Tο ότι χρησιμοποίησε τη μητέρα του ως μοντέλο μπορεί από την μια μεριά να αποδυναμώνει το έργο (να το περιορίζει στο πεδίο του υποκειμενικού-ψυχολογικού) αλλά από την άλλη μπορεί και όχι. Μπορεί όλη η δύναμη του να αντλείται από το γεγονός ότι το μοντέλο είναι η μητέρα του καλλιτέχνη. Καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα μόνο με προσωπικό ρίσκο μπορεί να έρθει εις πέρας, να περπατήσει στα μονοπάτια που το φέρνουν σε απόσταση αναπνοής από το ταμπού. Αν χρησιμοποιούσε ένα άλλο μοντέλο (την μητέρα κάποιου άλλου), τότε δεν θα ήταν παρά μια αναπαράσταση, ένα έργο οχυρωμένο πίσω από την ασφάλεια του μηχανισμού της αισθτικής φόρμας και του θεατρικού στησίματος. Ενώ έτσι το έργο πηγαίνει πολύ πέρα και από την φόρμα του και από το στήσιμο του. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (θεατές) δεν αντέχουν την πίεση που ασκούν επάνω τους έργα τέχνης τα οποία έρχονται τόσο κοντά στο ταμπού, ίσως γιατί έτσι βλέπουν τις ρωγμές, βλέπουν το ότι όπως όλες οι κατασκευές μας που μας προστατεύουν από την παράνοια και μας κοινωνικοποιούν, έτσι και το ταμπού είναι ασταθές καιεύθραυστο. Πως να αντέξεις κάτι τέτοιο; Ακριβώς επειδή αυτά δεν αντέχονται, βρίσκω το όλο εγχείρημα πολύ ενδιαφέρον και λυπάμαι που το άρθρο εστιάζει στο σκανδαλοθηρικό του πράγματος. Το έργο τοu Leigh Ledare μου φαίνεται πιο πολύ σαν εργασία πάνω στο φόβο του Άμλετ (που είναι και φόβος που τον μοιράζονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι γιοι), παρά μια προσπάθεια to shock the unshockable. Πιάνοντας το νήμα του Άμλετ και ξετυλίγοντας το ξετυλίγει και τις διάφορες παραμέτρους αυτού του φόβου: ότι τελικά δεν ήμουν ο μόνος πόθος της μητέρας μου (ο πόθος της για ένα παιδί, εμένα, δεν την εξάντλησε ως ύπαρξη, δεν ήμουν εγώ το τέλος της). Φόβος ότι το μέρος από όπου ήρθα δεν μου ανήκει και δεν είναι μόνο για μένα. Ο φόβος αυτός γεννά εκτός από οργή (στον Άμλετ δημιουργική λόγου οργή) και έναν ηδονοβλεπτικο και μαζοχιστικό πόθο: να αντικρίσω αυτό που με τρομοκρατεί (αυτό που πάντα υποψιάζομαι) και του οποίου η απόδειξη θα με καταστρέψει. Αν καταφέρει το έργο να εκμαιεύσει σκέψεις, νέες αγωνίες η και να φέρει στο φως παλιές , αν καταφέρει να προκαλέσει αντιδράσεις πέραν της σκανδαλοθηρίας (και της ηθικολογίας της), πέραν της πανικοβλητης απόρριψης οτιδήποτε θερίζει στα χωράφια του ταμπού (χωρίς να το καταλύει, εδώ βρίσκεται και η ίντριγκα του έργου αυτού, νομίζω), η της standard liberal attitude (ένα έργο τέχνης δεν είναι παρά ένα έργο τέχνης, δεν πρέπει να λογοκρίνεται, κτλ. ) τότε θα έχει επιτύχει. Λυπάμαι που έχασα την ομαδική έκθεση 'Home Truths : Photography, Motherhood and Identity'.
