#1.Η ηλικία είναι ένα κριτήριο,που χρησιμοποιούμε όλοι,για να κατατάξουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτό σε εκείνα που μπορούν να κάνουν,που επιτρέπονται να κάνουν,σε εκείνα που συνηθίζεται να κάνουν,σε εκείνα που θεωρούμε εμείς ταιριαστά να κάνουν.Αν δεις σήμερα Δευτέρα πρωί ένα παιδί στο δρόμο,θα αναρωτηθείς τι δουλειά έχει να γυρίζει και δεν είναι σχολείο.Αν δεις έναν κύριο 80 χρονών με μηχανή,θα αναρωτηθείς πόσο καλά αντανακλαστικά έχει.Αν δεις μια κοπέλα στα 25 με 3 παιδιά θα αναρωτηθείς πότε πρόλαβε και τα έκανε.Χιλιάδες τα παραδείγματα και το κάνουμε όλοι καθημερινά.Κι επειδή δεν είμαστε και ληξιαρχείο,το βασικό μας εργαλείο είναι η εικόνα του άλλου,η οποία συνδυάζεται με όλα στερεότυπα,που έχουμε στο κεφάλι μας.Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι για εμάς.Γίνεται τόσο αυτόματα,που δεν ξέρω,αν είναι αναπόφευκτο.Εκείνο που δεν είναι απαραίτητο,είναι να ανακοινώνουμε παντού και πάντα την κρίση μας.Η δικιά μας τακτοποίηση σε κουτάκια,μπορεί για τον άλλο να είναι άβολη.Να γίνει αδιακρισία και αγένεια.Και σίγουρα υπάρχει η πίεση,που σημειώνει η Λένα,όσο αφορά την εμμονή με τη νεότητα.Είχα διαβάσει ένα άρθρο για ποδοσφαιριστές,που εκεί στα 30-32,όταν διανύουν τα τελευταία χρόνια της καριέρας τους,φροντίζουν παραπάνω το δέρμα τους,μην τυχόν και τους απορρίψει κάποια ομάδα.Δυο ρυτίδες παραπάνω ίσως τους στοιχίσουν ένα καλό συμβόλαιο,επειδή δε φαίνονται αρκετά νέοι και άρα αρκετά δυνατοί αθλητές.Δεν ξέρω κατά πόσο αξιόπιστο ήταν το άρθρο,αλλά δε μου φαίνεται κι απίστευτο να νιώθουν αυτό το άγχος.Όσο αφορά την αντίδραση μας σε τέτοια σχόλια,συνήθως αντιδρώ με χιούμορ ή ένα βλέμμα,που δε χωράει αμφισβήτηση,ότι η κουβέντα τελειώνει εδώ.Δε με αφήνουν όμως πάντα ανεπηρέαστη και σε κάποιες περιπτώσεις,ειδικά όταν εμπιστεύομαι το συνομιλητή μου,με ενδιαφέρει η γνώμη του.
