Ηθική διάσταση του ζητήματος υπάρχει ή μήπως τα πάντα ανάγονται σε έναν κούφιο δικαιωματισμό και νομικισμό παντελώς διαζευγμένο από οποιαδήποτε έννοια στοιχειώδους ατομικής ευθύνης; Και αντίστοιχα είναι δυνατόν οι μοναδικές αντιθετες φωνές που αρθρώνονται να προβάλλουν χρησιμοθηρικά κριτήρια (αντιμετώπιση του δημογραφικού) και μάλιστα με βάση εντελώς ξεκρέμαστα στατιστικά στοιχεία; Προφανώς δεν υπάρχει καμία αρχή που να μετράει πόσες αμβλώσεις γίνονται και προσωπικά δεν έχω δει κανένα πραγματικά διασταυρωμένο στοιχείο που να με πείθει ότι αυτές είναι περισσότερες από τις γεννήσεις. Μόνο εικασίες και διάφορα νούμερα στον αέρα. Όποιος έχει κρατήσει στα χέρια του υπερηχογράφημα εμβρύου δύο μηνών γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα αναγνωρίσιμο ανθρώπινο πλάσμα και μπορεί να διακρίνει καθαρά το κεφάλι του, τα άκρα του, ακόμα και τα δάχτυλά του. Πρόκειται λοιπόν για τη συνειδητή καταστροφή μιας ανθρώπινης ζωής και κανένας δικαιωματισμός δεν μπορεί να διαγράψει αυτό το αυτονόητο ηθικής τάξεως γεγονός. Ταυτόχρονα πρόκειται για μια κολοσσιαίας ανευθυνότητας απόφαση εκ μέρους δύο ενηλίκων ανθρώπων (εφόσον είναι και οι δύο ενήλικοι) σε μια εποχή που προσφέρει άφθονα μέσα αντισύλληψηςτα οποία, εφόσον το άτομο αποφασίσει να είναι σεξουαλικά ενεργό, είναι δική του υποχρέωση να αναζητήσει και όχι να μεταθέτει αλλού τη δική του επιπολαιότητα και άγνοια. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ένας εχέφρων άνθρωπος μπορεί (και πρέπει) να υποστηρίζει τις νόμιμες αμβλώσεις είναι ότι αν ήταν παράνομες, θα γίνονταν έτσι κι αλλιώς σε εξαιρετικά επικίνδυνες για τη ζωή της γυναικας συνθήκες. Αυτός και κανένας άλλος. Ούτε σημαία φεμινιστικής χειραφέτησης μπορεί να γίνεται η καταστροφή μιας ανθρώπινης ζωής, ούτε αντίστοιχα να θεωρείται ως υπαίτια του δημογραφικού προβλήματος που έχει πολύ βαθύτερα και πιο σύνθετα αίτια.
