Κε Αντωνόπουλε, κατά βάση συμφωνώ με το άρθρο σας και σας συγχαίρω μια που ανάψατε αίματα - πως είναι δυνατόν εσείς να υποστηρίζετε τον άκρατο καπιταλισμό; Νομίζω, αν κατάλαβα καλά το κείμενό σας, αυτό που τελικά λέτε είναι πως τα μνημεία καλό είναι να αποκτίσουν και πάλι σχέση με την πραγματικότητα και τη ζωή όπως αυτή είναι και να μην είναι εκεί πέρα αθάνατα - νεκρά κουφάρια και σύμβολα νεκρά εννοιών που κάποιους (πολλούς) τους κάμνουν να δακρίζουν από εθνική ή άλλη ιδεολογική και αισθητική παρλαπίπα (ουπς..παραμύθα εννοώ)! Και συμφωνω απόλυτα. Αρκετά με τα σύμβολα αιώνιων (χα!) αξιών που απλά στέκουν νεκρά να θυμίζουν παρελθούσες αναφορές αυτοϊκανοποίησης. Αρκετά με τα σύμβολα και τις αναφορές σε κάτι , κάπου , εκεί πέρα, σε κατουσία νεκρά από αιώνες σύμβολα που σήμερα είναι κουφάρια του βαυκαλισμού μας. Και επίσης, νομίζω κάνετε και μια έμμεση αναφορά στο ρόλο και στην ύπαρξη της τέχνης έξω πλέον από μουσεία και άλλα νεκρόφιλα παρτέρια (βλ. νεκροταφεία). Και συμφωνώ σχεδόν σε όλο το σκεπτικό αυτο (αν πράγματι είναι αυτό και δε σας παρερμηνεύω). Όμως με μια διαφορά. Στην αναζήτηση της ζωής σε κουφάρια ίσως δεν χρειάζετε να δίνεται έτσι απλά λευκή επιταγή σε καθετί ελπίζοντας στη νεκρανάστασή τους. Εδώ είναι και η αρχή μιας άλλης μεγάλης συζήτησης, πως οι πέτρες (και οι πινακες και η μουσική και τα γλυπτά και τα κείμενα και η κάθε τέχνη) θα γίνουν από μνημεία και πάλι ζώντα στο σήμερα. Μπορούμε να αρχίσουμε αυτή τη μεγάλη συζήτηση;
Σχολιάζει ο/η