Σε μεγαλύτερη ηλικία ανακάλυψα ότι είχα πάθει αυτό που λέμε πολιτισμικό σοκ. Παράλληλα, τον πρώτο χρόνο που ήμουν εδώ δεν με δέχτηκαν στο προνηπιο και πήγα απευθείας νηπιαγωγείο οπότε στερήθηκα σε μια σημαντική την επαφή με άλλα παιδιά. Στο νηπιαγωγείο μόνο ζωγράφιζα και δεν μίλαγα, αλλά σε καμία γλώσσα. Ήμουν κάπως μετέωρη. Μέχρι τα 10 δεν πλησίαζα παιδιά και θυμάμαι ότι είχα ενοχληθεί επειδή στην πρώτη ή Δευτέρα δημοτικού δεν είχα προφέρει την λέξη προαύλιο σωστά και ακόμη θυμάμαι τον τρόπο που με διόρθωσε μια συμμαθήτρια (αρκετά σαρκαστικός και για τόσο μικρό παιδί!) αλλά από την άλλη... Τα μισά παιδιά της τάξης μου δεν τα πήγαινα εδώ που τα λέμε γιατί τα μισά κοίταζαν και σχολίαζαν τις μάρκες ρούχων και ποιος είχε τους καλύτερους βαθμούς... Τα πιο αντιδημοφιλη παρακαλούσαν για λίγη προσοχή και παρέα από τα άλλα... Οπότε κάπως έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του. Εξάλλου μ' άρεσε να καθομαι σ' ένα παγκάκι και να παρατηρώ. Ταυτόχρονα όμως θα δεχόμουν να κάνω παρέα με τα άλλα παιδάκια και δεν είχα καν αντιληφθεί ότι με τον τρόπο μου τους κρατούσα όλους μακριά ενώ απλά δεν ήθελα να ενοχλήσω. :) Μετά αποφάσισα να πλησιάζω εγώ και να βελτιώσω τις κοινωνικές μου δεξιότητες. Ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να κάνω δικά μου αυτα που τα άλλα παιδιά έκαναν σχεδόν αβίαστα. Να καταλάβω τους κοινωνικές κώδικες και να μπορώ να τους χρησιμοποιώ. Ήταν κι αυτό που έπρεπε να μάθω τι λέγεται, τι όχι, πότε λέγεται και πότε όχι, πως και γιατί. Μπελάς. Πως περνάμε καλά και άλλα ένα σωρό. Οπότε ναι, θέλει κόπο για μερικούς από εμάς αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν χαριστηκαν σε όλους όλα. Το παλέψαμε. Υ. Γ. Η ευαισθησία δεν είναι συνώνυμο του αδύναμου εδώ που τα λέμε. Υ. Γ. 1 Αν πω πάλι ότι σ' αγαπώ θ' ακουστει ως πέσιμο. :Ρ