Διάβασα ολόκληρο το άρθρο της Σώτης με προσοχή. Αρκετές από τις τοποθετήσεις της με ενόχλησαν. Ακουμπάει δύσκολα και ενδιαφέροντα θέματα αλλά εκλαμβάνω τη γραφή της ως δογματική. Δεν καταλαβαίνω τι θα πει 'ο θηλασμός στο πεζοδρόμιο απαγορεύεται'. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα προτιμούσα να το αμφισβητήσουμε και να το αλλάξουμε αντί να το αποδεχτούμε. Έπειτα, τι σχέση έχει η στέγη με τον θηλασμό σε δημόσιο χώρο – στην ίδια πρόταση; Η Σώτη υποθέτει πως η γυναίκα αποφάσισε να θηλάσει το μωρό της σε δημόσιο χώρο επειδή ήταν άστεγη; Αλήθεια, δεν καταλαβαίνω.Για το τέλος αφήνω αυτό που μου φαίνεται το πιο δύσκολο θέμα απ'όλα: Πως μπορώ να πω σε ένα ζευγάρι το οποίο ζει σε πλίνθινο σπίτι ή σε καταυλισμό ή σε χώρα με κρίση ή κάτω από συνθήκες φτώχειας ή ακόμα και σε εμπόλεμη ζώνη ότι δεν έχει δικαίωμα να κάνει παιδιά; Δε νιώθω πως έχω αυτό το δικαίωμα. Και με ποια ανωτερότητα να κάνω κήρυγμα για προφυλακτικά και μεθόδους αντισύλληψης σε κοινωνίες που ακρωτηριάζουν τα γεννητικά όργανα των κοριτσιών ή σε μια κοπέλα την οποία πούλησαν οι γονείς της στο σύζυγό της; Ξέρουμε πια όλοι πως οι περισσότερες κόρες αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών έχουν συχνά την ίδια μοίρα με τις μανάδες τους. Για να κάνω λίγο το συνήγορο του διαβόλου, λοιπόν, θα πω πως ναι μεν αυτά τα κορίτσια έχουν στέγη αλλά μήπως δεν τους αρκεί ώστε να έχουν μια καλή και αξιοπρεπή ζωή;