Υιοθετώντας μια ιδιόρρυθμη αισθητική η οποία διακόσμησε τα εξώφυλλα των Funkadelic και δίνοντας οπτικό ερέθισμα στον ήχο του 1970 και 1980, ο ευρηματικός εικονογράφος Pedro Bell που συνέβαλε στην δημιουργία της εικονικής μπάντας του George Clinton έφυγε από την ζωή στο τέλος του Αυγούστου στην ηλικία των 69 χρόνων.
Την ανακοίνωση της απώλειας του έκανε ο ίδιος ο George Clinton μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Ήταν γνωστό πως ο Pedro Bell αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας εδώ και αρκετά χρόνια, με τον θάνατο του να οφείλεται σε καρδιακή προσβολή.
Η πρώτη συνεργασία του Bell με τους Funkadelic χρονολογείται κάπου στο 1973, όταν έντυσε τον δίσκο τους «Cosmic Slop» με μια ημίγυμνη γυναικεία φιγούρα, διαστημική εικονογράφηση και μεταλλαγμένα πλάσματα. Παρόλο που οι Funkadelic και η αδελφική τους μπάντα Parliament είχαν εδραιωθεί, η επαναστατική, καλλιτεχνική επιμέλεια του Bell ήταν εκείνη που έδωσε όψη στην μουσική μυθολογία τους.
Η εποχή εκείνη προϋπήρξε της ψηφιακής τεχνολογίας, με την εικονογράφηση των άλμπουμ να χρίζεται ζωτικής σημασίας, ιδίως για μια μπάντα που δεν βρισκόταν στο Top 40 των ραδιοφώνων.
Η εικονοκλαστική προσέγγιση του Bell στα μέλη των Funkadelic θύμιζε παραγωγή της Technicolor, παρουσιάζοντας τους σαν εξωγήινους υπέρ-ήρωες και κοσμικούς πολεμιστές, με το Περιοδικό Lodown να σχολιάζει εύστοχα πως «Η αποστολή τους ήταν να πολεμήσουν για το καλό, και να κυριαρχήσουν στους ιδεολογικούς και μουσικούς "Funk Wars"».
Συγκεκριμένα ο Pan Wendt επιμελητής της έκθεσης «Funkaesthetics» στο Τορόντο είχε δηλώσει πως το έργο του, περιελάβανε ουτοπικά και δυστοπικά στοιχεία της P-Funk, ενός νέου για την εποχή μουσική όρου που προέκυψε από την τεράστια απήχηση που είχε η μουσική των Parliament-Funkadelic.
Ειδικότερα είχε πει ότι «ο Perdo Bell ήταν ένας λαμπρός αυτοδίδακτος καλλιτέχνης ενώ υπήρξε η βασική πηγή της ιδεολογίας του George Clinton μέσα από τις αναγνώσεις της επιστημονικής φαντασίας, της θεωρίας των ΜΜΕ, της περιβαλλοντολογίας, καθώς και των γνώσεων του για τον Αφροφουτουρισμό τoυ Sun Ra.»
Μετά την ακμή του ως μέρος του στενού κύκλου των Funkadelic ο Bell αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και ιατρικά προβλήματα. Την εποχή της έκθεσης «Funkaesthetics», το 2009, ζούσε σε ένα άθλιο ξενοδοχείο μέσα σε ένα δωμάτιο στο Σικάγο με την όραση του να ξεθωριάζει σταδιακά και τις νεφρικές δυσλειτουργίες να τον φθείρουν.
Ο Pan Wendt πέρασε πολλές ώρες μαζί του, συζητώντας και αναλύοντας το έργο του μέχρι αργά το βράδυ, όταν συνερχόταν από την θεραπεία αιμοκάθαρσης στην οποία υποβαλλόταν. Μέσα από τις συζητήσεις τους, ο Wendt διέκρινε το όραμα και τη funk κοσμοθεωρία του.
Ο Pedro Bell γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 1950 στο Σικάγο, παρουσιάζοντας έφεση για τις τέχνες από νεαρή ηλικία. Το 2010, με τη βοήθεια του μεγαλύτερου αδελφού του Maillo Tsuru Postelwait, ηχογράφησε μια αυτοβιογραφική συνέντευξη για τις ανάγκες της έκθεσης «Τι μας κάνει να χαμογελάμε;» του Αμερικάνικου Μουσείου Τέχνης στην Βαλτιμόρη, στην οποία αναφερόταν στην οικογένεια του, συγκεκριμένα στον πατέρα του John, τις τέσσερις διαφορετικές δουλειές που έκανε, αλλά και στη μητέρα του Annette που ήταν νοσοκόμα και ουμανίστρια.
