Θα συμφωνήσω και με τον κ. Δημοκίδη και με τον Άρη Κ. Και ναι, ασφαλώς όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου, αλλά με τις μεθόδους απόδοσης δικαιοσύνης στον συγκεκριμένο χώρο ποτέ κανείς δεν είναι ένοχος τελικά. Ή καταδικάζεται σε καμιά αργία μερικών μηνών και άλλα γελοία, για παραβάσεις σοβαρότατες. Ας διαβάσει μερικές εκθέσεις του κ. Ρακιντζή, των τελευταίων ετών, όποιος έχει αμφιβολία για τα παραπάνω.Είμαι δημόσια υπάλληλος, όπως είναι και ο σύντροφός μου. Και οι δύο μπήκαμε στο δημόσιο μέσω των πλέον κουραστικών μεθόδων, αυτών που απαιτούν προσπάθεια για διάβασμα, και όχι κόλλημα αφισών και κούνημα σημαιών σε κομματικές συγκεντρώσεις. Και παρά το ότι οι τομείς μας δε συμπεριλαμβάνονται στους πλέον διεφθαρμένους του Δημοσίου, διαπιστώνουμε από πρώτο χέρι τη σάρα και τη μάρα που κυκλοφορεί στο χώρο.Δεν θα ήμουν αντίθετη στην κατάργηση της μονιμότητας, αν εξασφαλισθεί ότι οι απολύσεις δε θα γίνονται με κομματικά κριτήρια (πολύ δύσκολο ακόμη στην Ελλάδα, εξού και η γνωστή ιστορία της πλατείας Κλαυθμώνος). Αλλά δεν είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση της σωστής λειτουργείας του τομέα. Απαραίτητο είναι να επιβάλλονται οι νόμοι, πάντα, όχι μόνον όταν μας απειλούν. Να επιβάλλονται αυστηρές ποινές. Και όταν κάποιος είναι επίορκος, να φεύγει οριστικά. Όχι για 2-3 μήνες. Και όλα αυτά, ασφαλώς, σε εύλογο χρονικό διάστημα, ώστε να μην κατασπαταλώνται τα λεφτά των φορολογουμένων.Και να υπάρχει καλύτερος έλεγχος εξ αρχής στις προσλήψεις.Να μια λέξη που δεν αγαπούν οι συνδικαλιστές και άλλοι που κόπτονται για "το καλό" των δημοσίων υπαλλήλων (και αντιστοίχως για "το καλό" των πανεπιστημίων, όπου όλοι πλέον πρέπει να μπαίνουν και όλοι να αποφοιτούν, και γενικώς "για το καλό" της κοινωνίας, που μόνο οι "κακοί ξένοι" επιβουλεύονται). Μια λέξη που απεχθάνονται δυστυχώς πολλοί Έλληνες, ενώ αποτελεί απαραίοτητο συστατικό κάθε ευνομούμενης, πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας. Έλεγχος, έλεγχος, έλεγχος.
