@ ΓράφωνΕγώ πάντως δεν μιλώ για υποκειμενισμούς, συναισθήματα και σίγουρα όχι για διακρίσεις εις βάρος κάποιων άλλων. Μιλώ για την ικανότητα της κοινωνίας να αφουγκράζεται και τους ήχους χαμηλότερων συχνοτήτων και να μην πατάει το mute. Για αντικειμενικά δικαιώματα που πιθανόν στερούνται ως τώρα και πιθανόν δικαιούνται κάποια μέλη της κοινωνίας. Για το δικαίωμα π.χ. του αυτοπροσδιορισμού που μπορεί να το επιτρέπουμε ας πούμε σε εθνικές οντότητες αλλά μπορεί να το αρνούμαστε σε κοινωνικές ομάδες ή ακόμα και σε ατομικό επίπεδο. Η κοινωνία ως έννοια (στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον) δεν έχει τελεολογικό χαρακτήρα νομίζω. Δεν είναι ένα τοτέμ που δεν αλλάζει ποτέ στάση. Εξελίσσεται και μπορεί να αλλάξει οπτική και γνώμη σε ορισμένα θέματα που παλαιότερα μπορεί να φαίνονταν ταμπού. Αρκεί να ανατρέξουμε μόλις λίγες δεκαετίες πριν προς επιβεβαίωση, ειδικά όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα. Μία ανελαστική κοινωνία είναι μια κοινωνία άρρωστη νομίζω. Εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ πρόβλημα μείζονος σημασίας και δεν έχω κανένα πρόβλημα με το πως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ή κάποιοι, αρκεί φυσικά να μην θεωρεί ότι εξ αιτίας αυτού του αυτοπροσδιορισμού δικαιούται προνομίων που αποβαίνουν εις βάρος άλλων, ή του συνόλου εν γένει. Και να σέβεται φυσικά τις υποχρεώσεις του ως μέλος του κοινωνικού συνόλου. Όπως και να 'χει, βρίσκω τα περί διάλυσης υπερβολικά. Και επαναλαμβάνω πως αν μια κοινωνία αντιμετωπίζει τέτοιο θέμα επειδή κάποιοι διεκδικούν κάποια δικαιώματα που πιθανόν δικαιούνται ως μέλη αυτής της κοινωνίας, τότε αυτή η κοινωνία έχει πολύ, πολύ βαθύτερο πρόβλημα. Και ο κατακερματισμός της έχει μάλλον πολύ βαθύτερες ρίζες.ΥΓ: γνωρίζω φυσικά τι είναι η αρχή της αναλογικότητας. Αυτό που ρωτώ είναι τι εννοείς εσύ αναφερόμενος σε αυτήν, συσχετίζοντας την με το συγκεκριμένο θέμα.