«Το online σεξ είναι σαν να παρατηρείς ένα πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής», θυμάμαι περίπου να λέει ένας γνωστός μου περιπαικτικά για τους "κομπιουτεράδες", φανερώνοντας ταυτόχρονα και την ιδιότητα του, «μπορείς να θαυμάσεις, να φαντασιωθείς, να αναπαράξεις στο μυαλό το περιεχόμενο του πίνακα, αλλά αν δεν έχεις μουτζουρώσει τα χεριά σου και το σώμα σου από τα ακριλικά χρώματα της παλέτας την ώρα που δίνεσαι στο έργο, τότε δεν μπορείς να το νιώσεις πραγματικά». Και μάλλον είχε δίκιο. Ήταν η μέρα που εντελώς συμπτωματικά μάθαμε και θα δοκιμάζαμε κάτι που διατηρεί την ‘απόσταση’ σε δυο εραστές λόγο του παράγοντα του αγνώστου και της βραχύβιας διάρκειας,αλλά σαφώς υπερέχει σε αισθήσεις και εμπειρία.Ήταν η μέρα του μήνα που επισκεπτόμασταν το διαβόητο νεοκλασικό των νοτίων προαστίων, προσκεκλημένοι, άρα και 'τσεκαρισμένοι’, από κοινή μας φίλη, ανερχόμενο ταλέντο του καλλιτεχνικού χώρου. Στο ένα χέρι μας η περίτεχνη κάρτα από ειδικό πλαστικό με το αναγραφόμενο όνομα που έπρεπε να υιοθετήσουμε (αυτή τη φορά μας προσκόλλησαν περίεργες αλλά ευκολομνημόνευτες λατινικές ονομασίες λουλουδιών) και στο άλλο η λιτή μαύρη μάσκα που τι φορέσαμε αμέσως μόλις μας άνοιξαν την πόρτα οι ‘διαχειριστές’ αλλιώς κινδυνεύαμε με άμεση αποβολή- και η αποβολή ισχύει για πάντα, όση μεγάλη επιρροή και να έχεις στον εκκεντρικό αυτόν κύκλο. Με το που μπαίνεις μέσα και ύστερα από τις απαραίτητες συστάσεις και επιβεβαιώσεις για τη συνδρομή – τίποτα δεν είναι δωρεάν, καθώς υπάρχουν και έξοδα συντήρησης- πας κατευθείαν στο λεγόμενο 'καθαρτήριο’ όπως το λέω εγώ, (‘καλωσόρισμα’ το λένε αυτοί) που στην ουσία είναι ένα σύντομο ντούς με ζεστό νερό και αρωματικά λάδια, τα οποία περιέργως, ακόμα και όταν σκουπιστείς με το μιας χρήσεως μπουρνούζι, σου δίνει μια επίμονη γυαλάδα και λάμψη στο δέρμα, κάτι που σε αρκετούς αρέσει αλλά εγώ το βρίσκω μάλλον ενοχλητικό. Από το καλωσόρισμα, βγαίνεις όσο γυμνός χρειάζεται στο σαλόνι, έχοντας επάνω σου κάτι σαν see-through χλαμύδα, που την προτιμάνε κυρίως οι γυναίκες, ενώ κάποιοι πιο τολμηροί περιφέρονται ακομπλεξάριστα στον χώρο επιδεικνύοντας τα γυμνά τους κάλλη, σε σημείο που το όλο σκηνικό θυμίζει έντονα τους διονυσιακούς πίνακες του Terry Rodgers. Οι διαφορά ίσως από εκείνους τους πίνακες είναι ότι οι περισσότεροι καλεσμένοι απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστεί η σιλουέτα τους γοητευτική, αλλά το όλο σκηνικό είναι αρκούντως ερωτικό και διεγερτικό από μόνο του, που προσπερνάς τέτοιες μικρές ατέλειες . Ο περισσότερος κόσμος φορώντας μόνο την μάσκα, έχει ξεχυθεί στα διπλανά δωμάτια και ερωτοτροπεί τόσο έντονα, που αναρωτιέσαι εάν έχουν προνοήσει οι 'διαχειριστές' για μόνωση από τους επίμονους θορύβους, τα βαθειά μουγκρητά και το έντονο λαχάνιασμα.Στην αρχή δεν ξέρεις πως να ξεκινήσεις. Τρομάζεις λίγο, με τόσους αγνώστους σε ένα σαλόνι και μάλιστα ημίγυμνους. Κάποιοι έρχονται με τις γυναίκες τους, κάποιες με γκόμενους και κάποιοι με φίλους/ φίλες αλλά ποτέ μόνοι. Η λογική είναι ότι εάν ποτέ κάποιος ‘ξεφύγει’, θα έχει έναν γνωστό που θα τον επαναφέρει, πριν τους πετάξουν έξω για πάντα οι ‘διαχειριστές’ και τους δυο. Το χειρότερο είναι ότι μετά από τέτοια(σπάνια είναι η αλήθεια) περιστατικά, αλλάζει η κατοικία της επόμενης συνάντησης για λόγους ασφαλείας, κάτι που δυσαρεστεί κάποιους, κυρίως όταν αναγκάζονται να οδηγούν πιο περισσότερα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους. Ευτυχώς οι βασικοί κανόνες είναι λίγοι και απλοί: Ανάμεσα σε, αυστηρώς, 14 άτομα που είναι ισομερώς χωρισμένα σε άνδρες-γυναίκες, θα πρέπει να επιλέξεις την σύντροφο που σε ελκύει. Μπορείς να την πλησιάσεις και χωρίς να μιλήσεις να της κάνεις το νεύμα για να σε