Η αφίσα αυτή δεν είναι ούτε παράνομη ούτε ανήθικη. Είναι απλώς «αντιαισθητικά δημαγωγική», όπως οι περισσότερες εικονογραφήσεις του θέματος από φορείς που πρόσκεινται στο μεσαιωνικό, όσο και ακαλαίσθητο, παπαδαριό. Παρά την απωθητική -σχεδόν προσβλητική- αισθητική της, δεν στερείται ηθικής υπόστασης, καθώς -δυνάμει- θα αφύπνιζε και θα κινητοποιούσε προς μια πιο υπεύθυνη στάση απέναντι στην αντισύλληψη, αν δεν ήταν τόσο δημαγωγικά χοντροκομμένη... Γιατί δεν μπορεί να δεχόμαστε καμπάνιες εναντίον της εξόντωσης κάποιου είδους ζώου υπό εξαφάνιση και να μας ενοχλεί η αλήθεια γύρω από ένα σοβαρό ηθικό δίλημμα που γεννάει η εξόντωση αγέννητων ανθρώπων. Η άμβλωση είναι δικαίωμα της γυναίκας στην ελευθερία της. Απολύτως σεβαστό. Άλλο τόσο σεβαστό, για να μην πω ιερό, είναι και το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού στη ζωή. Μείζον ηθικό δίλημμα. Άλυτο... Η άμβλωση είναι de facto μια πράξη που η ηθική κάποιων από εμάς –ίσως εξίσου σεβαστή με την αντίθετη άποψη- τοποθετεί ένα βήμα πριν από τη βρεφοκτονία. Η τελευταία φράση της "Φόνισσας" του Παπαδιαμάντη εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το δίλημμα: "Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατον... εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης."