@Μάρα Φέτη 20.2.2015 | 22:20 ,Οι αναφορές πιο πάνω αφορούσαν την έννοια 'βλαμμένο' και όλη την κυρίαρχη κουλτούρα στην οποία ανήκει και δια της οποίας αναπαράγεται. Μια κουλτούρα που θεωρεί ότι το παιδί α) αν είναι υιοθετημένο δεν είναι 'κανονικό' σου παιδί επομένως και εσύ δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις και τόσο, και β) αν είναι 'κακότροπο', 'στριμενο', 'δεν τα παίρνει εύκολα' η ότι άλλο αρνητικό στοιχείο συμπεριφοράς η χαρακτήρος έχει αναπτύξει ένα παιδί είναι θέμα γονιδίων (όπως ας πούμε αν έχει γενετική προδιάθεση σε κάποια διαταραχή την οποία τελικά αναπτύσσει, η έχει γαλανά μάτια). Περιεργως για τα θετικά χαρακτηριστικά οι πάντες διεκδικούν την πατρότητα και την μητρότητα χωρίς καταφυγή στα γονίδια. Τώρα πως από όλο αυτό συνάγεται ότι πρέπει να θεωρώ την βιολογική φύση 'tabula rasa'' ειλικρινά δεν μπορώ να μαντέψω. Ίσως αφορά μέρος επιχειρήματος που ετοιμάζετε εδώ και καιρό και θέλετε να το δημοσιεύσετε ψάχνοντας φορυμ; Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Ούτε tabula rasa την θεωρώ ,ούτε όμως και μια αφηρημένη έννοια, όπως είναι η έννοια της βιολογικής φύσης ως μιας ερεβώδους περιοχής όπου το νόημα της ανθρώπινης ζωής έχει προαποφασισθεί δια παντός, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις, οι κοινωνικές δομές, οι συμπεριφορές οι δράσεις έχουν προαποφασιστεί. Μέχρι και ποιον θα ερωτευθούμε η 'Ζώνη' γνωρίζει. Δεν είμαι πάντως εγώ αυτή που μπερδεύει την έννοια της γενετικής προδιάθεσηs, π.χ. γονείς και παππούδες με σχιζοφρένεια σημαίνει αυξημένες πιθανότητες ένα παιδί να αναπτύξει την διαταραχή, με την αντιμετώπιση που μπορεί να έχει αυτή η πιθανότητα από υποψήφιους γονείς (θετούς και βιολογικούς). Δεν είναι άλλωστε λίγα τα ζευγάρια που θέλουν να αποκτήσουν βιολογικό γόνο και ψάχνουν εξονυχιστικά το ιστορικό των οικογενειών τους. Η δε αμνιοκέντηση δεν θα ήταν τόσο δημοφιλής αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη επιθυμία να αποκλειστεί το ενδεχόμενο γενετικής διαταραχής. Οπότε σε αυτό το επίπεδο η συζήτηση περί γονιδίων (και το τι λέει η δεν λέει η επιστήμη) δεν αφορά μόνο τους θετούς γονείς, και δεν αφορά μόνο τα γονίδια. Το θέμα είναι τι αντοχές, τι επιθυμίες, τι φαντασιώσεις ολοκλήρωσης, τι προβολές πάνω στο γόνο, τι ναρκισσιστικές ανάγκες, τι μεταφυσικές αγωνίες έχει ένα ζευγάρι (ατομικά και μαζί) υποψηφίων γονέων. Και αυτό είναι θέμα των εμπειριών τους μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον (κατά πόσο τo αναπαράγουν και κατά πόσο του αντιστέκονται), εμπειριών μέσα σε ένα πολύπλοκο φάσμα φαντασιακών και συμβολικών δομών που χτίζουν αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα.Ας μou επιτραπεί μια ιστορία από την δική μου ζωή. Καλός φίλος (Ολλανδός την καταγωγή) έχει έναν αδελφό μικρότερο κατά 8 χρόνια με σύνδρομο Down. Ο αδελφός του ήταν 1 έτους όταν υιοθετήθηκε από τους γονείς τους στις Κάτω Χώρες. Οι γονείς αποφάσισαν να υιοθετήσουν αυτό το παιδί γιατί το ήθελαν, το παιδάκι τους συνεπήρε από την αρχή,γονεϊκός έρωτας με την πρώτη ματιά, και δεν έψαξαν παρά κάτω. Είναι σήμερα 26 ετών, όσο ανεξάρτητος γίνεται και εργαζόμενος, και δεν μπορεί κανένα μέλος της οικογένειας να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς αυτόν. Υ.Γ. Το ως άνω ας μην εκληφθεί ως επίκριση αυτών που θα προσπερνούσαν (και εγώ ανάμεσα τους , αν είχα την επιθυμία/ανάγκη να αποκτήσω παιδί, δεν την έχω). Άλλωστε δεν θα επέκρινα ποτέ όσες διακόπτουν κύηση για παρόμοιους λόγους.