προσέξει, αλλά αυτή και μόνο θα επιλέξει εάν θα συνουσιαστεί μαζί σου. Το μόνο δικαίωμα που έχεις εάν ‘φας πόρτα’ είναι να αναζητήσεις την τύχη σου σε άλλη υποψήφια. Έτσι απλά. Ούτε διάλογος, ούτε διαφωνίες, ούτε πολλά λόγια. Κατευθείαν στο θέμα και το μόνο που μπορείς να ευχηθείς είναι να αντέξεις αρκετή ώρα με την συνοδό σου, γιατί μετά την ολοκλήρωση, απαγορεύεται να συνεχίσεις με κάποια άλλη . Φαινομενικά αυστηροί οι κανόνες, αλλά κρατούν την όλη κατάσταση σε μια συνοχή και διατηρούν ένα αίσθημα ισοτιμίας στους αναψοκοκκινισμένους προσκεκλημένους.Υπήρχαν σε άλλες συγκεντρώσεις του κύκλου, περιπτώσεις ανδρών που περιφέρονταν χωρίς να καταφέρουν να ελκύσουν κάποια υποψήφια ερωμένη να συνευρεθεί μαζί τους. Αυτοί συνήθως δεν ξαναπροσκαλούνται, ενώ από όσο ξέρω αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ σε γυναίκα. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο κάνει το όλο περιβάλλον ενδιαφέρον και ανεβάζει την λίμπιντο στα ύψη, είναι ότι παρόλο που όλοι απαραιτήτως φοράνε την μάσκα, προφέρουν ελάχιστες λέξεις και κρύβουν την ταυτότητα τους πίσω από ονόματα όπως Urtica και Apiales, έχεις πάντα την απορία για τα πρόσωπα που βρίσκονται από πίσω και την μόνιμη υποψία ότι ίσως έχεις δει κάποιους από αυτούς σε κάποιο εξώφυλλο περιοδικού ή σε κάποιο φιλανθρωπικό gala. Ο γνωστός μου, μου έβαλε μάλιστα ιδέες εκείνο το απόγευμα, όταν μια αναμφιβόλως όμορφη καστανόξανθη παρουσία με εντυπωσιακό μπούστο, εμφανίστηκε με ένα διακριτικό επίδεσμο λίγο κάτω από τον γόνατο της, όταν μόλις πριν 3 μέρες είχαμε ακούσει για κάποιο μικρό ατύχημα στο πόδι μιας δημοφιλής στα media περσόνας. Όσο για το τι γυρεύουν σε τέτοιες συγκεντρώσεις άτομα που στην ιδιωτική τους ζωή μπορεί να ξεχειλίζουν από σοβαροφάνεια και κοινωνική αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει καμία απορία: Το πάθος της παραμονής σε ένα τέτοιο μέρος, μπορεί να συγκριθεί μοναχά με το πάθος ενός συνειδητά φανατικό παίχτη του poker όπου μπορεί να αφεθεί για μέρες σε πάνω μια διαολεμένη τράπουλα, όχι για να νικήσει, όχι για να βγάλει λεφτά, αλλά για να νιώσει την κάψα, το δέος, την λύτρωση από το παιχνίδι και μόνο από το παιχνίδι.Με το που τελειώνει η συνεύρεση, αρχίζει ένα νέο τελετουργικό αποχώρησης που έχει και αυτό την σημασία του. Σε ένα δωμάτιο, με κλειστή πόρτα, σε περιμένει ένας μπουφές, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακός όπως παλιότερα -άτιμη κρίση- αλλά με τα απολύτως απαραίτητα finger foods και λίγο κρασί ή αναψυκτικά, όπου παρατηρείται μεγάλη κατανάλωση αφού απαγορεύεται οποιαδήποτε σίτιση και κατάποση πριν την ερωτική πράξη για αυτονόητους λόγους- παρά μόνο μικρά μπουκαλάκια νερού επιτρέπονται. Έπειτα ακολουθεί το καθιερωμένο ντούς ‘αποχαιρετισμού’, (όπου τα λάδια παρόλη την προσπάθεια ακόμα δεν βγαίνουν με τίποτα) ενώ κάθε 'ζεύγος’, αποχωρεί από το σπίτι κάθε 5 λεπτά, «ώστε να μην γίνονται στόχος στους γείτονες», αλλά υποψιάζομαι ότι οι 'διαχειριστές' το κάνουν αυτό γιατί δεν θέλουν τα μέλη του κύκλου να πιάνουν κουβέντα και να γνωρίζονται φεύγοντας, κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποιο ανταγωνιστικό κύκλο, που είναι όντως πιθανό, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο τα καταφέρνουν να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Πριν βγεις βεβαίως, παραδίδεις την κάρτα και τη μαύρη μάσκα, που παραδόξως νιώθεις ότι σου λείπει και ότι σου έδινε ένα είδος προστασίας όταν βγεις στον έξω κόσμο. Και μετά δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από το να περιμένεις να σου δώσουν σήμα για την επομένη συγκέντρωση. Και εάν δεν σε προσκαλέσουν ξανά, ποτέ δεν θα μάθεις το λόγο. Είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι.
