Μπορεί να φτιάξει 100.000 εκατομμυριούχους, μοιράζοντας λεφτά σε όποιον γουστάρει, και πάλι θα έχει 5,1 δις να περάσει τα επόμενα 100.000 χρόνια της ζωής του (μέχρι το έτος 102017), σπαταλώντας 139 δολάρια, όχι κάθε μήνα αλλά ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Αυτό γιατί πολλοί μπορεί να μην καταλαβαίνουν απόλυτα για πόσο χρήμα μιλάμε αλλά αν κάνετε τα μαθηματικά τόσο βγαίνει. Αν αυτό τώρα θεωρείται επιτυχία κι εμείς θα πρέπει να χαιρόμαστε, την ώρα που κάποιοι άλλοι δουλεύουν ολόκληρο το μήνα για 3 και 5 δολάρια ή ακόμα χειρότερα δουλεύουν ως σκλάβοι, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.Στον δικό μου ουτοπικό κόσμο υπάρχουν διαφορετικοί κανόνες για το παιχνίδι. Η συσσώρευση τόσο μεγάλων χρηματικών ποσών είναι δυνατή με έναν μόνο τρόπο. Αγοράζοντας δικαιώματα πλουτισμού από άλλους ανθρώπους που είτε δεν θέλουν ή βλέπουν πως δεν μπορούν να πλουτίσουν και πουλάνε το δικαίωμα τους για πλουτισμό έναντι ενός ποσοστού, παράδειγμα 10%.Δηλαδή, κάθε άνθρωπος που γεννιέται, γεννιέται με δικαιώματα που του επιτρέπουν να συσσωρεύσει πλούτο που αντιστοιχεί σε ένα εκατομμύριο ευρώ ή δολάρια. Για να σπάσει το όριο του ενός εκατομμυρίου και να μαζέψει έστω και ένα ευρώ παραπάνω θα πρέπει να έχει αγοράσει τα δικαιώματα πλουτισμού για το επόμενο εκατομμύριο από κάποιον άλλο άνθρωπο που θέλει να τα πουλήσει. Έχει το δικαίωμα να τα πουλήσει σε όποια τιμή θέλει, με μέγιστο βέβαια τις εννιακόσιες ενενήντα εννιά χιλιάδες, εννιακόσια ενενήντα εννιά ευρώ και ενενήντα εννιά λεπτά. Πουλάει ας πούμε τα δικαιώματα του σε μία λογική τιμή, για εκατό χιλιάδες ευρώ (10%) κι έτσι έχει ένα κεφάλαιο με το οποίο μπορεί να ξεκινήσει τη ζωή του. Μπορεί να πληρώσει τις σπουδές του, να φτιάξει μία δουλειά, να αποκτήσει στέγη, να πληρώσει για κάποια θεραπεία ή να αγοράσει ένα μεταφορικό μέσο. Αν κάποια στιγμή αποφασίσει πως θέλει να πλουτίσει κι αυτός, τότε αγοράζει δικαιώματα από κάποιον άλλο, πιθανώς νεότερο, και είναι ελεύθερος μετά να το κάνει.Με αυτό τον τρόπο ο κόσμος μας θα ήταν λίγο πιο δίκαιος, ο πλούτος θα ήταν διανεμημένος καλύτερα και όλοι θα είχαν μία ευκαιρία σε αυτή τη ζωή. Αν γινόταν αυτό, ο Μπέζος μονάχα θα είχε πληρώσει περίπου 10,5 δις σε 105 χιλιάδες ανθρώπους, βοηθώντας τους να φτιάξουν κι αυτοί τη ζωή τους. Εννοείτε βέβαια πως αυτό το δικαίωμα, το να πουλήσεις τα δικαιώματα πλουτισμού θα μπορούσε να γίνει μία μονάχα φορά. Εκτός αν αφού τα είχες πουλήσει τα αγόραζες ξανά και στη συνέχεα τα μεταπουλούσες πάλι.Σε μια ακόμη πιο ουτοπική version του κόσμου μου, με τη γέννηση σου έχεις δικαιώματα και σε γη, θάλασσα, πρώτες ύλες κλπ., σαν μετοχές ας πούμε. Δεν το κατάλαβα, πως για παράδειγμα σε κάποιες φάρες ανήκουν τα πετρέλαια και σ’ εμάς όχι. Τώρα βέβαια κάποιοι, πιθανώς οικολόγοι θα σκεφτούν ή θα πουν, “τι μας λες ρε μεγάλε, που νομίζεις ότι σου ανήκει το σύμπαν!” , και δίκιο θα έχουν :D. Αλλά αφού ούτως ή άλλως γίνεται αυτό από τον άνθρωπο τουλάχιστον να γινόταν με έναν πιο δίκαιο τρόπο. Τότε ίσως τα σεβόμασταν και λίγο περισσότερο γιατί όλα αυτά δεν θα ήταν κάτι άυλο, μακρινό και ακαθόριστο που “τι με νοιάζει εμένα;” αλλά κάτι δικό μας, όλων, και θα φροντίζαμε καλύτερα για τη διαχείριση τους. Σαν ένα παιδί που μέχρι να φτάσει και το ίδιο να συμμετέχει στη διαχείριση των οικονομικών ενός σπιτιού είναι επιπόλαιο με το χρήμα ή τον πλούτο γιατί δεν τα αντιλαμβάνεται πλήρως και μετά συμμαζεύεται.Οι πολιτογραφήσεις για τον ουτοπικό μου κόσμο άνοιξαν και σας περιμένουμε! Με ένα 5% φυσικά, ε;! :D
