Ρε παιδιά, δεν είναι η αλητεία, είναι το σύνδρομο "παραμυθιάζω τον εαυτό μου".Μετά την πληγή του "κακού παιδιού", ήρθε ο καλός, που κάνει και λέει πράγματα με σωστό/νορμάλ/λογικό/ρομαντικό τρόπο και όχι με άξονα την πάρτη του.Κολακεύεσαι, περνάς καλά, δίνεις στο πράγμα ευκαιρία γιατί αξίζει.Αλλά μετά, ενώ βλέπεις ότι δεν σου βγάζει κάτι ερωτικό, κάθεσαι μαζί του, γιατί:- είναι "σωστός" τύπος- παρέχει συναισθηματική ασφάλεια- "αντικειμενικά" είναι η "σωστή" επιλογήΣτο μεταξύ, παραμυθιάζεις τον εαυτό σου (και τον άλλον) ότι αυτό είναι αρκετό και χωρίς έρωτα. Και το μυαλό σου γυρνάει πίσω σε φάσεις που έζησες που έπαιζε έρωτας και πάθος - καλές ή κακές.Θέλει guts να παραδεχτείς ότι όχι, ο έρωτας θέλει και το ανάλογο συναίσθημα και όχι μόνο το "καλός/καλή είναι". Δε φτάνει αυτό, κακά τα ψέματα. Γι'αυτό βγήκαν και ατάκες του στυλ "ε, άμα είναι καλό παιδί ας του κεράσουμε μια πάστα".