Την κριτική την αρχίζεις πάντα από την πραγματικότητα που συμβαίνει γύρω σου, και στη συνέχεια την επεκτείνεις παραπέρα. Ειδάλλως γίνεται πολύ "ευκολάκι" : να καταγγέλλεις την ρατσιστική αντιμετώπιση των Ροχίνγκια στη Βιρμανία, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, και να μην βλέπεις τον ρατσισμό μερικά μέτρα έξω από την πόρτα σου (πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα χαλάσεις τις σχέσεις σου με κάποιους γείτονες). Για παράδειγμα, μου άρεσε ιδιαίτερα το κλείσιμο μιας αναρχικής προκήρυξης για το Μακεδονικό (με το περιεχόμενο της οποίας κατά τα άλλα διαφωνούσα σε αρκετά σημεία). Ήταν περίπου ως εξής:Στην γειτονική χώρα υπάρχουν επίσης πολλοί εθνικιστές και υπέρμαχοι του αλυτρωτισμού. Καθήκον των συντρόφων της Βόρειας Μακεδονίας είναι να ασχοληθούν κατά προτεραιότητα με αυτούς. Εμείς, εμείς ασχολούμαστε κυρίως με τους δικούς μας.