#1 Μου άρεσε πολύ η απάντηση της Α,μπα, αλλά θα ήθελα να προσθέσω μερικές συμβουλές σε πρακτικό επίπεδο. Άσχετα με το ψυχολογικό υπόβαθρο της σχέσης με τη μητέρα σου, πρέπει να καταλάβεις ότι η συμπεριφορά της, (άσχετα αν πράγματι σε αγαπά και ανησυχεί), δεν είναι ένδειξη αγάπης, αλλά προσπάθεια ελέγχου (παρόλο που η ίδια η μητέρα σου μπορεί να μην το καταλαβαίνει αυτό, όχι απλά προς τα σένα, αλλά ούτε καν προς τον εαυτό της.) Προφανώς και θα επιλέγει να σε "τσιμπάει" με καταστάσεις για τις οποίες θα μπορούσε εν μέρει και να έχει δίκιο, αλλιώς δε θα τσίμπαγες. Είναι αδύνατο να μην κάνουμε λάθη. Από τα μικρά, μέχρι τα μεγάλα. Είναι αδύνατο όλα τα ρούχα που αγοράζουμε να μας πηγαίνουν, αδύνατο και όλοι οι άνθρωποι που επιλέγουμε να είναι σωστοί για εμάς, κλπ. Το να είναι, όμως, κάποιος μονίμως από πάνω μας με τεντωμένο δάχτυλο και να μας λέει πως η φούστα έπρεπε να είναι μπλε, όχι ροζ, και ότι η φίλη μας η Αιμιλία θα μας έθαβε πίσω από την πλάτη μας, το κατάλαβε τη μέρα που την πρωτοείδε, γιατί είχε παραπάνω μάσκαρα στα μάτια, θα εκνεύριζε και τον ίδιο το Βούδα. Το πράγμα που ζεις είναι ένα ψέμα. Άντε και σου λέω, ναι τα ρούχα δε σου πήγαιναν, ναι, η φίλη σου δεν ήτανε σωστή. Το λοιπόν; Πες ότι η μητέρα σου σε αυτά που λέει, δεν έχει μισο-δίκιο, αλλά εντελώς δίκιο, τί αλλάζει; Δε συνεχίζεις να ζεις εσύ τη δική σου ζωή; Αν δε σου έλεγε τίποτα, τί θα συνέβαινε; Ποιό είναι το τόσο σοβαρό λάθος που θεωρείς ότι κάνεις; (Το οποίο καλύπτεται με τις αφορμές των ρούχων και της φίλης). Θα σου πρότεινα να αγνοήσεις όλες (τις σωστές και λάθος) συμβουλες και κριτικές για κάποιο καιρό (ακόμα και αν τις θεωρείς μεγάλες σοφίες) για να δεις πώς ακριβώς τη χρειάζεσαι. Πώς ακριβώς φοβάσαι ότι θα παρεκτραπείς και αυτή η συνεχής κριτική συμπεριφορά σε προστατεύει;