Αν ήμουν λιγότερο επίμονη σ' αδιέξοδες καταστάσεις και λιγότερο αναβλητική, σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα που συνέβαιναν και δεν ήταν στο χέρι μου τότε ίσως να μην την καταλάβαινα. Τρεις εικασίες έχω για την περίπτωση της γράφουσας:- Δεν κάνει αυτό που θέλει κι αυτό την πνίγει. Ένα κομμάτι της αυτοπραγμάτωσής μας το οποίο είναι απελευθερωτικό είναι ν' ακούμε τις ανάγκες μας και να μην τις εκλογικεύουμε μόνιμα. Με τη λογική ψάχνουμε εφικτούς κι υγιείς τρόπους να τις ικανοποιήσουμε.-Ακατάλληλα άτομα. Δεν θα τα έλεγα τοξικά, αλλά άτομα που μαζί τους δεν λειτουργούμε όπως θα θέλαμε κι όπως χρειαζόμαστε. Άτομα που μας κάνουν να νιώθουμε δυσλειτουργικοί, λειψοί, ανίκανοι. Άτομα που μας αγχώνουν και μας απορρίπτουν επί μονίμου βάσεως και συνήθως είναι σημαντικά για μας είναι αυτά που πρέπει να προσέχουμε και να κρατάμε σε αποστάσεις ασφαλείας για μας. Όσο μπορούμε ν' αποφύγουμε κακοποιητικές συμπεριφορές τόσο το καλύτερο.-Ένας συνδυασμός των άνωθεν σε ποικίλες δοσολογίες. Υ.Γ. Με το να το πεις, δε γίνεται τίποτα. Χρειάζεται προσπάθεια συνήθως ν' αντιμετωπίσεις τους εσωτερικούς «δαίμονες» και να τα βγάλεις πέρα με εξωτερικές πραγματικές δυσκολίες. Σε όλα αυτά η άρνηση του προβλήματος και αναζήτησης βοήθειας δυσχεραίνει την όλη κατάσταση. Ίσως να φαινόμαστε πιο γερασμένες. Ίσως κάποια χρόνια η ζωή πέρασε και δεν ακούμπησε αλλά αν ξέρω κάτι είναι ότι καμιά φορά προσπαθώντας ν' αποκλειστούμε από τα δυσάρεστα συναισθήματα αποκλειόμαστε από την ζωή. Κι αν κάτι μπορώ να πω με σιγουριά και χαμόγελο είναι ότι ο παλιός σου εαυτός, ο ζωηρός είναι κάπου μέσα σου. Δεν θα είσαι ακριβώς όπως παλιά αλλά αν είσαι έτοιμη να μοχθήσεις, να κάνεις λάθη και να δυσαρεστήσεις κόσμο με την στάση σου (αν πάσχεις από το «σύνδρομο του καλού κοριτσιού» ) τότε ένα κομμάτι θ' ανακτηθεί και μάλιστα σε πιο στέρεο έδαφος. :)