Ο ίδιος ο Bell είχε δηλώσει κατά καιρούς πως ήταν «αυτοδίδαχτος παγανιστής», ενώ είχε συμπληρώσει 156.000 ώρες σε τέσσερα διαφορετικά πανεπιστήμια, έτσι ώστε να βελτιώσει τη ζημιά που του είχε προκαλέσει η υποτυπώδης εκπαίδευση του παρελθόντος.
Ο George Clinton είχε μιλήσει για τον συνοδοιπόρο του Pedro, στα απομνημονεύματα του, αποκαλύπτοντας, τo λόγο που του κίνησε την προσοχή. Ήταν το έτος 1972 όταν οι Funkadelic άρχισαν να λαμβάνουν αλληλογραφία από έναν «μανιακό» καλλιτέχνη, ο οποίος γέμιζε τα γράμματα του, με καρικατούρες, παράξενα σλόγκαν και μινιατούρες. Αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον του, ο Clinton, θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο περίεργος θαυμαστής του. Η συνέχεια είναι γνωστή, με τον Bell να δίνει οπτικό και αναρχικό ερέθισμα στο ήδη ακουστικό των Funkadelic.
Η εποχή εκείνη προϋπήρξε της ψηφιακής τεχνολογίας, με την εικονογράφηση των άλμπουμ να χρίζεται ζωτικής σημασίας, ιδίως για μια μπάντα που δεν βρισκόταν στο Top 40 των ραδιοφώνων.
Σύμφωνα με τον Clinton «Μέχρι και σήμερα τα εξώφυλλα του Pedro αποτελούν τον βασικό λόγο που κάποιος ξεκινά να ασχολείται με την μουσική των Funkadelic». Όταν ο κόσμος μιλά για το "Cosmic Slop" αναφέρεται περισσότερο στο εξώφυλλο, παρά στην μουσική, ειδικότερα στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται το πρόσωπο που ουρλιάζει μέσα στα άφρο μαλλιά της γυναίκας, οι βαμπιρικοί της κυνόδοντες, ο χάρτης στο ένα της στήθος και το volume στην άλλη ρώγα, το παράξενο κίτρινο έντομο πάνω στο κεφάλι της.
Το καλλιτεχνικό όραμα του Bell, εξύμνησε και η Rebecca Hoffberger, ιδρύτρια του Αμερικάνικου Μουσείου Τέχνης, η οποία δήλωσε πως ο δημιουργός των Simpsons, Matt Groening, ήταν εκείνος που πρότεινε την συμμετοχή του έργου, του Bell στην έκθεση. Μπορεί το Μουσείο Τέχνης να μην διαθέτει αυτή τη στιγμή έργα του, όμως κάποια από αυτά δεν παύουν να συζητούνται. Όπως για παράδειγμα εκείνο για το άλμπουμ, The Electric Spanking of War Babies.
Η Warner Bros αμφιταλαντευόταν για το εξώφυλλο που απεικόνιζε μια γυμνή γυναίκα, τοποθετημένη σε ένα διαστημόπλοιο φαλλικού σχήματος. O ίδιος ο Bell είχε σχολιάσει σε παλιότερη συνέντευξή του στο Juxtapoze σχετικά με τη δημιουργία του: «Είχα βγάλει ένα σκασμό λεφτά φτιάχνοντάς το και με πλήρωσαν άλλα τόσα για να το λογοκρίνω».
Ένα από τα πιο αγαπημένα εξώφυλλα για τον George Clinton ήταν αυτό για το άλμπουμ "Standing on the Verge of Getting It On" του 1974 με ένα εξωγήινο τοπίο που ήταν τρομακτικό αλλά συγχρόνως και παιχνιδιάρικο. «Ήταν ένας συνδυασμός από Ralph Bakshi, Samuel R. Delany, Superfly, Fat Albert, Philip K. Dick, Krazy Kat και Flash Gordon της φαντασίας του Pedro, φτιαγμένο με ένα είδους μπλέντερ που δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη» είχε σημειώσει χαρακτηριστικά στην βιογραφία του.
Πηγή: New York Times
