Η τέχνη είναι ενδεικτική των απόψεων ενός πολιτισμού, όμως δε μπορούμε πάντα να συνάγουμε πληροφορίες για την καθημερινότητα βάσει αυτής. Οι γυναίκες κατά πλειοψηφία δε ζούσαν, σκεφτόντουσαν, έπρατταν όπως η Αντιγόνη, η Λυσιστράτη, ή ακόμα η Μήδεια (να πούμε και ότι οι αντίστοιχοι ρόλοι παιζόντουσαν από άντρες).Είναι λίγο, ξερω γω, σαν να βγάζουν οι απόγονοί μας συμπεράσματα για τους καθηγητές χημείας μέσα από το breaking bad, σε πολλά χρόνια από τώρα. Και, επίσης, Ίριδα, δυστυχώς χρησιμοποιούμε σύχρονους όρους για να περιγράψουμε τις απόψεις ενός ανθρώπου, ο οποίος δεν είχε καν διαθέσιμα στο νου του τέτοια πλαίσια. Μπορεί, ας πούμε να εξαίρει τη δύναμη των γυναικών, αλλά να συνεχίζει να πιστεύει ότι η θέση τους είναι στο σπίτι...Όσο για τις θεότητες, όμοίως: Το ότι έβλεπαν την θηλυκή ιερότητα, πέρα από την αρσενική, δε σήμαινε απαραίτητα για αυτούς ότι η γυναίκα όφειλε να έχει και κοινωνικά δικαιώματα, ας πούμε. Δε συνδεόντουσαν όλα αυτά στο κεφάλι τους. Μία γυναίκα μπορούσε να είναι δυνατή, ιερή, έξυπνη, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αλλά αυτό δεν είχε να κάνει με το δικαίωμά της να χωρίσει, να ψηφίσει, να κληρονομήσει, να έχει σεβασμό από τους άντρες κλπ.Προσωπικά πιστεύω πως αν μπορούσαμε να τους μιλήσουμε τώρα, θα μας φαινόντουσαν περισσότερο παράλογοι και σχιζοφρενικοί, παρά φεμινιστές ή μισογύνηδες, με την τωρινή έννοια των όρων.
