Το κακό είναι ότι όπως πάει το πράγμα πια δεν θα υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές διέξοδοι για τις λογοκριμένες φωνές μέσα στην ιδιωτική σφαίρα (εκτός από τις προσωπικές ιστοσελίδες που είπε και ο Lucretius). Για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη προτείνει νομοθεσία με την οποία θα αναγκάζει τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες να καταπολεμούν το "εξτρεμιστικό περιεχόμενο" (φράση που περικλείει τα πάντα απο ISIS μεχρι τον """ακροδεξιό""" Paul Joseph Watson), και αυτό είναι κάτι που κυρίως βλάπτει τις μικρές και ανεξάρτητες πλατφόρμες, οι οποίες λόγω περιορισμένων πόρων δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για ελέγχο του περιεχομένου τους. Αργά η γρήγορα ο μόνος τρόπος να ακουστείς θα είναι μονο μέσα από τα μεγάλα social media.@IoanΕπίτρεψέ μου να κάνω μια μικρή αλλαγή στο ποστ σου. Νομίζω πως ανακάλυψα την μαγική φόρμουλα."Η [insert γνωμη here] δεν ειναι απλα μια γνωμη, μια σταση, μια επιλογη και με αυτη την εννοια δεν λογοκρίνεται αλλα (πρέπει να) καταπολεμείται"Φοβερό! Ποιος θα φανταζόταν ότι θα ήταν τόσο εύκολο να υποστηρίξω την λογοκρισία των απόψεων των άλλων! Σοβαρή απάντηση:To μίσος είναι μια ασαφής και υποκειμενική έννοια που χρησιμοποιείται επιλεκτικά σαν ηθικό ανάθεμα. Οταν χρησιμοποιείται έτσι είναι μια λέξη κενή νοήματος. Ποιος ορίζει τι είναι μίσος; Τι διαφορά έχει η επιθετική/σκληρή ρητορική από την ρητορική μίσους; Τι διάφορα έχει άραγε το "έγκλημα μισους" απο το κοινό έγκλημα; Και από την στιγμή που το τι αποτελεί μίσος αφήνεται στην κρίση του νομοθέτη, δεν είναι καθε αρνητική γνώμη δυνητικά ρητορική μίσους προς κάτι; Επίσης, όταν λέω "κλωτσιά στα αφεντικά" τι είδους ρητορική ασκώ; Η σελίδα του Ρουβικωνα στο facebook σε τι είδος ρητορικής εμπίπτει;Με λίγα λόγια, η χρήση της λέξης "μίσος" στο παραπάνω context δεν μου λέει τίποτα παραπάνω από ο,τι μου λέει το "δεν μ'αρέσει". Το ότι η λέξη φέρει ένα ηθικό βάρος δεν δικαιώνει αυτομάτως την λογοκρισία εκείνου κατα του οποίου εκστομίζεται, ούτε και αναιρεί από την άποψή του.
