Τα κείμενα της Τριανταφύλλου συνήθως απαξιώ να τα σχολιάσω διότι όζουν ενός αφόρητου ημι-συγκεκαλυμμένου συντηρητισμού που πρόσφατα πάντως τείνει να αποχαλινώνεται (βλ. την επίμαχη άποψη για γκέι γάμο), και ο οποίος αυτοαποκαλείται πρωτοπορία ενώ πρόκειται για αίσχιστο σνομπισμό του πίσω μέρους των γοφών.Το εν λόγω "άρθρο" συγκαταλέγεται και αυτό στην αποχαλίνωση.Τόσα είδε, τόσα κατάλαβε η Σώτη από τη Βενεζουέλα. Σχολιάζει τον τρίτο κοσμο, ξεχνώντας ότι είναι δημιούργημα του πρώτου. Ποιος έφτιαξε τη Βενεζουέλα που είδε; Μα, η χώρα που η Σώτη λατρεύει, οι ΗΠΑ. Βέβαια δεν είδε τη Βενεζουέλα όπως πραγματικά την ήθελαν οι ΗΠΑ: έπρεπε να πάει πριν από 15-20 χρόνια, προτού αναλάβουν οι βδελυροί λαϊκιστές, όταν το 80% του πληθυσμού ήταν κάτω από το όριο της φτώχιας και το προσδόκιμο στα 40-45. Αυτό ήταν πραγματικά αποτέλεδσμα σκληρής αμερικάνικης δουλειάς, με χούντες εμπόριο παιδιών κλπ.Σήμερα η βελτίωση στους δείκτες φτώχιας και βιοτικού επιπέδου είναι θεαματική. Μπορείς βέβαια πάντοτε να βλέπεις επιλεκτικά: έχεις έναν μαθητή του 11, που παλιά ήταν μαθητής του 4, και οι βαθμοί του βελτιώνονται, και προσπαθείς να τον παρουσιάσεις σαν παράδειγμα προς αποφυγή, ενώ παράλληλα διαφημίζεις τον παλιό του δάσκαλο, αυτόν που τον είχε στο επίπεδο του 4.Αν η Σώτη ενοχλείται από τις φτωχές που γεννοβολούν και τα παιδιά τους καταλήγουν σε συμμορίες (-Έλα ρε, έχει συμμορίες στο Καράκας; -Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; ), να πολιτογραφηθεί Αμερικάνα και στις εκλογές να ψηφίσει Τζέλο Μπιάφρα, ειδάλλως τσάμπα μας χαρίζει την ενόχλησή της (είναι συνεπής, σωστά, ή μήπως όχι;)Η τεκνοποιία δεν είναι δικαίωμα κάποιων μορφωμένων πλούσιων που μένουν στο Νότιν Χιλ. Πάντοτε όταν υπάρχει φτώχια, οι άνθρωποι κάνουν πολλά παιδιά, γιατί τα παιδιά είναι χέρια (λεφτά) και δύναμη στη μικροκλίμακα της γειτονιάς. Αυτό γινόταν και στην Ελλάδα, όταν οι πάμπτωχοι παππούδες μας έκαναν 8 παιδιά έκαστος. Δεν το ωραιοποιώ, ούτε το επιλέγω, αλλά το να κρατώ το μύτη μου όταν το βλέπω δεν είναι μόνο ξιππασιά αλλά και ανιστορησιά και άγνοια της ιστορίας του ίδιου του τόπου όπου ζούμε, αλλά και της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους.Το ίδιο ισχύει και για το θηλασμό. Όσο υπάρχουν φτωχοί, θα υπάρχουν και μη ιδεατές καταστάσεις, όπως ρακένδυτες που θηλάζουν στο δρόμο. Δεν γίνεται να επικρίνουμε τους πάμφτωχους, λες και έχουν 1.000.000 επιλογές και διαλέγουν την πιο κακόγουστη. Διότι περί αυτού πρόκειται, εστετισμός του χειρίστου είδους, που με αφετηρία την αισθητική ενόχληση πολιτικολογεί και κυρίως φιλοδοξεί να σκανδαλίσει τους κρυφοσυντηρητικούς φίλους των πτωχών.Όχι άλλο προβοκατόρικο συντηρητισμό, προτού διαβάσουμε 3 σελίδες από την ιστορία της λατινικής αμερικής, γραμμένες από παθόντες.
