Προσωπικά -παρόλο που συγχαίρω τους Ιρλανδούς για την θετική τους ψήφο- διαφωνώ με το δημοψήφισμα ως μεθοδολογία και θα προτιμούσα την νομοθετική ρύθμιση από την πολιτική εξουσία, η οποία και έχει την υποχρέωση νομοθετημάτων που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια και τα ίδια δικαιώματα στην ευτυχία-ευημερία για όλους τους πολίτες μιας χώρας.Εξηγώ κυρίως για τους ετερόφυλους αναγνώστες στα πλαίσια της ελληνικής πραγματικότητας μερικά μόνο από τα δικαιώματα που δεν έχουμε και που είναι δεδομένα για αυτούς:-Συνταξιοδοτικό: δεν έχουμε σύνταξη χηρείας.-Μισθολογικό-Εργασιακό: δεν έχουμε δικαιώματα επιδομάτων ή κοινής υπηρεσίας στον ίδιο τόπο.-Κληρονομικό: κανένα κληρονομικό δικαίωμα αν απουσιάζει διαθήκη και αντιμετωπιζόμαστε ως ξένοι με εώς και 40% φορολογία κληρονομιάς.-Υγεία: δεν έχουμε κανέναν λόγο σε κρίσιμες αποφάσεις υγείας ή δικαιώματα συνοδείας ως μη συγγενείς, ενώ δεν μπορούμε να έχουμε ο ένας τον άλλο ως προστατευόμενο μέλος στο ασφαλιστικό μας ταμείο.-Φορολογικό: καμία ελάφρυνση ή κοινή δήλωση.και πολλά άλλα παρόμοια...Και να πάμε και στα σημαντικότερα-Οικογένεια: δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμά μας στην οικογενειακή ζωή και την γονεϊκότητα. -Κοινωνία: Είμαστε θύματα στιγματισμού, κοινωνικού ρατσισμού και ομοφοβικών εγκλημάτων ποικίλης έντασης. Λυπηρή λεπτομέρεια αποτελεί πως στην πλειοψηφία μας αντιμετωπίζουμε τα παραπάνω από τις ίδιες μας τις οικογένειες.Μια εξίσωση δικαιωμάτων με πρόσβαση στον πολιτικό γάμο για τα ζευγάρια του ίδιου φύλου θα λύσει άμεσα όλα τα τυπικά νομικά προβλήματα διακρίσεων ενώ έμμεσα θα βοηθήσει και στην μείωση των κοινωνικών διακρίσεων.
