μύθος αναφέρεται στο αιδοίο που έχει δόντια, μια προσπάθεια των πατριαρχικών κοινωνιών να κατασκευάσουν τερατώδεις θηλυκότητες για να ελέγξουν τα σώματα των cis γυναικών και να καταστείλουν την υποτιθέμενα απειλητική τους σεξουαλικότητα.
Οι Fluffy Dentatas διεκδικούν εκ νέου τέτοιες στερεοτυπικές απεικονίσεις και μύθους, έχουν την αυτοδιάθεση των σωμάτων τους, είναι απειλητικές απέναντι σε οτιδήποτε τους καταπιέζει και ταυτόχρονα τρυφερές και συμπεριληπτικές ως προς τις ίδιες και τις αδελφές τους.
—Τι υλικά χρησιμοποίησες για τις μάσκες και γιατί τα διάλεξες;
Χρησιμοποιώ φανταχτερά υφάσματα με έντονα χρώματα, όπως βινύλ, συνθετικές γούνες και βελούδα, πολύχρωμες χάντρες και τρουκ, μεταλλικά δόντια, με επιρροές από drag, punk ή bdsm αισθητικές. Είναι κάποια από τα υλικά που χρησιμοποιώ γενικότερα στη δουλειά μου, στις εγκαταστάσεις και στα γλυπτά που φτιάχνω. Στόχος μου είναι να δημιουργήσω fabulous queer υποκειμενικότητες, ορατές, μη απολογητικά παρούσες. Είτε να θες να τις αγκαλιάζεις, είτε απλώς να τις κοιτάς, αναλόγως με το αν σου δώσουν τη συναίνεσή τους. Να θες να είσαι αυτές!
—Έχουν όλες διαφορετικά ονόματα και προσωπικότητες; Ποια είναι τα κοινά τους;
Είναι όλες θηλυκότητες και non-binary υβρίδια που διασχίζουν τα όρια του φύλου, των ειδών, της επιβεβλημένης κανονικότητας. Τα ονόματά τους είναι Margie, Rhina, Buttercup, Diana, Bunnicula. Η καθεμία έχει τη δική της προσωπική ιστορία να αφηγηθεί μέσα από μικρά ποιήματα που συνοδεύουν τις μάσκες. Ταυτοχρόνως, είναι όλες μέρος ενός μεγαλύτερου sisterhood, ενός τρανσφεμινιστικού, μη ετεροκανονικού, post-πατριαρχικού σύμπαντος γεμάτου μάγισσες, ξωτικά, γοργόνες και νεράιδες.
Σε αυτό το σύμπαν κυριαρχεί η πολιτική της φροντίδας, της τρυφερότητας και της ευαλωτότητας ως κύριων συστατικών επιβίωσης και αλληλοσύνδεσης. Αυτές οι ανατρεπτικές υποκειμενικότητες λειτουργούν σαν αστραφτερά φυλαχτά. Χρησιμοποιούν τα χαρακτηριστικά τους για ενδυνάμωση και αυτοάμυνα ενάντια σε ένα επισφαλές περιβάλλον που τις θέλει μόνες και απροστάτευτες.
Ακόμα και σε μια δυστοπική συνθήκη, που τους απαγορεύει την επαφή και το άγγιγμα, δημιουργούν τους δικούς τους, εναλλακτικούς τρόπους για οικειότητα χωρίς εγγύτητα. Μαγικά ξόρκια, δάκρυα, ενσυναίσθηση, πνευματικότητα, υπερφυσικότητα, μυθοπλασία και ριζοσπαστική τρυφερότητα.
— Ποιες είναι οι αναφορές σου;
Πέρα απ' όλα όσα προανέφερα, οι φίλες και οι εμπειρίες μας, καθώς το προσωπικό είναι και πολιτικό και η πρακτική μου βασίζεται εκεί. Πιο συγκεκριμένα, στην εμπειρία του να είσαι ένα queer, non-binary άτομο που ζει στην Αθήνα το 2020 και προσπαθεί να ονειρευτεί ουτοπικούς κόσμους, εναλλακτικούς τρόπους ύπαρξης και αλληλοφροντίδας.
— Ποια ήταν η πιο empowering εμπειρία που είχες τελευταία;
Η πορεία για τη μνήμη της drag queen και ακτιβίστριας Zackie Oh/Ζακ που δολοφονήθηκε πριν από δύο χρόνια στο κέντρο της Αθήνας απ' όλα αυτά που πολεμούσε όσο ζούσε. Ήταν πολύ συγκινητικό και αρκετά ενδυναμωτικό το γεγονός ότι μάζεψε τόσο πολύ κόσμο. Φίλες παντού γεμίσαμε το κέντρο με γκλίτερ, συνθήματα, γέλια και δάκρυα. Οι δρόμοι μάς ανήκανε!
Mπορείτε να βρείτε τις μάσκες εδώ.
