ΣΑΦΩΣ και η υποκρισία/τραγικότητα/ειρωνεία της υπόθεσης έχει να κάνει με το background τους Ραμόν! Στο λέω πέντε σχόλια τώρα... Έχει ένα ενδιαφέρον που σε νοιάζουν τόσο τα υπόγεια κίνητρα μου και η δυνητική ανάγνωση πίσω από τις γραμμές και όχι οι ίδιες οι γραμμές. Όσο ειρωνικό είναι να κακοποιούνται παιδάκια στο "οίκο του Κυρίου", τόσο ειρωνικό είναι να δολοφονούνται έξι (!) υιοθετημένα παιδιά αυτής της οικογένειας*. Μου κάνει εντύπωση που χρειάζεται να φτάσεις μέχρι τον Απόστολο Πέτρο για να (μήν) παραδεχτείς αυτήν την απλή διαπίστωση. "Τέρατα" κρύβονται πίσω από χριστιανικά ή ακτιβιστικά χαμόγελα: Οι πεποιθήσεις αλλάζουν. Όχι οι άνθρωποι.*Αλλά, επειδή δομικά η σύγκριση ιδρύματος οικογένειας είναι ελαφρώς άκυρη, Food for thought σε πραγματική αναλογία: Αν μία θρησκόληπτη κυρία βγει στους δρόμους και αρχίσει να φωνάζει "αλληλούια στο σπίτι μου κατοικεί η αγάπη του Θεού, κοιτάξτε με όλοι πόσο ωραίες αγκαλιές μοιράζουμε, και τί αγάπη σκορπουμε αμήν!", εγώ, θα κούνουσα με εξαιρετική δυσπιστία το κεφάλι και θα αναρωτιόμουν ευλογοτατα για την ψυχική τους -και όχι μόνο- υγεία...