#7Αχ βρε. Ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για την κατάσταση. Ας πούμε "είμαι αδύναμη", λες κι αυτό είναι κάτι που πάει και τελείωσε, έτσι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει, άρα δεδομένου αυτού ζητάς συμβουλή, η οποία δεν θα απαιτεί από εσένα να σκεφτείς κριτικά και να προσπαθήσεις να μεταβάλεις αυτό το πράγμα. Πες μου τι να κάνω, αλλά να ξέρεις ότι είμαι αδύναμη. Κι ότι δεν έχω σταθερή δουλειά. Κι ότι δεν θέλω να γυρίσω στους δικούς μου. Επίσης μου φαίνεται ότι την έχεις βρει ήδη τη λύση: προτείνοντας να κάνεις "υπομονή" μέσα σ' αυτή τη σχέση, μέχρι να συμβεί το θαύμα. Γενικότερα, φαίνεσαι άτομο που θα δεχτεί ό,τι πιεστικό και άσχημο της συμβεί, προκειμένου να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσεις βασικά προβλήματα του εαυτού σου, που αφορούν εσένα και μόνο (τη ζωή σου). Κι αυτό είναι ένα ζήτημα, όταν πρόκειται για ένα άτομο που φοβάται μην το αντιμετωπίζουν οι γονείς σαν 15χρονο, ενώ είναι 30. Τι συνιστά ενηλικίωση για εσένα λοιπόν;