βλαχάκι (το), Συγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα, ελπίζω να το δεις.Εγώ έμεινα στην "προβαλο-ανακλώμενη εικόνα" που έγραψες ν' αναρωτιέμαι κάτι άλλο: ο Γιώργος(ή ο X) ηταν ένας καθρέφτης που' βλεπα το είδωλό μου αλλά ρετουσαρισμένο/εξιδανικευμένο; Αυτό είναι ο έρωτας; Πόσο νάρκισσοι είμαστε, ειδικά οι gay που βλέπεις ζευγάρια να μοιάζουν τόσο μεταξύ τους κι εξωτερικά; Χμμ...Για το μισογυνισμό, το ένα που λες δεν αποκλείει το άλλο, μάλλον αλληλοεπιβεβαιώνονται. Επίσης, θα επισημάνω το απλοικό ή απλά απλό κλισέ ότι "καμιά φορά το μίσος(πάρε κι αυτήν, πάρε και την άλλη) είναι μασκαρεμένη αγάπη(-φιλία)" κι ο νοών νοείτω...(όποιος αγαπάει, (το) παιδεύει - όπου αυτό που την παιδεύει είναι το τρόπαιο του Μιλτιάδη, εν προκειμένω μια γυναίκα στην οποία ασκεί βία - δε μας λέει, όμως, πόσο πολύ της αρέσει, τελικά, της ίδιας, όταν εισπράττει τη βία - και θα της άρεσε να εισπράττει βία από γυναίκα;)Για τον πατέρα μου το σκεφτόμουν κι όταν έγραφα για τα πατώματα τι θα σκεφθείς, και χαίρομαι που το παρατήρησες και δεν τ' άφησες να πέσει κάτω. Εν μέρει κάτι βγαίνει απ' αυτά που γράφω στην Καραβάν', δηλαδή ο θυμός, το ξύλο μ' αυτόν ήταν το πιο close που got to him, μια αίσθηση ταύτισης κι επικοινωνίας, οπότε απ' αυτόν δεν το μετρούσα ως κακοποίηση σοβαρά, ίσως και να μ' αρεσε ασυνείδητα τότε, δημιουργούσε ένα bond - εγώ μ' αυτόν από νήπιο αντιπάλευα(μπορεί να τις έτρωγα, αλλά χτυπούσα πίσω, αντιμιλούσα, μια φορά στον επαγγελματικό του χώρο ήρθαν απ' όλον τον όροφο να μας χωρίσουν, διότι μ' εκνεύρισε, εξερράγην, αμυχές, εκδορές κλπ)Αυτά δε με πείραζαν, άλλωστε ποτέ δεν ζήτησα συγνώμη, πάντα αυτός γύρναγε να μου ξαναμιλήσει.Η αποστασιοποίησή του, ο "ωχαδερφισμός" και παρτακισμός του, η "ό,τιναναινανιά" του, το "άφημά" μου στη μητέρα, η τελική αποξένωση, ιδίως αφού έφυγε απ' το σπίτι και τον έψαχνα να τον βρω(2 φορές πήγα σπίτι του σε 23 χρόνια) ήταν το πληγωτικό, υποθέτω. Οπότε παθητική κακοποίηση, η πάλη ήταν απλά καυγάς με το νευρικό μπαμπά μου.
