#7 Είναι ωραίο να διαλέγουμε από κάθε τί αυτό που μας αρέσει. Και στην Ελλάδα, φυσικά το έχουμε ανάγει σε επάγγελμα. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό, επιλέγουμε άρα διακρίνουμε, αλλά, Να!, ακούς τον ίδιο άνθρωπο που κράζει το μνημόνιο να σου λέει για ποιό λόγο θα έπρεπε να είχαμε ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, επειδή κάποτε ο Καραμανλής μας έσωσε από τη χούντα, και τότε κοκκινίζω μέχρι τα αυτιά, θέλω να τσιρίξω, θέλω να κλάψω, θέλω να του σπάσω το κεφάλι. Όχι τόσο γιατί διαφωνώ με τις πολιτικές του απόψεις (που διαφωνώ, μα να πα-στο-διάλο), αλλά γιατί λέει πράγματα τόσο αντικρουόμενα, που εμένα μου δημιουργούν βραχυκύλωμα στον εγκέφαλο, και αντιμετωπίζει αυτό τον παραλογισμό ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό, λες και μόλις είπε "θες να πάμε για καφέ, αλλά ρε γαμώτο, εγώ δεν πίνω καφέ γιατί με πειράζει στα νεύρα". Που και πάλι, περισσότερο νόημα θα έβγαζε.Αλλά το βραβείο της παραπάνω νοοτροπίας, το κερδίζει η εκκλησία. Με διαφορά. Ακούω να βρίζουν τους παπάδες, μα να σε προτρέπουν να εξομολογηθείς πριν κοινωνήσεις, γιατί την εξομολόγηση την ακούει ο Θεός (ωραία λοιπόν, γιατί τότε να μην την κάνω με την ησυχία μου στο σπίτι, ή σε κάποιον φίλο μου; Πανταχού παρών δεν είναι;) Ακούω να σε προτρέπουν να κοινωνήσεις, αλλά να κράζουν για το χρυσοποίκιλτο κουταλάκι που-δεν-ξέρεις-που-ήταν-πριν. Και όταν από την θρησκεία πάμε στη θεολογία, το ίδιο. Από τη μία ο Θεός είναι αγάπη και συγχώρεση, αλλά τιμωρεί σκληρά τον αμαρτωλό, είναι θέλημα Θεού ο άνθρωπος να υποφέρει. Από τη μία η Βίβλος είναι θεόπνευστη, από την άλλη είναι βέβηλη καταγραφή ακροτήτων. Από τη μία ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της μοίρας του, από την άλλη είναι χαμένος άμα δεν πιστεύει στο Θεό. Και όλες αυτές οι απόψεις, πολλές φορές από το στόμα του ίδιου ανθρώπου. Χωρίς καμία αιτιολόγηση, χωρίς καμία νοητική σύνδεση του ενός με το άλλο. Δεν ξέρω. Ίσως για κάποιους από αυτούς να είναι αυτονόητα πράγματα που δεν τα γνωρίζω, και με κάποιο τρόπο να βγαίνουν αλώβητοι από το λογικό άλμα. Αλλά πολύ φοβάμαι πως όχι. Πολύ φοβάμαι πως απλώς παπαγαλίζουν ό,τι τους ταιριάζει κάθε φορά στο συναίσθημα με το οποίο ξύπνησαν το πρωί, χωρις καμία διάθεση να καταλάβουν, χωρίς καμία αναρρώτηση για την ουσία των πραγμάτων, χωρίς καμία τάση να δούνε το σύνολο. Και φυσικά, αυτό είναι δικαίωμά τους (άσχετα αν εξακολουθούνε να μου τη σπάνε). Όμως εμένα, δε με καλύπτει.Αυτό που με καλύπτει είναι το παρακάτω: Ο άνθρωπος, από γεννησιμιού του ψάχνει να καταλάβει τον κόσμο με όλα του τα μέσα: Με το σώμα, το συναίσθημα, το μυαλό και την καρδιά του. Από παντού παίρνει κάτι: Από τις επιστήμες τη σκέψη, από τις θρησκείες τα αρχέτυπα, τις αφηρημένες έννοιες, και την κατανόηση πραγμάτων που πολλές φορές τον ξεπερνούν, από τις σχέσεις με τους άλλους το συναίσθημα, κλπ. Όμως, όπως δεν είναι όλες οι σχέσεις το ίδιο, άσχετα αν περιέχουν (αν όχι την αγάπη) τουλάχιστον κάποιο βαθμό συμπάθειας, έτσι δεν είναι και όλες οι θρησκείες το ίδιο. Μπορεί να περιέχουν πάντα ψήγματα αλήθειας και γνώσης (και με αυτά να μη διαφωνούμε), αλλιώς δε θα υπήρχαν, όμως πρέπει να τις βλέπουμε σα σύνολο. Και στο χριστιανισμό το σύνολο πάσχει. Από την ιστορία της ίδρυσής του, της εδραίωσής του, ως την τωρινή του στάση, δεν το βλέπεις όλο αυτό και λες "να, ορίστε, μία θρησκεία αγάπης". Το βλέπεις και λες "Τί έγινε εδώ; Γιατί τόσο μίσος, γιατί τόση ακινησία, γιατί τόση δογματικότητα". Και αυτό παραμένει σαν κατάσταση: Στα εύκολα, στα δύσκολα, όταν τρώω το φαγητό μου, όταν είμαι στο αεροπλάνο που πέφτει. Είτε πιστεύω, είτε δεν πιστεύω. Και δεν έχει καμία σχέση με τον ίδιο το Θεό, ή την ίδια την αλήθεια ή τη γνώση ή την αγάπη....
