A χα! Και μια πρωτότυπη και ταυτόχρονα καλογραμμένη εξομολόγηση που δεν ανακυκλώνει κλισέ. Νομίζω ότι το άγχος του συντρόφου σου απορρέει από κάτι πάρα πολύ παλιό και πάρα πολύ εντεταγμένο στην κουλτούρα μας. Ότι δηλαδή όταν όλα σου πηγαίνουν καλά και δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα καραδοκεί κάποια "ύβρις" (με την αρχαιοελληνική έννοια του "ψηλώματος του νου"/της αίσθησης "δεν με πιάνει βόλι") και από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί όλα να χαθούν. Το γεγονός ότι πιστεύετε στην ορθοδοξία λογικά θα έπρεπε να είναι το μαξιλάρι σας αφού η πίστη στην καλή προαίρεση του θεού θωρακίζει τον άνθρωπο από τον υπαρξιακό αυτό φόβο. Όμως όπως προείπα η φοβία αυτή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας από αρχαιοτάτων χρόνων (αν έχεις διάθεση αναζήτησε και διάβασε "Το Δαχτυλίδι του Πολυκράτη" από τις Ιστορίες του Ηρόδοτου) κι είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί. Ο πνευματικός σας (που σίγουρα δεν θα είναι αμόρφωτος και θα γνωρίζει ακριβώς αυτή την μικρή ιστοριούλα) ίσως κατορθώσει να εξηγήσει στον άντρα σου ότι η "κακή τύχη" δεν κάνει κάποιες ειδικές διακρίσεις στο πού χτυπάει ώστε να "τιμωρήσει" τους ως τώρα καλότυχους για την τύχη που υποτίθεται δεν αξίζουν. Βέβαια αυτό έρχεται σε κάποια αντίθεση με την χριστιανική πίστη αφού μια τύχη παντελώς...τυχαία αναιρεί το θεϊκό πλάνο περί τάξης και ισορροπίας. Τι να σου πω. Είναι και κρίση μέσης ηλικίας. Εκεί γύρω στα 40 αναθεωρείς όλη σου τη ζωή. Περνάει όμως. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και στο λέω μετά βεβαιότητας και προσωπικού βιώματος.
