#3 Αυτό που μου κάνει(;) εντύπωση είναι πως το θύμα, για να επιβιώσει καλύτερα, επιστρατεύει την άρνηση. Αγνοεί εσκεμμένα(ή προσπαθεί εσκεμμένα ν' αγνοήσει) την κακοποίηση που' χει υποστεί. Ο πληθυντικός είναι μόνο μία ένδειξη, υποθέτω. Δεν είναι, όμως, αστείο. Κορίτσι να μεγαλώνει τη δεκαετία του 90 και του 00 απευθυνόμενη στους γονείς της στον πληθυντικό; Πόσο αυταρχικός τελικά να' ναι αυτός ο πατέρας που επιβάλλει στις κόρες του και τη μητέρα τους τον πληθυντικό; Πόσο υποταγμένη η σύζυγος; Ο πατέρας σου είναι μήπως ανώτερος δικαστικός λειτουργός; Στρατιωτικός; Βασιλικός; Μένετε Παλιό Ψυχικό; Σας έστειλε στις καλόγριες; Είναι τριπλός Αιγόκερως; Δεν ειρωνεύομαι, δε θέλω να θίξω την οικογένειά σου, προσπαθώ να καταλάβω καλύτερα. "και δεν ξέρω τι άλλο γιατί δε με ενδιέφερε"(τι έλεγε ο πατέρας), "οι γονείς μου δεν το σχολίαζαν βέβαια"(τα κλάματά της), "από κάποιον ανώτερό μου όπως και με το αφεντικό μου στο γραφείο"(για τους γονείς της), "ένας τοίχος ανάμεσα μας που τον ύψωσε ο ίδιος λόγω των αρχών του", αρχές η εξής μία, κατά την άποψή μου, "εγώ είμαι επάνω, εσείς είσθε κάτω". "Καλέ, πως είν' αυτά;", "Καλέ, ταμένα τα' χετε;", θεία Καλλιόπη, "Η θεία απ' το Σικάγο"...Το καλό που σου θέλω να μην είσαι τρολ, ειδάλλως, όπως υπέδειξε διακριτικά κι η Α μπα;, νομίζω, συζήτηση με ψυχολόγο κι αλλαγές στο οικογενειακό status quo.
