Το σκίτσο είναι εμετικό,αποτρόπαιο .ακραία προσβλητικό και χυδαίο .Είναι επίσης και αναποτελεσματικό ως προς τον στόχο του(αν υποθέσουμε πως είχε κάποιο πέραν της ωμής πρόκλησης που επιδιώκει η γνωστή εμμονική αντικληρικαλιστική μανιέρα του περιοδικού)-ιδιαιίτερα προσοδοφόρος στους κύκλους που συντηρούν το περιοδικό.Ούτε κατα διάνοια δεν δημιουργεί πεδίο συναίνεσης ,επαφής αλλά και γονιμοποιητικής διέγερσης της σκέψης για το θρήσκο χριστιανό αναγνώστη που κατακλύζεται απο αποστροφή χωρίς καν να εισάγεται στο θέμα (δικαιώματα ομοφυλων ζευγαριών,ελευθερία επιλογής συντρόφου,νομική προστασία του κράτους δικαίου) αλλά μετατρέπει την αντίθεση/διαφωνία στην εκφρασμένη θέση Ενός επισκόπου (προσώπου) σε κατάφωρη Θεομαχία και προσβολή του Δόγματος και της Πίστης εκατομμυρίων άλλων που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν τη συμμερίζονται.Ο σεβασμός στον άλλο ξεκινάει απο τον τρόπο που θέτεις τη διαφωνία σου ,αναγνωρίζοντας το δικαιώμά του να πιστεύει σε κάτι που εσύ θεωρείς γελοίο.Για όσους θεωρούν πως η σάτιρα και η ελεθερία έκφρασης δεν έχουν όρια και τις θεοποιούν (παράδοξο έτσι?) θα πρέπει να σκεφτούν πως η ίδια η συντεταγμένη πολιτεία θέτει τα όρια των κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων(περιορισμοί) με βάση τις αρχές της αναλογικότητας και της στάθμισης των εννομων αγαθών πάντα στοχεύοντας στη βέλτιστη εφαρμογή της αρχής της πρακτικής αρμονίας.(Συνταγμα/Λαός /Κοινωνία/Θέσμιση)Εννοείται ασφαλώς πως το αγαθό της Ζωής είναι υπέρτατο και η προσβολή του (πλήν νόμιμης αυτοάμυνας)είναι αδικαιολόγητη και πλήρως κολάσιμη και καταδικαστέα.Και ως υπόθεση εργασίας : Φανταστείτε όσοι άκριτα υπερασπίζεστε κάθε ατομικό δικαίωμα ξέχωρα απο το κοινωνικό γίγνεσθαι,την ωριμότητα και τη θέσμιση της κάθε κοινωνίας ένα σκίτσο για το δικαιώμα στο σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό με μια παρτούζα μεταξύ ενός αιμομείκτη/παιδόφιλου με το γιό του και το αγαπημένο τους λαμπραντόρ.
