Δεν υπάρχει ελπίδα... Η Ελευθερία (με "Ε" κεφαλαίο), είναι μια έννοια των καλλιεργημένων. Ο χοντρόπετσος κόσμος δεν κόπτεται για τις λεπτεπίλεπτες ελευθερίες του λόγου, του πολιτεύεσθαι, των Δικαιωμάτων. Θέλει το "μπακάλικό" του να λειτουργεί καλά, και να υπάρχει "τάξη". Ως ένα σημείο είναι λογικό. Αλλά δίχως καμιά άλλη ευαισθησία πέραν των στενών συμφερόντων του οίκου, δεν πάμε πουθενά. Η Ελευθερία ενός ιδεαλιστή ιδεολόγου, είναι τελείως διαφορετική από την ελευθεριά του απλού κοσμάκη. Δίχως μια δόση "ιδεαλισμού", δημοκρατίες, αλληλεγγύη, Δικαιώματα, γιοκ που λεν και οι παλιοί. Αλλά να μιλάμε σήμερα με αυτόν τον λαό για "ιδεαλισμό", είναι σαν να μιλάμε για πλατωνικό έρωτα μέσα σε μπουρδέλο. Η ευαισθησία για τις Ελευθερίες, δεν είναι ορμέμφυτο της ανθρώπινης φύσης. Δεν περιμένω απ' τη γιαγιά μου να "συγκινηθεί" για τις ιδεαλιστικές μου πολιτικοκοινωνικές έγνοιες. Και η νεοελληνική κοινωνία, η βαθιά νεοελληνική κοινωνία, είναι στον πυρήνα της αντιδραστική και ιεραρχική. Δεν περιμένω τίποτα απ' αυτήν την κοινωνία. (Όχι ότι οι Δυτικοί είναι όλοι Σωκράτηδες).