Δεν λέει κάτι καινούριο η Γιαννακάκη για την ταινία του Μπενίνι, ούτε το έβγαλε από το μυαλό της. Όποιος είναι μιας κάποιας ηλικίας και παρακολουθούσε τα του σινεμά, σίγουρα θα θυμάται πως το αμερικανόφιλο απελευθερωτικό φινάλε του Μπενίνι είχε δημιουργήσει και τότε ένα μίνι κινηματογραφικό "σκάνδαλο" και μεταφράστηκε ως προσπάθεια του δημιουργού να ευλογήσει τα γένια της Ακαδημίας -άποψη μάλιστα που είχε στοιχειοθετηθεί αρκετά επιτυχημένα σε άρθρα της εποχής, αναφορικά κυρίως με το προφίλ του Μπενίνι και ότι τόσο με το ποιος στρατός απελευθέρωσε τι και που, αν και υπήρξαν και ακραίες αντιδράσεις περί παραχάραξης της ιστορίας.Από εκεί και έπειτα, αυτό που τις τελευταίες ημέρες όλοι νομίζουν ότι δίνουν τη μάχη του αυτονόητου αλλά ο καθένας από τη σκοπιά του ισοπεδώνει τα πάντα με ξεπερνάει, και από την πλευρά της κυβέρνησης (σκοταδισμός, άγνοια, η γνωστή κομματική ιδεοληπτική κασέτα στο play) και από την πλευρά των πεφωτισμένων πολέμιών της. Η ύπαρξη πάντως και μόνο "κοινής μέρας μνήμης κατά ναζισμού/κομμουνισμού" μπάζει από παντού, λογικά, ιστορικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Το άλλοθι της αντιπαράθεσης του Β' παγκοσμίου δεν αρκεί για μια τέτοια ταύτιση. Θα το καταλάβαινα αν απλώς μιλούσαμε για μια μέρα κατά της βίας συνολικά, οπότε ναι, πρώτο τραπέζι πίστα και Χίτλερ και Στάλιν και λοιποί συγγενείς, όμως κοινή μέρα κατά εγκλημάτων ναζισμού-κομμουνισμού στα δικά μου αυτιά ακούγεται το ίδιο εξωφρενικό με την κοινή μέρα κατά των Ερυθρών Χμερ του Πολ Ποτ και του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού. Καμία λογική. Εύλογα οι "πατερούληδες" φαντάζονται συνωμοσίες ισοπεδωτικής ταύτισης και απαξίωσης, γιατί ακριβώς αυτός είναι και ο στόχος. Τάχα μου είμαστε κατά της βίας, αλλά ας προπαγανδίσουμε και την πολιτική μας ατζέντα.