Δυστυχώς, απ' ό,τι φαίνεται, η ανθρωπότητα θεωρεί αδιανόητο το να αλλάξει τον καταστροφικό τρόπο ζωής της και προσπαθεί απλά να προσποιηθεί ότι δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Απλά, σε μερικές περισσότερο σοβαρές χώρες προσπαθούν να βρουν τρόπους για μια κάποια προσαρμογή στην καταστροφή που έρχεται με ταχείς ρυθμούς (τα έως τώρα δεδομένα αποδεικνύουν συνήθως ότι το "μαύρο" σενάριο που πρέπει να υπάρχει σε κάθε δέσμη σεναρίων για την διερεύνηση των προοπτικών φαντάζει τελικά εκ των υστέρων ως μάλλον αισιόδοξο...). Με είχε εντυπωσιάσει η είδηση ότι στη Γαλλία (όπου το κρασί διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία και στην "εικόνα" της χώρας) γεωπόνοι και αμπελουργοί πειραματίζονται με τις ελληνικές ποικιλίες αγιωργήτικο και αθήρι καθώς θεωρείται ότι οι κλασικές γαλλικές ποικιλίες θα είναι αδύνατον να αντέξουν στο κλίμα των επόμενων δεκαετιών, ενώ το αθήρι κυρίως που αντέχει τη μεγάλη ζέστη των Κυκλάδων και τα σφοδρά μελτέμια ενδέχεται να αποδειχθεί ιδανικό για την μελλοντική περιοχή του Μπορντό. Αυτά βέβαια αφορούν τα αισιόδοξα σενάρια, καθώς τα απαισιόδοξα προβλέπουν ένα μέλλον που θα θυμίζει Μαντ Μαξ με σφοδρές συγκρούσεις για μερικά βαρέλια νερό και μερικά σακιά τροφίμων.Αν ξαναπαιχτεί στα θερινά, συνιστώ ανεπιφύλακτα το "Τελευταίο μάθημα" του Σεμπαστιέν Μαρνιέ, μια ταινία που αρχίζει σαν σχολική ταινία και εξελίσσεται σε ένα συναρπαστικό περιβαλλοντικό θρίλερ.
Σχολιάζει ο/η