Η δασκαλα μου η Μισελ Βινιε, δουλευε για τον Καρτιε Μπρεσον στο ( πρωιμο ) Μαγκνουμ την δεκαετια του 50 στο Παρισι, ως υπευθυνη ευρωπα'ι'κων πωλησεων. Μου χε πει οτι ηταν πολυ δυσκολος χαρακτηρας ( κατι το οποιο εκτιμησα ).Ο Καρτιε Μπρεσον πειραματιστηκε με την μηχανη να φτιαξει ενα ημερολογιο σκιτσων κι οχι μονο τα καταφερε αλλα δημιουργησε και μια γλωσσα, μια φωτογραφικη αλφαβητο η οποια ακομη δεν εχει αποκωδικοποιηθει τελειως. Ηταν περισσοτερο Ταο’ι’στης ( εμφυτη η χιουμοριστικη διασταση του Ταοισμου στις φωτογραφιες του ) παρα βουδιστης ( απ οπου πηρε την σχεση του με τον χρονο ) 'η σουρεαλιστης ( απ οπου πηρε την πλαστικοτητα της φορμας και την οπτικη ισονομια του ).Δεν ηταν καλος στο σχεδιο, του βαζε τις φωνες ο Λοτ το 27, και οπως ο καλος του φιλος ο Λαρτιγκ, ο ηρωας του ο Εζεν Ατζε ( που σχεδιαζε σκηνικα για θεατρα ), ετσι κι αυτος μεταπηδησε απο το καρβουνο και τον γραφιτη στο πλαστικο του αρνητικου και το φως. Γυρισε στο κλασσικο ακαδημα'ι'κο σχεδιο στα 60 του μετα απο προτροπη του Ελευθεριαδη. Ηταν καλος φιλος του Τσαρουχη και μια απο τις πιο γνωστες "ελληνικες" φωτογραφιες του τραβηχτηκε αρχες του 50 στον Κεραμεικο στην οδο Ασωματων’ τραβηχτηκε οταν ο ελληνας ζωγραφος τον ξεναγουσε στα παλια νεοκλασσικα της περιοχης ( ειναι η φωτογραφια στο κτιριο με τις κολωνες-καρυατιδες και τις δυο μαυροφορεμενες να περνουν απο κατω - το κτιριο σωθηκε με ευρωπαικα κονδυλια το 2000 ).Η αγαπημενη μου φωτογραφια ( ολων των εποχων - all time favorite of mine ) ειναι η φωτογραφια που τραβηξε to 1932 στο Αλικαντε της Ισπανιας, εξω απο εναν οικο ανοχης. Το 1989 μαλιστα την ειχα δει απο κοντα στο παλιο μουσειο μοντερνας τεχνης του Σαν Φρανσισκο, σε μια εκθεση καλιφορνεζων συλλεκτων. Ειναι αυτη εδω : https://www.moma.org/collection/works/49438 . Πηγαινα επι τρεις μερες συνεχως για να την μελετησω.Ο Καρτιε Μπρεσον, ειχε αποστασιοποιηθει ιδεολογικα απο τον κινηματογραφο, γιατι - σωστα κατα την αποψη μου - δεν τον θεωρουσε φωτογραφια ( ποια ειναι τα σημεια φυγης σε μια κινουμενη εικονα ; Γιατι οι κινηματογραφικες παραγωγες χρησιμοποιουν still photography να απεικονισουν τα γυρισματα ) ; κοκ.Η Αμερικη ποτε δεν τον συμπαθησε. Οπως και τον Σαλγκαδο ( εναν οικογενειακο φιλο του γαλλου - πηγαιναν μαζι διακοπες ), γιατι προωθουνταν φωτογραφικες κουλτουρες που ειτε αφορουσαν την εμπορικοτητα, ειτε καπως μεταμοντερνα, πολιτικες ταυτοτητας, οχι καθαρα ορδοδοξης αριστερης προελευσης. Κι αν αυτο ηταν καπως κατανοητο για εναν Σαλγκαδο ( “μεταναστες”, “εργατες”, “φολκλορ”, δε μπορω να πω οτι ηταν για τον Καρτιε Μπρεσον, που η γωνια του ειναι οπτικα ουνιβερσαλιστικη και λιγοτερο ιδεολογικη ( Ο Σαλγκαδο θα φωτογραφιζε 100 καρουλια τον Μαη του 68, ο Καρτιε Μπρεσον - που ηταν εκει - εξι φωτογραφιες )…Αυτο βεβαια ειχε και μια θετικη επιπτωση : οι τιμες των Μπρεσον να ειναι ιδιαιτερα χαμηλες στην Αμερικη. Ισως και μεχρι πριν 20 χρονια, μπορουσε να βρει κανεις φωτογραφιες του κατω απ τα 5 χιλιαρικα. Στην γκαλερι “Α”, στη Νεα Ορλεανη ( μια απο τις πιο γνωστες σ ολη την Αμερικη ), θυμαμαι ολοκληρους τομους απο εκτυπωσεις με 2, 2,5, 3 χιλιαρικα.Ο Καρτιε Μπρεσον, αποτελει μια απο τις βασικες κολωνες που στηριχθηκε η μοντερνα φωτογραφια. Μαζι με τον Αντζε, τον τρελο-Λαρτιγκ, τον Κερτεζ, τον Κουντελκα, τον Σουντεκ, τον Μπουρι και λιγους ακομη αποτελουν αυτο που ονομαζουμε “οι κλασσικοι”, η γνωση των οποιων ειναι απαραιτητη για αυτους που θελουνε να λενε τους εαυτους τους φωτογραφους.Ειναι τιμη μας που αγαπησε την Ελλαδα και τον ελληνισμο.
