Απλά, οι άνθρωποι της "αγοράς" και του "μικρότερου κράτους", κλαίγονται γιατί δεν τους φτάναν τα λεφτά (που παίρνανε από το κράτος) για να κερνάνε τις παρέες τους, να παίρνουνε τοστάκια και να παίρνουνε καινούρια ρούχα επειδή δεν προλάβαιναν να πλένουν τα παλιά. Βουλευτής του κόμματος που είπε ότι δεν ΠΡΕΠΕΙ να αυξηθεί ο βασικός μισθός (όχι ότι δεν μπορεί : οτι δεν ΠΡΕΠΕΙ), κλαίγεται γιατί δεν έφτανε το πεντοχίλιαρο να πάει σινεμά και να πιει ποτάκια. Αυτοί που μας έχουν γανώσει τα αυτιά ότι "ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας", γκρινιάζουν γιατί στριμώχνονται με το πεντοχίλιαρο. Της έχω νέα: Παίρνω 700 ευρώ το μήνα (και είμαι τυχερός, το ξέρω), οπότε πηγαίνω μαξ δυο σινεμά το μήνα, οι έξοδοι μου είναι μετρημένες, και στη δουλειά παίρνω ταπεράκι από το σπίτι. Κερνάω στα γενέθλια και στη γιορτή μου, με κερνάνε αντίστοιχα φίλοι. Ψωνίζω ρούχα μόνο στις εκπτώσεις. Προφανώς δε μπορεί να κάνει τα ίδια με μένα, γιατί ε, δεν είμαστε ίσα κι όμοια εγώ ο βαλκάνιος τρωγλοδύτης, που δεν έχω περάσει διαφωτισμό, που έχω διχαστικό λόγο, με την διανόηση του protagon. Ε, άι στην ευχή πια κι ας φάει παντεσπάνι.