Σ'ευχαριστώ για την εκτενή σου απάντηση, αλλά πολύ φοβάμαι ότι επιβεβαίωσες απλά την ανησυχία μου... Οφείλω βέβαια να σου πω πως η τελευταία σου παράγραφος με προσβάλλει λίγο, ελπίζω να καταλαβαίνεις το γιατί... Εν πάση περιπτώση, στο ζουμί.Καταρχάς πώς ορίζεται η έκφραση της σεξουαλικότητας ενός ατόμου με το "καλημέρα"; Ποια είναι η δέουσα και μετροεπής συμπεριφορά, ώστε να μην εμπίπτει στους κώδικες του "καλημέρα"; Θα 'πρεπε μήπως και γω σαν στρέιτ να "ενοχλούμαι" ή να πιάνω τοίχο όταν λ.χ. ένας άνδρας γκέι εκφράζει τη σεξουαλικότητα του με το "καλημέρα"; Πόσο λογικός είναι άραγε αυτός ο συλλογισμός; Είναι σαν να αναιρείς τη δική σου ένσταση περί στερεοτύπων ανδροπρεπών λεσβιών και θηλυπρεπών γκέι, εκτός και αν αναγνωρίζεις ότι όντως υφίσταται μια στερεοτυπική αντίληψη του ετεροσεξουαλικού αρσενικού, που να το αντιλαμβάνεται αποκλειστικά και μόνο ως κομπλεξικό, υπερφίαλο, δεσποτικό, γηπεδόβιο, ομοσατυρικό και σεξιστικό ον. Αυτό αλήθεια δεν είναι ισοπεδωτικό; Δεν είναι μια μορφή σεξισμού, έστω και σε λανθάνουσα μορφή;Για μένα είναι το ίδιο επιφανειακό και αφελές με το να "μην πάμε" συνολικά σα λαός τους Τούρκους, συλλήβδην, επειδή ξέρω γω μας πήρανε την πόλη και μας είχαν 400 χρόνια υπόδουλωμένους. Δεν πάει έτσι...Εξάλλου πλάνάται οικτρά όποιος ή όποια πιστεύει ότι δεν υπάρχουν στρέιτ άντρες που όχι απλά δεν ταυτίζονται με τον οριζόμενο από τις φυλλάδες του Κωστόπουλου ανδρισμό, αλλά αισθάνονται ασφυξία μέσα στο περιβάλλον που αυτά τα "πρότυπα" έχουν επιβάλλει.Για μένα, κανένας άνθρωπος δεν πρέπει, δε δικαιούται αν θέλεις, να γίνεται στρείδι απέναντι σε κάποιον άλλο, εκτός βέβαια αν θίγεται ή απειλείται με οποιοδήποτε τρόπο, είτε προσωπικό είτε συλλογικό-κοινωνικό. Με το κλείσιμο μας σε ομάδες, κοινότητες, φυλές, "κανονικότητες", οτιδήποτε, δεν υποθάλπτουμε (άθελα μας ίσως) και την άγνοια, τη δημιουργία στερεοτύπων, το φόβο εν τέλει για το άλλο και το διαφορετικό; Πολλώ δε μάλλον όταν ο πραγματικός στόχος είναι η εξάλειψη τους. Δε μιλάω φυσικά για την αναγκαία για τη διεκδίκηση των αυτονόητων συλλογικοποίηση, αλλά για την περιχαράκωση όπως εσύ την όρισες, και όπως δυστυχώς τη διαπιστώνω βιωματικά.Στην εποχή που ζούμε, σε μια Ελλάδα που βράζει και ειδικότερα σε μια Αθήνα που είναι έτοιμη να εκραγεί, όλοι μας σαν κοινωνικά όντα θα πρέπει να δίνουμε έμφαση σε όσα μπορούν να μας ενώσουν και όχι όσα μας χωρίζουν επιδερμικά κατ' εμέ. Μπροστά στα φαινόμενα που βλέπουμε καθημερινά, το μόνο εύκολο είναι να κλειστούμε στο είναι μας, και να μην το αναδείξουμε σε μέσο επικοινωνίας, διαλόγου, συμπόρευσης και συνύπαρξης. Όχι τίποτε άλλο, και για τη δημιουργία και την εγκαθίδρυση ανθρώπινων σχέσεων, ουσιαστικών και ειλικρινών, τόσο διαπροσωπικών όσο και κοινωνικών, που μπορεί να φαίνεται κάτι το απλό και να θεωρείται δεδομένο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
