Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, Open S :)Mia Idea, θα σε παρακαλούσα να μας ξαναδιαβάσεις, ειδικά το πολύ ενδιαφέρον σχόλιo και την απάντηση της Open S. Κανείς μας δεν αμφισβήτησε, νομίζω, την αξία των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, αρκεί να γίνονται με μέτρο και σε απόλυτη αντιστοιχία με την ηλικία, τις δυνατότητες και την κλίση του κάθε παιδιού. Κι εδώ ο γονέας παίζει σημαντικό ρόλο, όχι ως μάνατζερ δεξιοτήτων αλλά ως παιδαγωγός.Ο γονέας, κατ'αρχήν, θα πρέπει να ενδιαφέρεται εάν και κατά πόσον το παιδί του νιώθει ευχαριστημένο/ικανοποιημένο και αν βιώνει τη χαρά της μάθησης και της δημιουργίας από την κάθε του δραστηριότητα/ενασχόληση, όλα τα άλλα(η αδρεναλίνη, η κοινωνικοποίηση,οι εμπειρίες κλπ) έρχονται δεύτερα ως ευπρόσδεκτα παρεπόμενα. Μην ξεχνάμε πως υγιή παιδιά είναι τα χαρούμενα παιδιά. Για αυτό θεωρώ πολύ σημαντική παιδαγωγική προτεραιότητα το να μάθουμε στα παιδιά μας την αλφαβήτα των συναισθημάτων. Να μάθουν δηλ να αναγνωρίζουν κάθε μέρα τα συναισθήματά τους (χαρά, αγάπη, ικανοποίηση,περηφάνια, θυμό,λύπη,άγχος,ανία) και να τα επικοινωνούν αβίαστα στους γονείς τους, χωρίς το φόβο μήπως εκείνα παρερμηνευθούν, αγνοηθούν ή χειραγωγηθούν. Η συναισθηματική νοημοσύνη, κατά τη γνώμη μου, προηγείται της διανοητικής και της κοινωνικής. Αυτό βέβαια αποτελεί δική μας οικογενειακή προτεραιότητα και αξία. Και όπως ανέφερα πιο πάνω, κάθε οικογένεια έχει τις δικές της προτεραιότητες.Για το burn out των παιδιών από τις πολλές δραστηριότητες και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου,βλ. και http://parentbook.gr/sindromo-burn-put-paidiΥ.Γ. Στην γλυκιά μαμά της ερ. 5 θα πρότεινα να δει και αυτό http://www.imommy.gr/mama/psychologia/article/1091/mhtriko-burnout/Καλή δύναμη σε όλους :)