#2 Φασκεις κι αντιφάσκεις. Απ τη μια λες οτι ο καθένας πράττει διαφορετικά κι απ την άλλη μας θέτεις τον χρύσο κι απόλυτο κανόνα οτι χρειάζεται χρόνος. Υπάρχουν τόσα κενά στην θεωρία σου όσα των μαθητών της θετικής κατεύθυνσης στην ιστορία γενικής.1ο πρόβλημα. Θεωρείς οτι όλοι όσοι χωρίζουν είναι μπερδεμένοι και συντετριμμένοι και χρειάζονται χρόνο να το ξεπεράσουν. Υπάρχουν πολλοί αμοιβαίοι χωρισμοί όπου η φθορά έχει επέλθει πριν τον χωρισμό. Οταν λοιπόν χωρίζουν δεν έχουν κάτι να σκεφτούν και να ξεκαθαρίσουν, δεν χρειάζονται χρόνο για τίποτα γιατί μέσα τους η σχέση είχε τελειώσει νωρίτερα2ο πρόβλημα. Ο χρόνος είναι υποκειμενικός. Οταν λες χρόνο πόσο εννοείς; 1 μέρα; 1 εβδομάδα; 1 μήνα; 1 χρόνο; Ισως με την ευρύτερη εννοι όλοι χρειαζόμαστε χρόνο αλλά ο καθένα διαφορετικό και δεν μπορείς εσύ να καθορίσεις τον χρόνο που θέλει ο άλλος3ο πρόβλημα. Η επόμενη σοβαρή σχέση είναι και θέμα συγκυριών. Αν χωρίσεις και αποφασίσεις να να το κάψεις και να κάνεις χαζοσχέσεις αλλά η πρώτη σου χαζοσχέση σου αρέσει και είναι το "άλλο σου μισό"; Θα του πεις συγγνώμη αλλά δεν έχει περάσει ο χρόνος που το κοσμοπόλιταν λέει οτι πρέπει να περάσει για την επόμενη σοβαρή μου σχέση; Υπάρχουν άνθρωποι που είναι "έτοιμοι" και θέλουν σοβαρή σχέση αλλά δεν την κάνουν γιατί δεν βρήκαν τον κατάλληλο και υπάρχουν και όσοι χωρίζουν και γνωρίζουν τον επόμενο επειδή έτυχε. Γι αυτό λοιπόν δεν υπάρχουν κανόνες4ο πρόβλημα. Παρουσιάζεις ένα παράδειγμα μιας τοξικής σχέσης. Η σχέση της φίλης σου δεν έχει τελειώσει οριστικά με την πρώην. Υπάχουν ακόμα εκκρεμότητες μεταξύ τους και δεν φταίει ο ένας μήνας γι αυτό. Ισως περάσει ένας χρόνο κι έχουν ακόμα πάρε δώσε. Δεν φταίει ο χρόνος φταίει το είδος της σχέσης που είχαν κι οτι ο τύπος ψάχνει ένα δεκανίκι για να ξεχάσει την πρώην. Θεωρείς οτι ο τύπος μετά από 6 μήνες θα μπορούσε να είναι η ιδανική σχέση για την συγκατοικό σου και το μόνο που φταίει τώρα είναι οτι πέρασε μόνο ένας μήνας; Το βρίσκω λίγο απλοποιημένο ως σκέψη.
