Πρώτα-πρώτα έχω ζήσει στη Λατινική Αμερική περίπου μια δεκαετία και ασχολήθηκα ιδιαίτερα με αυτές τις αντιθέσεις, καθώς επίσης βρέθηκα και έζησα από την αρχή μια από τις επαναστάσεις, έως τον εκφυλισμό της. Στα χρόνια που ζούσα εκεί τα τατουάζ δεν ήταν και τόσο διαδεδομένη πρακτική. Αλλά οι φτωχογειτονιές στις πόλεις ήταν πάντα και παντού γεμάτες με αγάλματα κατάφορτα με κάθε είδους παγανιστικά φυλακτά στις όποιες αυλές ή στις εισόδους ή ακόμα και στις ταράτσες αλλά σε σημείο εμφανές από το δρόμο. Πολλές φορές μάλιστα υπάρχουν και μικρά αγάλματα της Παναγίας ή διάφορων αγίων ενσωματωμένα κάπου στο εξωτερικό των σπιτιών ώστε να αποτρέπονται οι διάφοροι να ανακουφίζουν τις κύστεις τους στη θέα των Θείων (οι πολυκατοικίες είναι άγνωστες στις φτωχογειτονιές, οι περισσότεροι ζουν κολλητά σε μικρά αυθαίρετα σπιτάκια χτισμένα με τσιμεντόλιθους ή τούβλα από κατεδαφισμένα κτίρια και τις περισσότερες φορές οι τοίχοι είναι τελείως γυμνοί εξωτερικά καθώς δεν υπάρχουν χρήματα για επιχρίσματα με σοβάδες και γύψους). Φυσικά και υπάρχει θρησκοληψία και θρησκομανία - όποιος δεν έχει ζήσει Πάσχα και δη αναπαράσταση της Σταύρωσης με την άνοδο στο Γολγοθά σε χώρα της Λατινικής Αμερικής δεν μπορεί να φανταστεί το τι γίνεται εκεί... Όμως αυτό δεν σημαίνει πως η φανατισμένη πίστη είναι αποκλειστικό προνόμιο των φτωχών, απλά εκφράζεται πολύ διαφορετικά από τους λιγότερο εξαθλιωμένους (η μεσαία τάξη έχει πληγεί απίστευτα με τις απανωτές κρίσεις τα τελευταία 25 χρόνια, απλά πολλοί κατορθώνουν να ζουν κάπως πιο άνετα) ή από τους ζάπλουτους. Μπορεί λοιπόν να μην υπάρχουν αγάλματα σε αυλές και κήπους, πολύ σπάνια όμως θα βρείτε σπίτι χωρίς έστω κι ένα μικρο εικονοστάσιο ή μια γωνία με αγαλματάκια και εικονίτσες δίπλα από τα ποτήρια - κεριά που καίνε πάντα. Είναι δε πολύ συχνό το φαινόμενο οι εκκλησίες νωρίς το πρωί να φίσκα από πιστούς που δεν βάζουν ούτε μπουκιά στο στόμα τους αν δεν κοινωνήσουν, και μιλάμε για τις καθημερινές... Ένα φαινόμενο που διαπίστωσα και σκάλισα πολύ ήταν οι σχέσεις του Βατικανού με την ανωτάτη οικονομικά τάξη. Η διείσδυση της ακροδεξιάς και αφάνταστα αντιδραστικής θρησκευτικής καθολικής οργάνωσης Όπους Ντέι είχε πάρει μορφή χιονοστιβάδας και φυσικά δέχεται στους κόλπους της μόνο όσους μπορούν να την ενισχύουν πλουσιοπάροχα, με το αζημίωτο πάντα. Έχω δε ζήσει σκηνές απείρου κάλους στην επαρχία για παράδειγμα, σε μέγαρα τσιφλικάδων, όπου στα παρεκκλήσια τους ερχόταν ο παπάς της περιοχής για την καθημερινή πρωινή λειτουργία και μετά πήγαινε στη εκκλησία της ενορίας του για να λειτουργήσει τους κοινούς θνητούς και να τους νουθετήσει κατά τα γούστα των τσιφλικάδων. Αυτά και άλλα πολλά δεν συνέβαιναν το 19ο αιώνα, άλλα τα έζησα σχετικά πρόσφατα, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Στην ουσία kospaps δεν διαφωνούμε - δεν πήρα θέση για την απόλυτη εκμετάλλευση των φτωχών από τους πλούσιους ΚΑΙ με την αγαστή αρωγή της καθολικής εκκλησίας, διότι δεν σχετίζεται άμεσα με το άρθρο της Τριανταφύλλου, αν και θα έπρεπε - απλώς προσπάθησα να καταθέσω αυτά που έζησα. Και ναι, έχοντας μεγαλώσει τελείως διαφορετικά ΤΝΚΣ, μου φαινόταν τελείως παράλογη η καχυποψία των ινδιάνων απέναντι στους 'λευκούς': στο τέλος τέλος γινόταν μια προσπάθεια να βελτιωθεί η καθημερινότητα τους. Με τα χρόνια όμως κατανόησα σε μεγάλο βαθμό τους λόγους της εχθρότητας αυτής, που είναι και πολιτισμικοί, αφού διαιωνίζουν την Προκολομβιανή ταξική οργάνωση της κοινωνίας. Εμείς οι δυτικοί προσπαθούμε να επιβάλουμε αυτό που θεωρούμε καλό σε κοινωνικές ομάδες και λαούς τους οποίους κατά βάθος έχουμε την τάση να υποτιμούμε, μισούμε δε τη διαφορετικότητα τους, έστω και αν αυτή εμπεριέχεται στην εξαθλίωση της διαβίωσης τους. Και δυσκολεύομαι πραγματικά να πιστέψω πως τα πράγματα θα αλλάξουν εύκολα, διότι και αυτές τις κοινωνίες είναι εμποτισμένες στη διαφθορά. Έχω δε τη γνώμη πως ακόμη κι αν δεχθούν όσα τους προτείνουμε, θα υιοθετήσουν και τα κακά μας χαρακτηριστικά, όπως το διαπίστωσα σε ένα ινδιάνικο χωριό που το γνώρισα πριν τη "δυτικοποίηση του" και μετά... (Συγνώμη για το κατεβατό...)
